Aandacht krijgen is leuk. Tenminste, meestal. Als het gaat om positieve aandacht, want positieve aandacht is leuk. Complimentjes krijgen geeft je het gevoel dat je bijzonder bent en kan je zelfvertrouwen even en flinke oppepper geven, en dat is een fijn gevoel. Maar helaas bestaat er ook negatieve aandacht: kritiek, verwijten, mensen die je de schuld geven of fouten aanrekenen. Soms is dat terecht – want wij zijn ook maar mensen dus wij maken fouten – en soms niet, soms leveren mensen kritiek omdat ze jaloers zijn of omdat ze zelf niet zoveel zelfvertrouwen hebben. Ook al heb je nog zo’n dikke huid, toch is het lastig om goed om te gaan met negatieve aandacht. Ik heb best wel wat ervaringen met positieve én negatieve aandacht en dat gaat je niet in de koude kleren zitten.

Positieve aandacht <> positief zijn!

Positieve aandacht krijgen is héél erg fijn en kun je krijgen op verschillende manieren: in de vorm van complimentjes, maar ook in de vorm van een goed gesprek of iemand die je op straat aanspreekt omdat je diegene opviel, of genegenheid krijgen van iemand. Het kan alle kanten op, zolang er maar positieve energie vanuit gaat! Ik krijg bijvoorbeeld, zo heb ik gemerkt, positieve aandacht door mijn positivisme, en die positieve aandacht leidt voor mij ook weer tot nieuw positivisme en dat is ook een heel leuk gevoel. Als mensen mij vertellen dat ik hen inspireer met mijn doorzettingsvermogen en mijn levenslust, dan geeft dat mij een soort gevoel dat ik het goed doe, dat andere mensen ook iets hebben aan wie ik ben. Net zoals horen dat iemand trots op je is: dat geeft ook een heel goed gevoel, eigenlijk alsof je ook trots bent op jezelf. En dat zelfde gebeurt bij mij wanneer ik een reactie krijg op mijn blog: dat is volgens mij ook de reden dat bloggers zo graag reacties krijgen. Reacties bevestigen dat je goed bezig bent en dat je gelezen wordt, dat mensen misschien wel iets hebben aan wat je schrijft. Daarom krijg ik elke keer bij het zien van een getalletje onder een post ter indicatie van het aantal reacties een enorm YAY!-gevoel, haha.

Maar ik vind het vaak best lastig om om te gaan met de complimentjes die ik krijg, want ik wil ook weer niet arrogant worden – en ik voel me eerlijk gezegd best een beetje arrogant als ik het heb over dat ik mensen schijn te inspireren. Meestal, wanneer ze dat zeggen, kan ik alleen maar lachen en bedanken, of eigenlijk is het meer glunderen wat ik doe. Gewoon, omdat het zo fijn voelt.  Het is ook vaak een bevestiging van dat wat ik wilde doen, dat wat ik wilde bereiken bij anderen, me gelukt is. Zo heb ik vanaf afgelopen september steeds het idee gehad dat ik vrienden wilde maken op mijn nieuwe school met als uitgangspunt dat ze mij zouden zien als Vivian, en niet als Vivian in de rolstoel. Dat is gelukt, want inmiddels kan ik het zo goed vinden met iedereen en ze helpen me wel waar nodig, maar het lijkt veel meer alsof ze gewoon mij helpen en niet de ik in de rolstoel. Klinkt gek, maar zo voelt het wel.

Negatieve aandacht > zelfvertrouwen

Ik denk dat dit ook best wel apart gaat klinken, maar… negatieve aandacht geeft mij juist meer zelfvertrouwen. Hoe het precies komt weet ik niet, maar ik ben door de jaren heen best wel zelfverzekerd geworden: ik weet wat ik wil en ik weet ook wat ik niet wil, en dat voelt gewoon heel goed. Bovendien doe ik de dingen die ik doe met een goed gevoel, en daardoor laat ik me niet zo snel kisten door kritiek. Laatst ontving ik bijvoorbeeld een moderatiebericht van een reactie hier op Vivians Vocabulaire: een meisje had gereageerd op een post, tweemaal zelfs, en in het eerste bericht stond ja heel leuk hoor maar het boeit me echt niet en in het tweede bericht stond dikke drollen. Het eerste wat dan door me heen gaat, is: au. Want ja, zo’n reactie doet toch wel een klein beetje pijn. Ik kreeg ook eens een reactie op Lekker Leesvoer, de website die ik met wat medestudenten had opgericht voor een schoolproject over jeugdliteratuur: dit is echt onzin, niemand vind lezen leuk dus jij moet het land uit. Het eerste gedeelte stond er overigens iets brutaler, maar dat zal ik niet letterlijk overnemen haha. Ik schrok toch best wel toen ik het zag, net als bij de reactie op Vivians Vocabulaire. Maar die schrik ebt weg, en toen moest ik lachen. En toen kwam de gedachte: dat is belachelijk. Ik verwijderde het en vergat het. Of nou ja, het feit dat ik het er hier over heb bewijst dat ik het niet ben vergeten, maar ik heb mijn schouders opgehaald en het geen aandacht meer geschonken.

Het punt is dat dit soort reacties me juist meer zelfvertrouwen geven. Juist door dit soort reacties word ik eraan herinnerd dat ik wél goed bezig ben en dat het wél positieve aandacht krijgt. Ik ben het levende bewijs dat wél iemand lezen leuk vindt en ik weet van mezelf dat het mij wél boeit. Het is net als met meisjes die wat dikker zijn en gewoon een modeblog hebben om te laten zien dat ze trots zijn op hun figuur, of met homoseksuele personen die zich in het openbaar vertonen met hun geliefde – omdat zij wél weten dat het iets echts is en omdat het voor hen wél goed voelt. Kijk, natuurlijk krijg ik ook wel eens kritiek die wel ergens op slaat, bijvoorbeeld als ik de neiging heb me een beetje egoïstisch te gedragen of als ik iets niet goed heb aangepakt, maar ook die kritiek geeft me het zelfvertrouwen om eraan te werken, omdat ik weet dat ik dat kan. En zelfs als dat niet lukt, dat ik dan weet dat het gewoon iets is wat bij me hoort en dat er genoeg is wat wél positief is aan mijn karakter. Niemand is perfect, maar het is de truc om perfect te zijn voor jezelf – als dat niet altijd lukt, dan in ieder geval op bepaalde momenten. Momenten waarop je het nodig hebt, wanneer je kritiek krijgt bijvoorbeeld. En perfect zijn voor jezelf, dat leidt tot zelfvertrouwen. En tot complimentjes. En die leiden tot meer zelfvertrouwen. Wat een fijne vicieuze cirkel 🙂