Mijn zoektocht naar balans en de Vivian-manier

Balans: ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. Als het lukt om al mijn bezighouden mooi in evenwicht te houden op zo’n manier dat ik me er gelukkig bij voel, dan hóu ik van dat fenomeen balans. Maar als het, zoals nu, nogal moeilijk is om alles evenveel aandacht te geven en ook nog eens voor mijzelf te zorgen, dan is het vooral een héél lastig iets. Want dat zoeken naar balans is echt iets waar je helemaal gek van kan worden… maar het is ook iets waar je heel veel aan kunt hebben en van kunt leren.

Drukke week

Weten jullie wat mijn probleem eigenlijk is? Ik heb het bizar druk. Op maandag en dinsdag loop ik ’s ochtends stage en op donderdag en vrijdag heb ik ’s ochtends college. Op woensdag heb ik één keer in de week fysiotherapie en elke zaterdag ga ik naar de manege. Dat klinkt misschien best wel relaxed en oké, ik vind het heel fijn dat ik de middagen steeds vrij heb. Maar dat vrij zijn heb ik nog niet echt kunnen waarderen doordat ik het mezelf zo moeilijk heb lopen maken.

Dilemma

Mijn dilemma komt de meeste mensen waarschijnlijk wel bekend voor: ik vind het belangrijk om mijn schoolwerk goed bij te houden, om de leerstof tot me te nemen en de opdrachten te maken en me steeds goed voor te bereiden op stage. Dat wil ik ook echt graag, want ik ben onwijs perfectionistisch en wil het allemaal het liefst superperfect doen. Maar tegelijkertijd zijn er nog 100 andere dingen die ik wil doen en waar ik ook echt blij van word: bloggen, een roman schrijven, spelletjes spelen, lezen, films en series kijken, aan allerlei schrijfsels werken en ga zo maar door. Logischerwijs zou ik mij erbij moeten neerleggen dat ik het door mijn studie nu eenmaal te druk heb voor die dingen, helaas pindakaas.

Behoeften

Maar dat gaat juist niet op. Want al die dingen geven mij energie, maar vormen ook een rustpunt, een punt van ontspannen en opladen, en dat heb ik enórm hard nodig. Die chronische ziekte van mij zorgt ervoor dat school en stage ontzettend vermoeiend zijn – superleuk, maar ook echt superzwaar – en daardoor komen mijn behoeften anders te liggen. Hoe graag ik ook na stage nog schoolwerk zou willen doen, dat gaat niet, want mijn energie is gewoon op. Ik heb die fijne dingen echt nodig om tot rust te kunnen komen.

Niet naar mezelf luisteren

Ik weet dus dat het helemaal niet erg is en voor mij juist heel normaal om dat bloggen en schrijven en lezen en die andere dingen nodig te hebben: ik weet dat, mijn ouders weten dat, school weet dat… alleen is er dan weer dat leuke stemmetje van mijn innerlijke criticus, het stemmetje dat op mij foetert als ik een middag niet aan school heb gewerkt: dat stemmetje dat vindt dat ik nuttig bezig moet zijn wanneer ik daar de tijd voor heb. Maar weet je wat ik heb ontdekt na een broodnodige bullet journal-reflectiesessie? Dat ik soms gewoon niet naar mezelf moet luisteren. Of in ieder geval niet naar mijn hoofd, maar wel naar mijn hart.

De Vivian-manier

Ik ben altijd enorm geneigd om torenhoge eisen aan mezelf te stellen en te streven naar een perfect plaatje. Eigenlijk wil ik mijzelf voortdurend bewijzen, voortdurend laten zien dat ik net zoveel kan als een gewone student, dat ik op een ‘’normale’’ manier kan studeren. Mijn lijf is er dan om me er (soms niet zo) vriendelijk aan te herinneren dat dat niet zo werkt. En dan is het even balen, maar vrij snel daarna steekt een ánder stemmetje de kop op. Het stemmetje dat vastberaden is, gedreven maar realistisch. En dat stemmetje herinnert me aan de Vivian-manier. Aan het feit dat het de kleine stapjes zijn die naar het grote plaatje leiden. Aan het feit dat ik het gewoon op mijn manier mag doen, en dat die manier er altijd is. Dat het alfabet nog 25 andere letters heeft als manier A niet werkt. Dat ik het altijd morgen opnieuw kan proberen.

Op gevoel

En zo simpel is het soms, dat op gevoel werken. Ook al weet ik dat het soms héél lastig is om te bepalen wat mijn gevoel nou precies zegt, ik weet ook dat de Vivian-manier meestal het beste werkt. Soms hoef ik me alleen maar af te vragen wat ik nu eigenlijk het liefste wil, of anders gezegd: what would Vivian do? Perfectie bestaat immers niet, alleen maar onze versie van perfect: er is geen perfecte manier, er is alleen maar míjn (en jouw) manier. En het maakt niet uit als die manier twintig keer verandert. Zolang ik me er maar goed bij voel.

Zoekende

Zo heb ik ook besloten dat ik een andere manier van studeren ga proberen: het samenvatten bewaar ik voor de (college)vrije weken, maar om te zorgen dat ik wel bezig blijf én alles bij kan houden, lees ik gewoon op mijn gemakje de opgegeven stof en opdrachten door en schrijf het een en ander op. En dan ga ik weer verder met de relaxdingen. Misschien werkt het niet, en dan verander ik het weer. Al zoekende komt het er wel, die balans – want het heeft meerdere gezichten. De om de dag-weekindeling werkte niet, het werken na school of stage werkt ook niet… dus dan zoeken we een middenweg. En die middenweg, die eigen manier, die  is er altijd. Soms moet je alleen wat langer zoeken.

Hoe vind jij de balans tussen alles wat je moet doen en de dingen die je doet om op te laden?