Vandaag is het Wereld Wens Dag, een dag waarop wereldwijd aandacht wordt besteed aan de Make a Wish Foundation. Zij vervullen de allerliefste wens van kinderen met een levensbedreigende ziekte, die dan eventjes mogen vergeten dat ze ziek zijn, dat ze altijd speciale aandacht krijgen vanwege die ziekte. In 2004 ervoer ik zelf hoe magisch dat is en elf jaar later kijk ik er nog steeds, eigenlijk met gemengde gevoelens, op terug.

Focus op kind-zijn

Zoals de foto hierboven misschien al doet vermoeden, was mijn wens best een beetje typisch: ik was tien, helemaal in de ban van de Disney-prinsessen en wilde dus niets liever dan naar Disneyland en daar een prinses zijn, Tja, ik was tien. En ik had de beste drie dagen van mijn leven tot dan toe: we hadden een prachtige kamer, ik kreeg een Assepoester-jurk cadeau, we hadden een privéontmoeting met Assepoester en later ook nog privéontmoetingen met andere Disney-prinsessen en -figuren en het was gewoon echt magisch. Natuurlijk, als ik erop terugkijk hoor ik gewoon woord voor woord hoe Augustus Waters Hazel Grace uitkaffert omdat ze haar Wens heeft gebruikt voor Disneyland, maar het kan me absoluut niet schelen. Ik was behoorlijk ziek in die periode (laat ik maar gewoon zeggen dat het kantje-boord was, anders zou ik die wens niet hebben gekregen) en om dan precies te krijgen wat ik zo graag wilde, om gewoon even weg te gaan met alles erop en eraan, inclusief infuuspaal, om even niet te hoeven nadenken over alles wat pijn deed en naar was, dat was gewoon… perfect. Ik vind het prachtig dat de stichting dat doet en geniet er ontzettend van om van tijd tot tijd de mooie wensverhalen op de site te lezen.Wat ze doen, is een kind het kind-zijn teruggeven. De focus op het kind-zijn in plaats van op het ziek-zijn. Dat is gewoon zo mooi.

Ik herinner me nog heel goed hoe het destijds in zijn werk ging: ik lag in het ziekenhuis toen er twee mensen van de stichting mijn wensen kwamen halen. Ze zeiden dat niets te gek was, dat ik alles mocht vragen wat ik graag wilde. Van tevoren had ik het al met mijn ouders besproken en ik was tot drie wensen gekomen. De eerste was eigenlijk meer een droom dan een wens, omdat ik wist dat dat niet door die mensen mogelijk gemaakt zou kunnen worden, maar hij werd wel heel serieus genomen en daar ben ik ze nog steeds dankbaar voor: gezond worden. Mijn semi-eerste wens was dus een verblijf in Disneyland, het liefst van een week (dat bleek een beetje veel, haha). Wens twee was om een dag prinses te mogen zijn en wens drie was om Hilary Duff te ontmoeten, van wie ik toen helemaal gek was (So yesterday, mijn ouders werden er helemaal gek van, en de videoband van The Lizzie McGuire Movie stond echt heel vaak op in dat ziekenhuiskamertje). Wat de stichting vaak doet, zo ontdekte ik later, is de wensen zoveel mogelijk combineren en dat deden ze dus ook bij mij: de eerste twee wensen kwamen samen in het bezoek aan Disneyland. De Hilary Duff-wens was iets waar ik veel minder enthousiast over was, dus die viel af.

En nu?

Ik vraag me wel eens af wat ik zou wensen als het nu zou gebeuren. In principe kan het: ik kan nu weer heel ziek worden, dat is iets wat altijd kan. Maar ik heb mijn wensen al gedaan, dus ik zal niet nog een keer in aanmerking komen. Zou dat wel zo zijn – even los van het feit dat ik waarschijnlijk ook al te oud ben – dan zou mijn eerste wens waarschijnlijk zijn om Taylor Swift te mogen ontmoeten. Niet alleen omdat ik heel erg gek ben op haar muziek, ook gewoon omdat ze een enorme inspiratie voor me is en omdat ik mezelf niet als ”gewoon een fangirl” beschouw maar als iemand die haar echt om bepaalde redenen bewondert en omdat ik zo graag met haar zou willen praten. Mijn tweede wens zou misschien zijn om een privéworkshop schrijven te krijgen van een auteur die ik erg bewonder, Simone van der Vlugt bijvoorbeeld. En mijn derde wens… die is moeilijk. Misschien om met zo weinig mogelijk begeleiding te mogen paardrijden in een mooi gebied, inclusief een fotoshoot.

Wat zou ik wensen als alles kon? Als het niet per se voor de stichting zou zijn, maar als ik een wonderlamp had en alles mocht vragen? Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Gezond worden zou ik niet vragen: dat is iets waarvan ik gewoon weet dat het niet gaat, en als het wel gaat dan is dat geweldig, maar ik reken er niet op. Kunnen lopen, heb ik me wel eens afgevraagd, zou ik dat wensen? Nee. Ik weet namelijk dat ik dat zelf kan bereiken, als ik het graag genoeg wil en er echt moeite voor wil doen. Een bestseller schrijven? Dat is een droom die ik absoluut wil gaan waarmaken, geen wens – ik wil dat zoiets echt uit mezelf komt, niet dat het me komt aanwaaien. Datzelfde geldt voor dingen als een eigen huisje, mooie reizen, een leuke geliefde… allemaal dingen die ik kan bereiken, waarvoor ik gewoon wil werken.

Dat het blijft zoals het is

Afgelopen december was ik met mijn ouders op het Dickens Festijn en daar was een wensput: voor de grap gooiden we er iets in, samen met nog een groep andere mensen. Ik voelde me toen allesbehalve goed en wenste dat het weer beter zou gaan… en twee maanden later ging het ook daadwerkelijk beter. Waarschijnlijk gewoon stom toeval, maar ik vind het een fijne gedachte dat die wens toch uitgekomen zou kunnen zijn. En toen we in Rome waren, in 2007, ook zo’n prachtige reis toen het niet zo goed met me ging, wenste ik bij de Treví-fontein – tenminste, ik geloof dat ik dat wenste, ik weet het niet zeker meer – dat ik gelukkig zou worden. En nu, acht jaar later, ben ik gelukkiger dan ooit, gewoon omdat de dingen zijn zoals ze zijn, omdat ik ben zoals ik ben en omdat mijn leven is zoals het is.

Ik denk dat er maar één wens is die ik nu echt zou willen doen: dat ik mag blijven zoals ik nu ben. Dat ik net zo gelukkig blijf, dat mijn gezondheid net zo stabiel blijft, dat het met mijn studie en mijn blog en al mijn andere bezigheden goed en leuk blijft gaan, dat het me lukt om een leuk eigen leventje op te bouwen met een baan en een eigen stek als de tijd rijp is, dat ik mezelf kan blijven en daar gelukkig mee ben ondanks alles wat tegenzit. Dat is het enige wat ik zou kunnen wensen. En om eerlijk te zijn, komt die wens uit elke dag dat het goed gaat.