Bron

Ik zit deze maand niet zo lekker in mijn vel. Dat komt misschien niet als een verrassing door de posts die de afgelopen weken online kwamen over mijn onzekerheden en dingen waar ik het moeilijk mee had. Hoe het precies is gekomen weet ik niet, waarschijnlijk is het gewoon iets wat altijd wel aanwezig is geweest maar wat ik nu pas echt opmerk. De laatste tijd is het er steeds wel en dan weer niet en ik  vond het tijd voor een eerlijke blog om het eens even écht van me af te kunnen schrijven.

Uit mijn doen

Het is begonnen toen ik eigenlijk gewoon een beetje uit mijn doen was, zoals ik wel vaker heb. Die dag was een beetje raar: ik had last van pijnlijke en gezwollen voeten en moest bovendien in de woonkamer zitten omdat mijn bed werd geverfd. Nu ben ik enorm gesteld op mijn eigen ritueeltjes en eigen dingen, dus het was sowieso een beetje vervelend om niet in mijn eigen omgeving te kunnen zitten. Maar goed,  ik heb wel gewoon mijn dingen kunnen doen. Tot ik ergens halverwege de dag klaar was met mijn schoolwerk en wilde gaan schrijven, en toen kwam het gevoel opzetten: het was misschien iets van drie uur en ik dacht bij mezelf nee, ik moet nuttig bezig zijn, dat is veel belangrijker.

Heel raar eigenlijk, maar zo voelde het. Ik moest van mezelf zo productief mogelijk zijn en schrijven vond ik daar op dat moment niet bij horen. Toegegeven: schrijven is niet per se nuttig zoals schoolwerk dat is, maar het hoeft van mij ook niet nuttig te zijn op die manier – schrijven, bloggen en lezen, maar ook dingen als series kijken zijn voor andere dingen nuttig, voor mijn rust en ontspanning bijvoorbeeld. Maar op de één of andere manier zat er ergens iets op slot in mijn gedachten en voelde het alsof ik  iets beters moest doen.

En sindsdien ben ik eigenlijk uit mijn doen geweest, een beetje afwezig voelt het. Heel veel aan het nadenken vooral. Het gevoel dat ik eigenlijk steeds had, was… dat ik het gevoel niet meer had. Klinkt heel raar, maar zo voelde het: met bloggen en schrijven en ook met schoolwerk en lesgeven was ik de flow kwijt. Ik voelde het niet meer, het gepassioneerde en gemotiveerde. Ik voelde me gewoon een beetje leeg.

Overthinking

Inmiddels is dat wel minder aanwezig: als ik op school ben, voel ik dat ik het superleuk vind en als ik voor mijn blog bezig ben heb ik dat heerlijke fuzzy gevoel van tevredenheid en geluk omdat ik iets doe wat ik leuk vind. Ook nu ik dit typ voel ik het, het gelukkige omdat ik van me af kan schrijven. Maar de flow is er nog steeds niet. Ik voel me niet meer leeg, maar ook niet meer zo… licht. Dat is het denk ik, ik voelde me de afgelopen tijd eigenlijk heel licht. Alles ging goed, ik voelde me happy en kon van heel veel dingen genieten. En ik weet ook wel precies hoe het komt dat dat nu weg is: ik ben teveel gaan nadenken.

Sowieso ben ik al een enorme perfectionist. Sowieso neem ik snel teveel hooi op mijn vork wat school betreft omdat ik denk het wel aan te kunnen, omdat ik vind dat ik het moet doen, omdat ik het gevoel heb mezelf tekort te doen als ik niet alles uit mijn kunnen haal. Sowieso ben ik altijd al een denkertje geweest: ik denk tijdens heel veel dingen in mijn dagelijks leven na over wat het betekent of hoe ik erover zou kunnen bloggen, bijvoorbeeld. En ik maak me vrij gemakkelijk en snel zorgen over dingen die eigenlijk niet eens zo belangrijk zijn. Dat was allemaal altijd al zo, maar ik lette er eerlijk gezegd nooit zo op.

De afgelopen maanden was ik min of meer gedwongen om me te schikken naar hoe het met mijn lijf ging: het ging niet bepaald goed en om enigszins te blijven functioneren, moest ik heel goed letten op hoeveel ik wel en niet aankon. Mijn lijf dwong mijn hoofd dus in zekere zin om de dingen op een bepaalde manier te doen. Inmiddels is mijn gezondheid zodanig aan het verbeteren dat ik me niet meer echt zorgen hoef te maken over mijn lijf en je raadt waarschijnlijk al wat er dus gebeurt… alle tijd en ruimte om me druk te maken over mijn hoofd. Met andere woorden: overthinking. Perfectionisme ten top. Stress, me zorgen maken. Hoge verwachtingen van mezelf. Hoge eisen aan mezelf. Heel veel willen, mezelf heel graag willen bewijzen (aan mezelf). Balen als dingen niet gaan zoals ik vind dat ze moeten gaan. Me afvragen of ik het allemaal wel kan. Of het ’t wel waard is. Of ik het op den lange duur wel wil blijven doen.

Dat merk ik vooral met stage. Met schoolwerk lukt het me prima om ervan te genieten: ik vind het onwijs leuk om ermee bezig te zijn, maar op stage merk ik toch enorm dat ik echt nog aan het leren ben en hoe gek het ook klinkt, dat vind ik moeilijk. Ik baal ervan als dingen niet gaan zoals ik vind dat ze moeten gaan, terwijl ze eigenlijk helemaal niet perfect kunnen gaan omdat ik nog maar aan het leren ben. En doordat ik op die momenten baal, vraag ik me af of ik het dan nog wel wil blijven doen… terwijl het natuurlijk logisch is dat het niet leuk is als het niet gaat zoals je wilt. Maar het is allemaal hartstikke normaal, dat weet ik wel: en ik weet ook dat ik er onwijs van geniet als het wél goed gaat en ik weet ook dat ik continu in staat ben om te leren. En dat gedachten als ”ik zal door mijn slechthorendheid toch nooit een goeie docent worden” gewoon ongegrond zijn. Want mijn gehoor is niet bepalend voor mijn kwaliteit als docent. Mijn passie, mijn drive en mijn wilskracht zijn dat wel.

Mijn studiebegeleider zei het afgelopen september toen mijn gezondheid achteruit ging: je hoofd wil meer dan je lijf aankan. Ik besef steeds opnieuw hoe ongelofelijk waar dat is: mijn hoofd wil zoveel. Mijn hoofd wil dat mijn lijf tot alles in staat is, dat mijn lessen perfect gaan, dat mijn studie perfect gaat, dat alles gewoon perfect gaat. Mijn hoofd vindt namelijk dat dat moet. Maar doordat mijn lijf nu eenmaal anders werkt, gaat dat niet. En mijn hoofd heeft het eigenlijk steeds af moeten leggen tegen mijn lijf: het afgelopen halfjaar in ieder geval, en voor die tijd was ik me er gewoon niet van bewust.

Het is een conclusie die ik steeds weer opnieuw trek, een les over mezelf die ik steeds opnieuw leer: niemand is altijd voor de volle honderd procent zeker van alles. Niemand hoeft dat te zijn en niemand kan dat ook zijn. Het is volkomen logisch en volkomen normaal dat het soms (of vaak) moeilijk is en dat er twijfel en stress en druk is. Ik vind het niet leuk, want ik ben er niet aan gewend om me zorgen te maken over wat zich in mijn hoofd afspeelt, maar ik heb besloten dat ik dat ook niet ga doen. Zo min mogelijk, in ieder geval. Ik weet namelijk dit: ik kan het. Ik kan niet alles, nog niet, maar ik kan het wel en ik leer het bovendien. En nog veel belangrijker: ik wil het en ik vind het super. Ik geniet ervan en het maakt me gelukkig. Nee, het is niet perfect. Maar, ook al zal het lastig zijn om mijn superperfectionistische ik dat aan het verstand te brengen, dat is oké. Want, zoals een van mijn favoriete bloggers Kirsten zegt: het hoeft niet perfect te zijn om prachtig te zijn (even vrij vertaald haha). En vooral: het hoeft niet perfect te zijn, want het is al zoals het is en dat is goed genoeg. Mijn manier is goed genoeg. De dingen die goed gaan zijn goed genoeg en de dingen waaraan gewerkt moet worden, daar wordt aan gewerkt. Ik ben een work in progress. Zoals wij allemaal… toch?