Mijn hart en andere zwarte gaten – Jasmine Warga

Muziek, vooral klassieke muziek, en dan met name het Requiem in d-mineur van Mozart, heeft kinetische energie. Als je heel goed luistert, kun je de strijkstok van de viool boven de snaren horen trillen, klaar om de noten te ontbranden. Om ze in beweging te zetten. En als de noten eenmaal de lucht in zijn gevlogen, botsen ze tegen elkaar. Ze vonken. Ze spatten uiteen. Ik mijmer vaak over hoe het voelt om dood te gaan. Hoe doodgaan klinkt. Of ik uiteen zal spatten, zoals die noten, mijn laatste pijnkreten zal slaken en dan voor eeuwig stil zal zijn. Of misschien verander ik wel in een  vaag statisch geruis, nauwelijks merkbaar, dat je alleen hoort als je goed genoeg luistert.

Eerste indruk

Dit boek is dé Young Adult—hype van het moment: lezers, bloggers, iedereen is er lyrisch over. Het wordt bestempeld als ‘’enorm emotioneel’’ en ‘’een must-read voor liefhebbers van Waar het licht is van Jennifer Niven.” Mijn nieuwsgierigheid was dan ook al snel gewekt, want niet alleen leek het me een prachtig boek, ook ben ik altijd heel benieuwd of dit soort etiketjes daadwerkelijk kloppen. Ik verwachtte een stormachtig liefdesverhaal over twee geliefden die allebei dood willen en besluiten dat samen te doen (dat leek me een heel erg bijzondere plot), maar helaas kwam ik een beetje van een koude kermis thuis.

Waar het over gaat

Aysel is depressief. Of, zoals ze het zelf uitdrukt: er leeft een zwarte slak in haar binnenste die alle fijne en blije dingen opvreet en ervoor zorgt dat ze altijd droevig en bang is. Dat komt door wat haar vader heeft gedaan: hij heeft een vreselijk misdrijf gepleegd en dat blijft Aysel maar achtervolgen: zo erg dat ze heeft besloten zelfmoord te plegen. Maar ze durft het niet alleen, en belangrijker nog: ze denkt dat het haar niet alleen lukt. En dus gaat ze op zoek naar een zelfmoordpartner via een forum, en op die manier ontmoet ze FrozenRobot, of Roman: een jongen van haar leeftijd die net als zij worstelt met een hoop emoties en gebeurtenissen. Samen maken ze plannen om er een einde aan te maken, maar dat loopt toch een beetje anders dan gepland…

Wat ik ervan vond

Het eerste wat me echt opviel toen ik begon in dit boek, was dat er twee andere boeken bij me opkwamen waarin zelfmoord een rol speelt. Ten eerste moest ik heel erg denken aan Hier was ik van Gayle Forman, want de manier waarop Aysel nadenkt over haar zelfmoord en zich echt bezighoudt met het hoe en wat via zo’n forum lijkt precies op hoe Meg alles aanpakte. Op een bepaald moment in het boek moest ik daarnaast ook denken aan Waar het licht is: de relatie tussen Aysel en Roman deed me echt wel een beetje denken aan Violet en Finch. Ik denk dat je hier niet echt aan ontkomt als je een boek schrijft over zelfmoordgedachten en –plannen bij tieners, maar ik vond het wel jammer want de originaliteit ontbrak een beetje. Daarnaast had ik al snel door dat Warga een formule gebruikt die vaak in verband wordt gebracht met een spanningsboog – ten onrechte, als je het mij vraagt. Deze formule gaat namelijk over het heel lang uitspinnen van een bepaald geheim, maar als dan de uiteindelijke ontboezeming volgt is het niet echt boeiend meer. Ik had al vrij snel door dat dat ook het geval was met het misdrijf van Aysels vader en daardoor kon dat stukje van het verhaal me niet echt in zijn greep krijgen.

Wat ik heel mooi vind aan het boek, is de manier waarop depressie en zelfmoordgedachten worden neergezet. Aysels eigen symboliek met de zwarte slak vond ik heel treffend en enorm scherp gevonden, maar ook de manier waarop ze erover nadenkt, hoe eerlijk ze ‘’praat’’ over dat het ook lastig is, hoe het duidelijk wordt dat het niet alléén maar droefheid is, haar fascinatie met energie en de verdwijning daarvan… dat kwam allemaal zo sterk tot leven dat het me echt bij de kladden greep en me er echt in liet geloven. De schrijfstijl heeft iets rauws en eerlijks waardoor het heel persoonlijk en realistisch is en ook een beetje taboedoorbrekend, want het is gewoon heel openhartig en oprecht. Hoewel het boek aanvankelijk niet zo bijzonder lijkt, ontdekte ik al snel dat ik gewoon niet kon stoppen met lezen: ik bleef de pagina’s maar omslaan, ik bleef maar denken nog een hoofdstuk nog een nog een en voor ik het wist was ik op dát punt. Het punt waarop ik een grote brok in mijn keel kreeg en bang werd om verder te lezen omdat ik niet wilde weten wat voor naars er nog zou gaan gebeuren. Het gebeurt niet vaak dat een boek beide dingen met me kan doen.

Toch had ik bij het einde zo mijn bedenkingen. Jazeker, ik vond dat de relatie tussen Aysel en Roman heel mooi tot uiting kwam, ik vond haar ontwikkeling heel sterk neergezet en ik snap de thematiek, ik snap waar Warga heen heeft gewild met haar verhaal over (een soort van) tweede kansen en uitzichten als het uitzichtloos lijkt. Maar, even zonder spoilers te geven: ik vond het einde niet helemaal kloppen. Ik had het idee dat het een beetje te makkelijk ging, een beetje te perfect en vrolijk en ‘’alles is goed’’-achtig. Daarnaast voelde het gewoon onaf en was het niet echt wat ik ervan had verwacht: de focus klopte voor mijn gevoel niet. Het verhaal over twee geliefden die samen willen sterven waarop ik had gehoopt, bleek iets anders te zijn en op zich is dat prima… maar ik geloof dat ik het boek beter had gevonden als het inderdaad zo’n soort verhaal was geweest. Want nu ben ik toch een beetje teleurgesteld.

Conclusie

Mijn hart en andere zwarte gaten is een goed boek: het is goed geschreven, de thema’s komen mooi tot leven en het is zeker heel emotioneel. Maar de verhaallijn had wat mij betreft echt wel wat meer diepte en zijweggetjes kunnen gebruiken, want nu is het vooral een liefdesverhaal terwijl het zoveel meer had kunnen zijn, en dat is jammer.

Titel: Mijn hart en andere zwarte gaten (My heart and other black holes)
Auteur: Jasmine Warga
Uitgeverij: Karakter
Verschenen: december 2015
Aantal bladzijden: 320
Genre: young adult roman
Beschikbaar als: paperback en ebook
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |