Mijn ervaringen tot nu toe met het ”grote” ziekenhuis

Bron

De afgelopen weken wilde ik er eerlijk gezegd al steeds over schrijven hoe het me nu bevalt om niet meer in het kinderziekenhuis te zitten, maar officieel patiënt te zijn van het Erasmus Medisch Centrum Dijkzigt. Eerst durfde ik niet zo goed: de eerste maanden waren de verschillen namelijk wel heel duidelijk aanwezig. Maar… gisteren moest ik voor een onderzoek van mijn darmen en dat heeft mijn mening toch wel veranderd. In positieve zin!

Eerlijk gezegd had ik dus in het begin niet zo’n hoge pet op van het ”volwassen” ziekenhuis, en dat kwam vooral doordat het allemaal zo anders was daar. Niet zo gek ook, na twintig jaar in het kinderziekenhuis te hebben doorgebracht is het wel echt een behoorlijk andere wereld. Een nieuwe plek waar je je weg moet vinden, nieuwe mensen die je moet leren kennen en die je vooral de kans moet geven om jóu te leren kennen, maar ook andere protocollen en andere manieren van werken. In het Sophia voelde alles aan als familie, in het Dijkzigt leek het in het begin meer op een soort vijandelijke haven. Heel raar, maar ik denk dat dat met elke plek wel zo werkt als het eerst je tweede thuis is geweest en je er daarna weg moet. In het Dijkzigt leek alles veel meer te gaan om de grote massa en het algemene beleid in plaats van de individuele patiënt – hoewel het motto wel de patiënt prominent is, hmm…

Ik vond alles vooral heel raar in het begin: geen weegstoelen op de poliklinische afdeling (hoe moet ik dan in hemelsnaam wegen?!) en bij elk bezoek bloed prikken als vast beleid (ik ben een ramp met prikken, maar aan vingerprikjes doen ze daar niet…) was echt meteen heel anders. Bovendien hadden we niet eens een diëtiste, zodat we op dat gebied nog steeds in het Sophia moeten zijn (al gaat wel alles telefonisch, maar goed). Verpleegkundigen en assistentes die de situatie ook helemaal niet leken te begrijpen en dokters die een soort vibe afgaven dat ze me wel even een diagnose én een genezende behandeling zouden geven. Ehhh… was het maar zo makkelijk, jongens. Ik dacht in het begin echt: jeetje, qua patiëntenzorg kunnen ze nog wel wat leren van hun buren.

Maar goed. Dat is inmiddels ook alweer een maand of drie, vier geleden en nu is het echt wel anders. Sommige dingen werken nu eenmaal op een manier die wij niet gewend zijn, dat is vervelend maar je doet er weinig aan. En in zo’n groot ziekenhuis dat zich niet meer op één specifieke demografische groep richt, is massazorg nu eenmaal onvermijdelijk. Inmiddels begrijp ik ook veel meer van de mensen met wie ik te maken krijg: artsen werken vrijwel constant samen met assistentes en dat is best wel fijn, want die kunnen soms net even wat meer dan verpleegkundigen. Ze willen het best wel begrijpen, maar daar hebben ze even de tijd voor nodig. En die artsen die een luchtige vibe leken af te geven? Dat valt wel mee. Die willen er eigenlijk vooral voor zorgen dat het zo goed mogelijk met mij gaat en blijft gaan. Aan de ene kant deden ze dat in het Sophia ook, maar aan de andere kant was mijn arts in het Sophia er vaak op gefocust dat ”gaat het goed, dan hoeven we niets te doen” (beetje rare formulering, maar ok). Terwijl ik nu merk dat patiëntenzorg juist wél het belangrijkste is in het Dijkzigt, omdat ze echt hun best willen doen om de juiste behandeling te vinden.

Mijn artsen ken ik inmiddels wat beter en ik heb nu ook het idee dat ze moeite doen om mij te leren kennen, ze zijn betrokken en begripvol en vooral ontzettend aardig – en dat geldt ook voor de assistenten en verpleegkundigen, die heel erg hun best doen om me alles uit te leggen en me op mijn gemak te stellen, zoals ik gisteren tijdens het onderzoek wel merkte. En nog een groot pluspunt: ze werken qua tijd echt wel wat efficiënter, want we hoeven tegenwoordig helemaal niet zo lang meer te wachten. Kortom… ik stel mijn optiek bij. In het begin was het allemaal wat stroef en lastig, maar volgens mij ben ik nu wel op mijn plek hier.