Mijn allerbeste vriendje

Volgens mij heb ik het nog niet zo vaak over hem gehad: ons huismonster. In april is-ie alweer negen jaar bij ons en ik kan me niet meer voorstellen dat er ooit geen gemiauw, getrippel van zachte voetjes, gescharrel van brokjes en koppies tegen de buitendeur is geweest. Hij is oud, heel lief, heel grumpy, heel eigenwijs en vooral heel erg onmisbaar: ontmoet Phoebe, mijn allerbeste vriendje,  degene die me altijd kan troosten als ik ziek of van streek ben, die hele middagen naast, achter of op mijn laptop doorbrengt en ’s nachts graag op mijn benen ligt te snurken terwijl ik niet kan slapen. Onze allerliefste kat dus (en het is maar goed dat hij niet kan lezen en geen flauw benul heeft wat een blog is, anders zou zijn ego nu de hoogte in schieten).

Ik weet niet eens meer precies hoe het is gekomen, maar ik wilde altijd heel graag een huisdier. Vroeger altijd een hond om lekker mee te spelen en te knuffelen, maar dat vonden mijn ouders niet zo’n goed idee – en ik achteraf ook, want een hond kan niet voor zichzelf zorgen en een kat wel. Een huisdier kon echter nooit omdat ik toen nog een permanent infuus (centrale lijn) had voor mijn voeding en daarmee was er altijd kans op infecties, bijvoorbeeld door dierenharen. Toen dat infuus er eind 2004 voorgoed uitging omdat het meer kwaad deed dan goed, kwam daarmee ook eindelijk de mogelijkheid van een dier in huis weer boven water en hebben we via Marktplaats een nestje kittens gevonden bij iemand die niet zo ver bij ons vandaan woonde. Alleen Phoebe was nog over – de rest was al verkocht, haha – dus de keus was niet moeilijk en ik herinner me nog heel goed hoe vreselijk lief hij daar lag, volgens mij net een paar dagen of misschien twee weken oud, ik smolt helemaal.

Nu is-ie dus alweer bijna negen en jeetje, wat een turbulente negen jaren zijn dat geweest. Niet alleen zijn jaarlijkse vaccinaties, maar ook twee keer een gebroken poot, regelmatig ontstoken oogjes of gewonde oortjes, niesziektes en nu vorige week weer een soort ontsteking waardoor hij steeds spuugde, niet at, niet miauwde en alleen maar sliep. Ik weet nog hoe mooi schoon en netjes hij was toen hij net bij ons kwam, terwijl hij nu regelmatig zwarte plekken in zijn vacht en gehavende oogjes/oortjes/neusje heeft nadat-ie weer eens aan het vechten is geweest. Normaal maak ik me niet zo’n zorgen over alles waar hij mee kampt omdat ik weet dat het wel weer zal overwaaien, maar op die momenten dat mijn moeder met hem naar de dierenarts moet omdat hij gewoon echt zichzelf niet is, komt er toch een soort van angst in me op.

Want ja, hij is mijn poezenbeest, mijn beste vriendje – hij is ontzettend trouw, toont altijd zijn liefde, is een geweldige trooster en een geweldige luisteraar (in mijn hoofd hang ik hele verhalen tegen hem op) en hij is gewoon… tja, ik ben gewoon dol op hem. Hij heeft een ontzettend belangrijk plekje in mijn hart en ik weet niet precies waarom, maar hij betekent iets speciaals voor me. Misschien dat alle dierenliefhebbers dat hebben hoor, maar ik heb vaak het gevoel alsof hij me echt gelukkig maakt, echt iets van waarde toevoegt aan wie ik ben en aan mijn leven. Hij hoort gewoon bij me, beter kan ik het niet uitleggen. Het is net als met de pony op wie ik elke zaterdag rijd: hij is mijn op één na beste vriendje geworden, ook al zie ik hem maar een keer in de week. Met allebei heb ik een bijzondere band, allebei maken ze me happy en van allebei kan ik heel erg genieten. Ik denk dat huisdieren van wie je echt, oprecht, met heel je hart houdt en die echt iets voor je betekenen, dat zij ook veel voor jou kunnen doen. Ze geven je rust, liefde, aandacht, warmte, troost, het gevoel dat je niet alleen bent…  en dat is gewoon waarom ik van mijn twee vriendjes zoveel hou.