Mezelf even vergeten

 Ik ben de afgelopen weken een beetje stil geweest op social media. Ik las wel steeds alle tweets en statusupdates, maar zelf de wereld in sturen deed ik ze niet. Niet omdat ik niet zoveel bijzonders te melden had – want er gebeurde juist heel veel op school en stage – maar gewoon omdat ik er de energie niet voor had. Geen energie om een tweet of Facebook-bericht te typen, kun je nagaan. En ook omdat ik het nut er niet van inzag. Tuurlijk is het leuk om met de wereld te delen hoe het gaat, maar ik wilde veel meer gewoon genieten. Leven. Zonder die afhankelijkheid van social media, zonder dat gevoel – jullie snappen vast wel wat ik bedoel. Tenminste, dat zei ik tegen mezelf, en dat was ook wel zo. Nog steeds trouwens, ik vind het internet niet zo belangrijk meer. Maar het had veel meer te maken met die vermoeidheid, die afgelopen week tot een hoogtepunt kwam dat, nou ja, er niet had mogen komen. Klinkt verontrustend? Was het ook best wel.

Ik vertelde in mijn blog van afgelopen mandag al dat het goed ging, maar dat alles wel behoorlijk zwaar was. Die blog had ik dat weekend geschreven en ingepland – hij kwam online op de dag dat het allemaal té zwaar werd, té veel. Die dag was ik op stage en kreeg ik last van enorme buikkrampen, niet meer normaal gewoon. En misselijk: tot twee keer toe moest ik overgeven. Op school. In een stinkend toilet. Geen pretje. Gelukkig kon ik eerder naar huis, om daar vervolgens helemaal in te storten: trillingen, nog meer spugen, diarree en zo ongelofelijk slap en moe dat ik alleen nog maar kon slapen, wat niet eens goed lukte door de buikpijn, en door die moeheid kwam ik niet eens meer uit mijn woorden – en dat is, kan ik je vertellen, heel angstaanjagend. Sowieso voelde ik me verschrikkelijk: ik kon steeds in tranen uitbarsten en voelde me vooral heel erg angstig: dit is namelijk ook in de voorbije weken gebeurd, maar nooit zo heftig. En het was wel heel, heel duidelijk dat mijn lichaam op deze manier duidelijk maakte: het is genoeg, kappen nu. Klaar.

De rest van de week ben ik thuisgebleven, heb ik op één dag na constant in bed gelegen en vooral heel veel Netflix gekeken en alleen het hoogstnodige voor school gedaan. Zelfs even naar buiten gaan voor wat frisse lucht kostte zoveel energie dat ik weer compleet in elkaar zakte thuis. Ik mag dan de afgelopen weken blind zijn geweest voor wat mijn lichaam me probeerde te vertellen – of nou ja, niet blind… ik wist het wel en probeerde er ook wel wat aan te doen door meer te rusten, maar beschouwde het niet als zo erg – het was deze week wel duidelijk dat het zo niet meer verder kon. Dat dit oververmoeidheid is en dat dat blijft komen als we niets veranderen. Want het is nu eenmaal zo: de huidige situatie is te zwaar en ik ga het niet redden als het zo doorgaat. Dan kom ik nog eens in het ziekenhuis terecht en nou ja, daar zeg ik gewoon keihard nee tegen.

Dus vandaag had ik een gesprek met mijn studiebegeleider, over hoe het nu verder moet. En het zit zo: vorig jaar is het allemaal zo supergoed gegaan, ik vond het heerlijk en geweldig en voelde me helemaal op mijn plek, haalde alle tentamens in één keer en scoorde 51 van de 60 propedeusepunten. Alles ging goed, het was zwaar maar het ging wel goed. Dat het ook zo zou kunnen zijn dat het minder goed zou gaan, ben ik gewoon vergeten. Anders gezegd: ik ben mezelf vergeten. Ben vergeten dat ik toch echt gewoon ziek ben. Dat het niet altijd gaat zoals ik wil, dat het soms gewoon niet gaat. De stress, de drukte van alles, de combinatie van studie en stage was gewoon teveel en dat wilde ik niet zien omdat ik alles zo leuk vond en het nog steeds vind en omdat alles zo goed ging (leek te gaan).

Maar de ugly truth is gewoon dit: het onderwijs is loodzwaar. Zelfs mijn studiebegeleider, die nog heel jong is en supergezond leeft, vindt het loodzwaar. Kun je nagaan hoe het dus voor mij is. Ik zei al in mijn blog over het doorschuiven van vakken dat het soms voelt als opgeven wanneer ik aan mezelf denk, dat het voelt als egoïsme. Maar dat is het niet. Ik ben gewoon ziek, er zijn gewoon dingen die ik niet kan en het is gewoon niet altijd makkelijk en niet altijd normaal. Ik heb gewoon rust nodig, ik heb aanpassingen nodig en ik heb ook dingen buiten school nodig om me geestelijk goed te voelen – want hoe beter ik me geestelijk voel, hoe beter het ook lichamelijk gaat. Ik moet gewoon kunnen doen wat ik leuk vind om te kunnen ontspannen. Volgens mijn arts zit er bij mij misschien ook een soort verlangen/drive om even goed als of beter te presteren dan mijn medestudenten omdat ik me wil bewijzen, mijn niveau wil bewijzen. Ik dacht eerst dat dat helemaal nergens op sloeg, maar als ik eerlijk ben tegen mezelf heeft ze wel gelijk. Ik denk dat ik wilde laten zien dat ik nog meer ben dan mijn ziekte en dat ik het allemaal best kan. Terwijl ik eigenlijk niets te bewijzen heb omdat dat al bewezen wordt door hoe goed het gaat. En het feit dat ik het allemaal zo leuk vind en dat het qua niveau allemaal zo goed gaat, werkt me tegen want juist daardoor wordt het lichamelijk zwaarder, omdat ik meer van mezelf verg. En als ik dan lichamelijk minder kan terwijl ik weet dat ik het geestelijk wel kan… dat maakt me onzeker. Heel psychologisch eigenlijk, maar het staat zo sterk met elkaar in verbinding. Thuis zitten omdat ik zo moe ben voelt als falen/opgeven omdat ik het zo graag wil en weet dat ik het kan. Terwijl het gewoon iets is van acceptatie: ik weet best dat mijn lichaam het soms niet aankan en dat mijn lichaam soms ook even voorrang heeft, maar het is heel, heel lastig om dat te accepteren.

Uit het gesprek is gekomen dat we even wat minder hooi op onze vork moeten nemen: twee halve dagen stage per week in plaats van een halve en een hele dag. Even geen vakken van het tweede jaar meer, maar alleen concentreren op de propedeutische vakken die nog afgerond moeten worden. En goed nadenken over hoe we het nou zo kunnen gaan aankleden dat alles lukt. Voor mij houdt dat in: nadenken over of deze opleiding wel echt is wat ik wil, omdat het gewoon heel zwaar is en het straks in het beroep ook nog zwaarder wordt, terwijl er misschien ook richtingen zijn die ik op wil en die makkelijker zijn – bijvoorbeeld tutoring of leerlingbegeleiding. Maar ik heb daar niet langer dan een paar uur over hoeven nadenken en praten: ik wil dit. Ik wil het onderwijs in, ik wil actief voor de klas, ik wil leerlingen begeleiden en tutoren maar ze ook lesgeven. Ik wil iets bijdragen door in het onderwijs te gaan werken. Het is niet van het begin af aan mijn droom geweest, maar nu is het dat wel – die Nederlandse studie waar ik eerst van droomde, hoeft niet meer. Daar ligt mijn hart niet meer, dit is wat ik wil en dit is waar ik gewoon voor wil gaan, ook al wordt het moeilijk, ook al duurt het langer. Stoppen met de opleiding is een mogelijkheid, maar geen plan: als het echt niet meer gaat, dan zoeken we gewoon een andere weg die bij me past. Voor nu is dit een soort nieuw begin: verdergaan met een andere strategie.

Sorry voor de lange post die het geworden is: ik moest echt even mijn ei kwijt en jeetje, wat doet het goed om er zo over te schrijven! <3