Wahooooo, blogpost nummertje 700! Jeetje, dat is me wat… zevenhonderd posts. Best wel een mooi getal. Ik doe eigenlijk nooit iets met memorabele getallen of jubilea op mijn blog, maar nu kwam het toevallig zo uit dat ik voor vandaag een speciaal artikel online wilde zetten. Afgelopen zondag heb ik namelijk iets gedaan dat ik nog nooit eerder heb gedaan en wat ik tot voor kort ook nooit zou hébben gedaan: naar een schrijfworkshop geweest. Klinkt misschien niet zo bijzonder, maar als best wel verlegen en introvert typetje was dat best wel wat voor mij. En omdat het dus best iets grensverleggends en horizonverbredends was, komt het wel mooi uit dat dit blogpost nummer 700 is. Lees snel verder voor een verslag van deze happening! 

De Coffeecompany is normaliter geen plek waar ik kom: ik zou graag een schrijver zijn die elk vrij moment daar zit en aan de lopende band croissants en thee bestellen terwijl ik bestsellers schrijf, maar nee. Dat gaat een beetje lastig. Ik weet echter wel dat het een soort Starbucks is en bovendien weet ik ook van het bestaan van de Coffeecompany Book Award af: deze schrijfwedstrijd organiseert de Coffeecompany in samenwerking met Xander Uitgevers voor debutantenschrijvers. Dit jaar vindt de derde editie plaats en de hoofdprijs is een uitgeefcontract bij Xander Uitgevers met verkoop van je boek in alle vestigingen van de Coffeecompany. Best wel een big deal dus. En om dat een beetje bekend te maken bij de jonge schrijvers in Nederland, organiseert de Coffeecompany drie schrijfworkshops met editors en uitgevers van Xander in Coffeecompany-vestigingen, met koffie en broodjes. Helemaal schrijver-achtig dus! In een opwelling besloot ik om me aan te melden, gewoon omdat het me eigenlijk best wel gaaf leek en omdat ik eens over mijn grens heen wilde stappen en de sociale wildernis wilde betreden. Ik wilde naar die in Rotterdam, maar omdat de workshop daar op de bovenverdieping plaatsvindt (en er geen lift is, zucht) ging ik naar de workshop in Den Haag, afgelopen zondag. Mocht je je nog willen aanmelden voor de workshop in Rotterdam en ben je komende zondagochtend vrij, klik dan even hier voor meer info! En als je meer wilt weten over die Coffeecompany Book Award, kun je hier klikken.

Ik vond het in het begin best een beetje eng, vooral omdat ik dit soort dingen dus nooit doe: ik kan best sociaal zijn, maar dan wel het liefst gewoon bij mij thuis met een vriendin of op school. Complete onbekenden ontmoeten op een compleet onbekende plek waar ook nog eens veel rumoer is en ik dus kwetsbaar ben wat betreft mijn gehoor… nee. Maar goed, ik wilde het dus gewoon doen. Volgens mij redeneerde ik niet eens echt, maar ondanks dat ik het eng/spannend vond wilde ik het wel doen. En gelukkig viel het niet tegen! Op sociaal gebied was het alleen al heel leuk om er te zijn, en het gaf best wel een kick dat ik daar zat. Ik heb geen contacten gelegd, maar er was wel interactie met de rest van de groep en vooral: ze waren allemaal aardig en bejegenden mij gewoon op een normale manier. En dat heeft me doen inzien: het is helemaal niet eng. Als ik me normaal gedraag, gewon zoals ik ben, dan wordt het ook ”gewoon” dat ik in een rolstoel zit en wat kleiner/fragieler ben.

En de brunch dan?

Goed, tot zover mijn sociologische zelfreflectie haha. Het evenement zelf was gewoon heel leuk! We waren met z’n dertienen en wat ik vanaf het begin meteen merkte, is dat sfeertje: ondanks dat we qua leeftijd behoorlijk van elkaar verschilden (er waren studenten zoals ik maar ook dertigers-veertigers) zaten we er allemaal als aspirant-schrijvers met dezelfde passie en veelal ook dezelfde belevingen. Dat was al een heel fijn gevoel, en daardoor werd het ook gezellig. Sowieso was het gewoon een gezellig soort bijeenkomst: we zaten in een soort loungehoek van het café met comfortabele fauteuils en banken en zelfs een boekenkast, heel knussig dus. Eten en drinken was ook echt verzorgd: drinken kon je zelf halen (en op vermelding van de workshop was dat gratis) en er stond een tafeltje met vijf verschillende soorten broodjes, van croissants en saucijzenbroodjes tot ontbijtkoeken. Van alle gemakken voorzien dus.

Degene die met ons kwam praten, was Sander Knol: hij is dé uitgever bij Xander Uitgevers, het grote brein en de grote baas dus, best bijzonder! We hadden een beetje pech omdat hij nu alleen was en er normaal gesproken ook nog twee editors/redacteurs met hem mee waren, maar goed – ik heb niet het gevoel dat ik iets gemist heb. Integendeel juist: het was maar goed dat ik mijn schrijfboekje bij me had, want ik heb maar liefst drie bladzijden volgeschreven. Ondanks dat ik niet alles kon horen (geroezemoes van de ruimte en veel verschillende stemmen) heb ik de belangrijkste dingen echt wel meegekregen. Bovendien was het sowieso super inspirerend, want ook als ik niet een compleet verhaal kon verstaan, hoorde ik er genoeg van om zelf weer geïnspireerd te worden met eigen interpretaties en dat was best wel gaaf. We hebben het over allerlei dingen gehad, van goed schrijven tot een goede schrijver zijn (er is een verschil!) en ook nog heel veel over het uitgeefproces en het uitgeefwereldje.

Wat ik heel fijn vond, was dat hij gewoon supereerlijk was over alles: ik kan me best voorstellen dat hij daar toch een beetje zijn uitgeverij zat te verkopen, maar hij vertelde wel gewoon heel openhartig over dat het soms niet werkt met een boek of een auteur en dat gaf een goed gevoel. Hij luisterde ook echt naar ons: we mochten alle vragen stellen die we hadden en wie dat wilde, mocht zelfs een plot pitchen: in een notendop vertellen waar zijn of haar boek over ging en dan gaf Sander heel subtiele feedback. Met subtiele feedback bedoel ik niet dat hij echt zei wat er goed of slecht was, maar juist dat hij precies, echt precies de juiste vragen stelde om de schrijver in kwestie te laten beseffen: oh, daar heeft hij een punt. Bijvoorbeeld, iemand pitchte een soort thriller en toen vroeg hij: ”Wat voor soort lezer heb je op het oog?” Hmmmmm. Ben ik nog lang over na blijven denken.

Andere dingen die ik heb geleerd, gingen bijvoorbeeld over wat een uitgever nou precies zoekt in een manuscript. Dat verschilt natuurlijk wel per uitgever, want Xander Uitgevers heeft een heel ander karakter dan bijvoorbeeld Van Goor. Maar alsnog kun je die dingen ter harte nemen: bijvoorbeeld dat in de eerste 15 bladzijden van een boek genoeg moet gebeuren om je een idee te geven van het verhaal. Binnen 15 bladzijden beslis je als lezer eigenlijk al of je verder wilt lezen of niet, dus dat is best belangrijk. Hij had het ook over dat je als schrijver constant moet stilstaan bij je lezer: wie is die lezer, wat wil die lezer, hoe zou jij reageren als je die lezer was? En wat werkt wel en niet? Je moet spelen met je tekst, je moet dingen uitproberen, je moet zorgen dat je je personages van haver tot gort kent. Maar ook: hoe gaat dat bij een uitgeverij? Dat vond ik vooral heel interessant, want ik weet nu veel meer over wat ervoor nodig is om je boek echt bij een uitgever op tafel te laten belanden. Sowieso is die lezer echt heel belangrijk, maar ook hoe je jezelf als schrijver neerzet. Het zijn dingetjes waar ik niet direct bij stilsta als ik schrijf omdat ik niet denk aan publicatie: nog niet in ieder geval. Maar het kunnen echt heel waardevolle stukjes informatie zijn als je eenmaal die stap gaat zetten, want het kan zomaar het verschil betekenen tussen wel of niet worden uitgegeven.

Ik raad dit dus enorm aan! Ik heb er onwijs veel van geleerd, het heeft me inzichten opgeleverd waar ik nog lang over ben blijven nadenken en die ik ook echt meeneem in mijn schrijven. Maar het was ook gewoon gezellig en nou ja, gewoon leuk!