Meer beperkt dan we echt zullen weten

Vandaag even een extra blog! Vanmorgen verscheen al mijn post over de manifestatie ‘Yes, we can!’ van het PowerPlatform waar ik vorige week naartoe ben geweest en wat ik daarvan zoal heb geleerd ten aanzien van passend onderwijs en lesgeven aan leerlingen met een functiebeperking. De reden dat ik daarvoor persoonlijk was uitgenodigd, had echter weinig te maken met mijn ervaringsdeskundigheid, ook al zeiden ze dat wel. De ware reden dat ze me daar wilden hebben, was dat ik de PowerPen heb gewonnen: een prijs van het PowerPlatform speciaal voor studenten met een functiebeperking die iets bewonderenswaardigs hebben bereikt. Docenten van alle lerarenopleidingen mochten studenten voordragen en kennelijk werd mijn naam het vaakst genoemd! Een enorme verrassing, ontzettend gaaf en het maakt me ook heel erg trots, vereerd en blij: het geeft erkenning. Waarom en hoe dat precies voelt, daar moest ik gewoon even deze blog over schrijven!

Op de prijs staat dat ik hem heb gekregen omdat ik meer beperkt ben dan we ooit echt zullen weten. Die formulering is verrassend treffend, zo realiseerden mijn ouders en ik ons. Het slaat op het feit dat er geen naam is voor mijn ziekte, dat ik op veel verschillende manieren beperkt word door alles wat er mankeert aan mijn lijf, dat we met geen mogelijkheid kunnen voorspellen hoe goed of slecht het in de toekomst zal gaan, dat ik altijd met best wel veel dingen rekening zal moeten houden en dat ik bovendien ook nog eens beperkt word doordat mijn hoofd vaak meer wil (of vindt dat moet kunnen) dan mijn lichaam aankan. Het omschrijft dus precies waarom mijn studie best een uitdaging is.

Maar ondanks dat alles… ondanks al die dingen studeer ik wel. Ondanks dat het soms leidt tot uitputting en ziekte, geef ik wel les en doe ik wel het volledige studieprogramma. Ondanks dat ik me soms afvraag of het met mijn gehoor en zicht wel te doen is om docent te worden, verzin ik toch gewoon manieren om het te kunnen. Omdat ik het wil: omdat ik het geweldig vind om voor de klas te staan en bezig te zijn met alle facetten van het Nederlands die ik zo super vind, omdat ik het super vind als leerlingen aan het eind van een les zeggen dat ze iets geleerd hebben, omdat ik het fantastisch vind om ze te inspireren met mijn eigen verhaal of met alleen maar mijn aanwezigheid. Omdat ik iets wil doen voor deze wereld en omdat ik de visie heb om dat te doen. Omdat ik ervoor wil gaan en er het allerbeste van wil maken. Omdat ik weet dat het niet altijd makkelijk zal zijn, omdat ik weet dat het niet altijd makkelijk is, maar ik het toch wil.

En om al die redenen, omdat ik blijf werken en knokken en geloven in wat ik wil en wat ik kan, voelt het zo goed dat ik die PowerPen heb gekregen. Het voelt sowieso al goed elke keer dat mijn docenten zeggen dat ze het knap vinden wat ik doe. Maar nu ik die pen heb om me te herinneren aan de erkenning die ik krijg voor het feit dat ik doorzet en blijf werken, ondanks dat het niet altijd makkelijk is… dat geeft me een boost van hier tot Tokio. Daardoor weet ik dat het oké is om af en toe onzeker te zijn, dat ik daar alleen maar sterker uit kom – en dat ik uiteindelijk altijd terug zal komen bij wat ik wel weet: dat ik dit wil, en dat het me niet uitmaakt hoe ik er kom. Zelfs als het niet zou lukken om voor de klas te staan, als ik het zou moeten doen met werken als remedial teacher, dan kan me dat niets schelen: want ook dat zou me ongelooflijk veel voldoening geven en ook dat is wat ik wil. Maar dat gaat vast niet gebeuren, want ik ben ervan overtuigd dat alles gewoon zal lukken, net zoals het hiervoor al steeds gelukt is!

Weet je wat het punt is? Het gaat goed, en het komt goed. Dat is het ‘m. En met deze PowerPen ben ik gewoon ongelofelijk blij en trots.