Me Before You & Words and Pictures

Zo nu en dan kom je films tegen op Netflix waarvan je nog nooit eerder hebt gehoord, maar die door de omschrijving, de cast en de voorbijflitsende foto’s wél heel bijzonder lijken. Films die je misschien gedachteloos aan je kijklijst toevoegt, om er wellicht na een poosje achter te komen dat ze van Netflix zijn verwijderd – zonde toch? Juist die films zijn het kijken waard. En tegelijkertijd zijn er soms bioscoopfilms die uitkomen en waar je je al maandenlang op verheugde omdat je zéker weet dat het een práchtige film gaat worden, vol jankmomenten en diepgang en pracht. En waar je ook een beetje zenuwachtig voor bent, omdat het ook zomaar tegen zou kunnen vallen. Twee van deze films keek ik afgelopen week!

Words and Pictures (2013)

Een film over twee docenten die hun leerlingen de eeuwenoude oorlog tussen woord en beeld willen laten uitvechten, dat móet bijna wel een mooie film zijn, toch? Hoewel ik eerst dacht dat het zou gaan over twee samenwerkende docenten Engels, maar de uiteindelijke plot bleek veel mooier. In deze film zien we Jack, een alcoholistische en verbitterde docent Engels (Clive Owen) die zijn leerlingen niets meer lijkt te kunnen bijbrengen over de schoonheid van taal en literatuur en wiens eigen schrijfsels ook niet meer willen komen. Wanneer Dina, een ogenschijnlijk kille en excentrieke kunstenares met artritis (Juliette Binoche) op de school komt werken als kunstdocente, wordt hij echter opgeschrikt. De twee ontsteken in een discussie over beeld versus woord, taal versus kunst – en ze zetten hun leerlingen daarbij in. Zegt een beeld echt meer dan 1000 woorden? Dat is de centrale vraag die ze proberen te beantwoorden, of beter gezegd: waarvan ze proberen uit te zoeken of er wel een antwoord bestáát.

Words and Pictures is zo’n film die twee dingen tegelijk is op een superfijne manier. Enerzijds is het een film waardoor je enorm geïnspireerd en aan het denken gezet kunt worden over onderwijs, over taal en communicatie en over kunst en expressie: een film die docenten zeker zal bevallen. Anderzijds is het ook een echt vermakelijke en goede film vol droge humor en subtiele grapjes – het lettergrepenspelletje dat Dina en Jack spelen is kostelijk – interessante personages in vooral de leerlingengroep en een veelzijdige verhaallijn die over een bijzonder aantal intrigerende thema’s gaat. Er zitten veel mooie scènes in waarin een ode wordt gebracht aan literatuur en kunst, toegankelijke scènes die ook iets verfijnds hebben. De dialogen zijn sterk en spetterend en de twists zie je lang niet altijd aankomen. Owen en Binoche acteren op een vernuftige manier, hoewel de momenten van érg geacteerd schaterlachen eruit geknipt hadden mogen worden. Het is zo’n film waar je met gemak twee uur naar kunt kijken zonder op de klok te letten, perfect voor een ontspannende én verstrooiende vrijdagavond!

Me Before You (2016)

Als er één boek is dat in aanmerking komt voor de lijst van literaire favorieten, dan is het Voor jou van Jojo Moyes wel – en na lang wachten is dat pareltje eindelijk verfilmd! Na maandenlang zwijmelen bij de trailers en de foto’s ging ik afgelopen weekend samen met boekenblogvriendin Joelle (die toevallig genoeg superdichtbij woont!) naar de bioscoop, gewapend met zakdoekjes en best wel torenhoge verwachtingen. De film gaat over Louisa Clark (Emilia Clarke) die in een Engels gehucht woont en dringend op zoek is naar werk om haar gezin te onderhouden. Ze komt terecht bij de rijke familie Traynor en moet voor de stoïcijnse, verbitterde Will (Sam Claflin) gaan zorgen. Het begin is moeizaam, maar dan begint er iets te ontstaan tussen de twee – en hoe meer Lou te zien krijgt van Wills persoonlijkheid, hoe meer ze begint te denken dat ze misschien echt iets voor hem kan betekenen. Maar wat ze nooit had voorzien, is hoe belangrijk hij voor háár wordt.

Ik ben echt drie keer opnieuw begonnen met dit stukje, want het is eigenlijk zó moeilijk om zonder spoilers én zonder te veel te focussen op het boek een echte mening te geven. Me Before You is een ontzettend meeslepende film: niet zo intens of emotioneel als het boek, maar toch is het heel sterk neergezet. Elk personage heeft een hele mooie eigenheid en de manier waarop Sam en Emilia hun verhaal vertellen is heerlijk om naar te kijken. Lou met haar adorable quirkyness, haar geweldige kleren en haar hart vol liefde en zorgzaamheid verovert elk stukje van je aandacht en voor Will voel je zoveel begrip en sympathie omdat hij zijn leven en zichzelf kwijt is, maar toch sterk blijft op zijn eigen manier – door voor zichzelf te blijven kiezen. De film heeft iets heel luchtigs door de grapjes en het familiaire, gezellige van Lou’s wereldje, maar er zit ook zoveel kracht in de manier waarop ze nader tot elkaar komen en zij zichzelf steeds beter leert kennen, steeds sterker wordt. Af en toe gaat het een beetje te snel of komt het niet helemaal uit de verf, maar de film zit vol warme, mooi gemaakte scènes, vol lieve, kleine romantiek, vol dingen om over na te denken en wijsheden om mee te nemen. Het is een film waar je met liefde naar kijkt omdat het verhaal ook zo boordevol liefde zit: het is niet cliché of oppervlakkig of zoetsappig, het is gewoon móói. Echt mooi. En daarom doet-ie het boek echt recht, en dat stelt mij tevreden.

Welke van deze films heb jij gezien?