Een aantal jaar geleden ging ik met mijn ouders, zus en min of meer-zwager naar Parijs om de gezamenlijke verjaardag van mijn ouders te vieren, die slechts iets meer dan een maand uit elkaar liggen. Mijn moeder was tijdens dat weekendje jarig en op haar verjaardag gingen we de stad in: superleuk natuurlijk, en nou ja, Parijs is Parijs: opwindend, magisch, alles tegelijk. Je voelt ‘m misschien al aankomen: ik vergat dat mijn moeder op die dag ook jarig was en herinnerde het me pas toen we halverwege de ochtend op weg waren naar Montmartre. Het gevolg is dat ik me elk jaar op haar verjaardag dood schaam omdat ik die keer ben vergeten, en nou ja…  toen mijn vader een maandje geleden jarig was, verscheen er een papa-blog. Ik had mijn moeder een mama-blog op haar verjaardag beloofd, maar… juist, dat vergat ik. Komt misschien doordat ik toen niet zo lekker in mijn vel zat en zo, maar goed. Geen excuus. Dus mam, beter laat dan nooit… hier is je mama-blog.

Waarom ik de liefste mama ter wereld heb

• Ze is gewoon alles tegelijk. Verpleegster en dokter, omdat ze altijd voor me zorgt en omdat ze de eerste is die ik inschakel als ik me niet lekker voel. Psycholoog, omdat ik met haar gewoon over alles praat. Echt over alles. Kleine dingen die op school zijn voorgevallen en hersenkronkels, alles. En ze kan ook nog precies de juiste dingen zeggen. Naaister, omdat ze nooit te beroerd is om een kledingstuk voor me te vermaken dat te krap of juist te ruim is, of om gewoon even een hele nieuwe (paardrijd)broek voor me te maken. Gezelschapsdame, omdat ze het altijd leuk vindt om met me te gaan winkelen of een wandelingetje te gaan maken of wat dan ook te gaan doen (en omdat ze wel mee moet, aangezien ik niet alleen weg kan). Opvrolijkende instantie omdat ze soms heel grappig kan doen. Mentor, omdat ze me onwijs veel dingen kan leren (want stiekem ben ik helemaal niet zo volwassen) en er ook altijd is om me een positieve peptalk te geven of te zeggen dat ze trots op me is, waardoor ik weer wat energie krijg. Waar zou mijn positieve houding toch vandaan komen…
• We hebben dezelfde smaak. Dat geldt ook voor mijn vader en ik, maar mijn moeder en ik houden juist weer van andere dingen. Voornamelijk: KOSTUUMDRAMA’S. We kunnen ongelofelijk zwijmelen om Downton Abbey, Mr. Selfridge, Call the Midwife… eigenlijk zo’n beetje alles wat met geschiedenis te maken heeft. We lezen elkaars historische romans (of zij eigenlijk vooral de mijne haha, omdat ik zoveel boeken heb die ik nog moet lezen), en gingen destijds helemaal uit ons dak om Moeder, ik wil bij de revue. We zijn allebei musicalfanaten (het bovenstaande gebeurt dus ook elk jaar bij de Musical Sing-Along) en we houden vaak van dezelfde serieuze tv-programma’s of films.
• Ze leest elke dag mijn blog. Of kijkt en scrolt. Als mijn site eruit ligt, is zij de eerste die me daarop attendeert.
• We zijn allebei ontzettend verliefd op ons huismonster en kunnen onszelf dus heerlijk voor gek zetten als we tegen hem kirren.
• Ze is hartstikke modern: hoewel ze eigenlijk het liefste een tv wil die je gewoon met één knop aan en uit zet, vindt ze stiekem de digitale tv toch wel erg leuk. En die iPhone best wel handig. En o ja, die Apple TV met Netflix erop mag er ook best zijn… eigenlijk.
• Ze is degene die me soms een beetje inhoudt als ik de neiging heb veel geld uit te geven. Want soms is veel geld echt een beetje veel geld.
• Ze komt vaak met leuke uitstapjes en speurt altijd en overal naar leuke dingen voor mij om te doen: winacties, wedstrijden, dingen die te maken hebben met schrijven…
• We kunnen samen dubbel liggen om iets wat ik vroeger heb gezegd/gedaan of gewoon om iets wat we allebei heel grappig vinden.
• Ik kan met haar grapjes maken over dingen die andere mensen misschien heel stom zouden vinden, bijvoorbeeld waarom ze me heeft gekregen (omdat ze af en toe niet weet wat ze met me aan moet).
• Ze is er gewoon altijd voor me. Ze is altijd trots op me, ze gelooft altijd in me en ze blijft me er altijd doorheen slepen, weet meestal beter wat ik nodig heb dan ik het zelf weet (”Je bent twintig, maar toch ga je NU even slapen!”) en kan op haar eigen toffe manier een ontzettende steun zijn en me tegelijkertijd met beide benen op de grond houden en me doen inzien wat het juiste is.

Dus, mams… you’re the best ♥