Mama Vivian… of tante Vivian?

Zes uur: de wekker gaat. Met een kreun hijs ik me uit bed en in mijn stoel en ga naar de kamer van de jongste, de vijf maanden oude Serena. Een flesje is door mijn grote liefde al klaargemaakt en terwijl ik de warmte test op mijn pols ga ik naar de kamer van de vijfjarige Brianna om kleren voor haar klaar te leggen en dan naar de veertienjarige Aurora om ervoor te zorgen dat die haar wekker niet uitmept en zich verslaapt. Met het kleintje in mijn armen ga ik naar de keuken, waar mijn grote liefde ontbijt aan het maken is voor de twee andere meiden en terwijl ik de baby voed en intussen thee naar binnen slurp, denk ik gapend aan wat er vandaag moet gebeuren. Eerst Serena weer te slapen leggen, daarna Brianna helpen met aankleden en tandenpoetsen, vervolgens Aurora uit bed trekken en zelf douchen terwijl de meiden door mijn grote liefde naar school worden gechauffeurd voordat hij naar zijn werk vertrekt. Hopen dat Serena nog wat uurtjes blijft slapen zodat ik een poosje kan schrijven, daarna boodschappen doen, Brianna uit school halen, met haar spelen en eten koken. En ’s avonds, wanneer Brianna naar bed was, Aurora helpen met haar huiswerk en wat kwaliteitstijd doorbrengen met Serena en mijn grote liefde – en de televisie of een goed boek. En dan zou alles weer opnieuw beginnen.

Bovenstaand stukje gaat over hoe ik me mijn leven voorstel als ik moeder zou zijn. Het idee van drie meisjes die geen drieling zijn heeft me altijd aangesproken, dus ik zou dan drie dochters willen hebben. Maar het is een fantasie: in werkelijkheid zal ik waarschijnlijk nooit kinderen krijgen. Lichamelijk gaat het niet omdat mijn lichaam het niet aankan en ik denk ook dat ik het geestelijk niet zou kunnen: de zorg voor een kindje dat enorm veel aandacht nodig heeft, zou me enorm uitputten – zelfs met de steun van een grote liefde, zoals ik hem voor het gemak maar even noem. Ik zou het gewoon niet eerlijk vinden tegenover het kind omdat ik het nooit alle aandacht zou kunnen geven, dat zou namelijk ten koste gaan van mijn eigen conditie en aan een continu zieke of vermoeide moeder heeft zo’n hummeltje ook niets. Wel heb ik er wel eens over nagedacht o ml later, over twintig of dertig jaar, wanneer ik een goede relatie heb, een kindje te adopteren. Geen baby, maar een kind dat al wat ouder is, bijvoorbeeld van een jaar of zeven. Dat zou ik beter aankunnen en het lijkt me heel fijn om zo’n kind, dat misschien al heel wat heeft meegemaakt, een warm en liefdevol thuis te geven. Want aan liefde zou het een kind van mij niet ontbreken.

Sterker nog, ik zou waarschijnlijk het type moeder zijn dat haar kind koste wat het kost gelukkig wil zien – fantaseren over het moederschap kan ik in ieder geval wel, haha. Ik zou mijn kind alles geven wat het zou willen omdat ik ervan zou genieten het blij te maken. Ik zou er wel voor proberen te zorgen om het ook levenslessen mee te geven zodat het niet alleen maar een verwend kind wordt. Ik zou er altijd zijn om met het huiswerk te helpen of om te praten of om iets leuks te doen, en het huis zou altijd open zijn voor vriendjes en vriendinnetjes – maar ik zou ook wel proberen om de zelfstandigheid van mijn kind te ontwikkelen en om het te stimuleren zijn of haar eigen interesses te vinden.  Ik zou heel graag willen dat het een persoontje zou worden en dan vooral een persoontje waar hij of zij zelf gelukkig mee kan zijn. Daarom zou ik ook altijd zorgen dat het kind weet dat-ie zichzelf mag zijn, wat dat dan ook inhoudt.

Maar goed, voorlopig gaat het er niet in zitten, en misschien ook wel nooit. Niet dat ik dat erg vind: ik zou best een kind willen te zijner tijd, maar het is absoluut niet iets wat ik heel erg graag wil. Om eerlijk te zijn wil ik liever tante worden en dan een hele coole tante zijn voor mijn nichtje of neefje. Dus nu maar hopen dat mijn geliefde zus en haar grote liefde geen eeuwen zullen wachten met het toevoegen van een gezinslid – al kan ik best geduld hebben tot het moment waarop ze er klaar voor zijn, hihi. Wanneer de tijd er rijp voor is ga ik een hele coole en lieve tante Vivian worden. Reken maar.