Live every moment and make it count

”Live each day as if it is your last,” is een uitspraak die ik tegenwoordig veel tegenkom, voornamelijk op tv. Een mooie uitspraak over het belang van levensgenot, maar toen ik er naar aanleiding van de speech van Steve Jobs over ging nadenken, besefte ik eigenlijk dat ik het hier niet mee eens ben. Ik ben wel altijd een levensgenieter geweest, dus begrijp me niet verkeerd. Maar wat voor mij nog belangrijker is dan genieten van het leven… is leven door te genieten.

Stel nou, je bent ongeneeslijk ziek. Even heel morbide, maar het is wel een goed voorbeeld. Je bent doodziek, kunt niet meer beter worden en weet dat je nog maar kort te leven zult hebben. Artsen adviseren je om te genieten van de tijd die je nog rest, om de dingen te doen die je altijd hebt willen doen voor je doodgaat. Dus dat doe je, want de rest is niet meer belangrijk. School is niet meer belangrijk, werk is niet meer belangrijk. Het gaat er alleen nog om dat je een laatste hap van het leven kunt nemen, een laatste grote ademteug van deze wereld. Elke dag dat je nog leeft, benut je met hart en ziel, want ’s avonds kun je dood zijn. En je bent doodsbang dat je straks op je uiteindelijke sterfbed te weinig hebt om vredig op terug te kijken.

Mensen die weten dat ze doodgaan, moeten dat in mijn ogen voornamelijk accepteren en uit het leven zien te hale nwat ze nog kunnen, al is het maar om het gevoel te krijgen dat ze geleefd hebben. Ik kan daar zelf over meepraten, want toen ik een slechtere periode had, was het motto van mijn ouders ook leven bij de dag. Maar zodra het beter met mij ging, begonnen we toch aan de toekomst te denken, plannen te maken. Dat doen we nu nog steeds en de mogelijkheid dat die toekomst zoals wij hem voor ons zien niet zal bestaan, die is er wel – maar dat is voor ons niet belangrijk, niet op dit moment.

Maar… stel nou dat je gezond bent, gewoon gezond en gelukkig. Je levensverwachting is hoog, je hebt geen redenen om bang te zijn voor een vroege dood. En dan krijg je een bijna-doodervaring, zoals een ongeluk dat je maar net overleeft of een dierbare die plotseling overlijdt aan een hersenbloeding of een zeer agressieve vorm van kanker die nog niet ontdekt was. Dat ”opent je ogen” en ineens ben je je bewust van de schoonheden des levens. Je besluit vanaf dat moment geen dag meer te verspillen. Je besluit to live each day as if it is your last.  En ik… ik ben het daar gewoon niet mee eens. Ik vind het onrealistisch en vergezocht. Want stel dat iedereen dat zou doen. Dat iedereen zou gaan leven alsof elke dag zijn sterfdag is. Denk je dat mensen dan nog naar school zouden gaan, of naar het werk? Dat ze nog boodschappen zouden doen en nog voor het huishouden zouden zorgen? Nee. Want dat maakt niet meer uit, ze gaan vanavond toch dood. Misschien zouden ze nog wel voor de kinderen zorgen, want die gaan waarschijnlijk niet dood, kinderen denken daar immers niet over na. Er zouden heel veel overtredingen begaan worden, want de straffen doen er toch niet toe. En wat voor zootje zou het worden wanneer iedereen dan de volgende dag nog leeft? Dan zouden er heel veel mensen ontslagen zijn en gearresteerd worden, omdat ze zich hebben misdragen. En vervolgens, tja vervolgens zijn mensen teleurgesteld dat ze niet dood zijn gegaan, want nu moeten ze al die problemen oplossen.

Ik bedoel, don’t get me wrong, ik wil niet pessimistisch overkomen en ik realiseer me wel dat het nogal morbide en plastisch klinkt. Maar ik heb er al een tijdje over nagedacht en het klinkt mij gewoon heel vreemd en niet-kloppend in de oren. Mijn filosofie is anders: live every moment and make it count. Dat vind ik belangrijk, dat je weet te genieten van de kleine dingen en jezelf gelukkig kunt prijzen dat je leeft. Probeer uit elke dag iets fijns te halen, al is het maar het schrijven van een blog, een wandeling, een lekkere kop thee of de zonneschijn. Live every day, every moment, and make it count. Make it count.