Het leven dag voor dag nemen

Bron beeld: Leonardo Wong | Unsplash

Leven bij de dag: hoe zwaarmoedig het soms ook klinkt, het is wel een heel waardevolle les die ik heb geleerd door het ziek zijn. Zeker als het wat minder gaat, is het zó belangrijk om gewoon dag voor dag te zien wat het leven voor je in petto heeft en je niet te druk te maken om de dagen die nog komen gaan. Dat merk ik nu weer: met minder energie ga ik een bizar drukke (wel hele leuke) periode tegemoet en ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik écht pas op de plaats moet maken de komende tijd, omdat ik het anders nog wel zie gebeuren dat ik instort – en dat wil ik echt niet.

Niet makkelijk

Het is allesbehalve makkelijk, alles één dag tegelijk doen. Soms kan het ook helemaal niet, want soms moet je echt anticiperen op wat er komen gaat, maar dat doe ik dan ok juist om er goed op voorbereid te kunnen zijn en om te zorgen dat ik op het moment zelf meer rust kan pakken. Maar alsnog moet ik mezelf soms echt tot de orde roepen: er zijn zoveel projecten waar ik mee bezig wil zijn, zoveel blogs die ik wil schrijven, zoveel verhalen waar ik aan wil werken, zoveel studietaken die uitgevoerd ‘’moeten’’ worden dat ik soms echt de wanhoop nabij ben. Maar juist dán is het zo belangrijk om het één voor één te doen. Focussen op wat het belangrijkste is en wat als eerste komt. Eén energieslurpend iets per keer, één dag tegelijk.

Relativeren

Hoe groter je iets maakt, hoe drukker je je er ook over gaat maken, hoe meer stress het oplevert en hoe ingewikkelder en moeilijker het allemaal wordt: ook iets wat ik heb geleerd. Niet teveel eisen stellen aan mezelf, aan mijn blogposts, aan mijn prestaties bij fysiotherapie, aan mijn schoolwerk. Niet stressen over dingen van school of stage waarvan ik weet dat ik er uitstel voor kan krijgen. Niet ergens tegen op gaan zien terwijl het maar een heel klein dingetje is in vergelijking met alle andere dingen: een stagebezoek is maar zó klein in vergelijking met mijn plezier en vaardigheden in het lesgeven. Die studieopdracht is maar zó klein en helemaal niet eng of zenuwslopend als ik kijk naar de ideeën die ik ervoor heb. Het is vaak allemaal maar zó klein, zeker als je het gaat afzetten tegen alles wat je goed kunt en leuk vindt.

Bron beeld: Julia Jansta | Unsplash

Rust pakken

Vaak onderschat ik ook echt hoe heerlijk en fijn het kan zijn om gewoon die rust te pakken waar mijn lijf en mijn onderbewuste om vragen. Gewoon na het eten naar bed gaan en lekker lezen en spelletjes spelen, niet moeilijk doen. Gewoon halverwege de middag een paar uurtjes lezen, niet moeilijk over doen. Gewoon even een tukje doen in de taxi naar school of naar huis. Op tijd gaan slapen, ook al lukt het niet meteen, want dat is toch wel heel fijn. Rust nemen zorgt ervoor dat ik me goed blijf voelen en het allemaal aankan, en dat is zó veel waard – en het komt allemaal voort uit puur doen wat goed voelt. Niet bloggen als mijn hoofd er niet naar staat. Gewoon lekker een film kijken als ik daar zin in heb in plaats van een serie. Maakt allemaal niet uit, gewoon doen.

Focus

Maar het zit ‘m uiteindelijk vooral in die focus, één stap tegelijk zetten. Niet stressen. ’s Avonds denk ik niet aan de komende dag, maar denk ik aan het feit dat ik me goed heb voorbereid op wat er dan ook maar komen gaat en dat het wel in orde komt, en geniet ik van een serie of een film of een boek. Overdag focus ik me voor de volle honderd procent op colleges of stage of wat het ook maar is wat ik moet doen en vervolgens laat ik het weer van me af glijden. Ik bereid me voor, laat het los, doe mijn best en doe wat ik kan en ik laat het weer los. En dat loslaten… dáár zit de rust in. Het zit ‘m erin dat ik weet dat ik straks tijdens het concert van Adele op 6 juni met heel mijn wezen ga genieten en me niet druk ga maken over het stagebezoek de volgende dag, want daar heb ik al alles aan gedaan. Het zit ‘m erin dat ik het heel erg naar mijn zin ga hebben op het vrijgezellenfeest van mijn zus, omdat ik weet dat ik mijn zaakjes zo geregeld heb dat ik de dag erna volledig kan ontspannen en opladen en relaxen. Het zit ‘m erin dat ik weet dat ik gewoon kan bloggen wanneer ik wil, dat ik nergens aan vast zit, met niets.

Het zit ‘m er zelfs in – en het is verbazend hoe zoiets kleins voor zoveel ontspanning kan zorgen – dat ik mooie afbeeldingen van internet kan halen in plaats van energie te stoppen in het maken van foto’s als ik die energie niet heb. Het zit ‘m in het genieten van voorpret bij de gedachte aan de seizoensfinale van Grey’s Anatomy of de nieuwe aflevering van Beste Zangers. Het zit ‘m in de momenten dat ik me helemaal kan onderdompelen in een fijn boek. Het zit ‘m in de allerkleinste momenten, maar ook in het voldane gevoel tijdens de grote momenten. Het zit ‘m in me goed voelen bij wat ik doe. Het zit ‘m erin dat ik mijn eigen dingen kan doen op mijn eigen manier en alles één voor één op me af laat komen, het zit ‘m erin dat ik weet hoe ik alles moet managen en het zit ‘m in het heerlijk opgeluchte en trotse gevoel als iets goed gegaan is en voorbij is. Het zit ‘m in het voor mezelf kiezen in juist dit soort periodes. En dat is zo ontzettend fijn en waardevol.

(Tussen de regels door kun je hier dus lezen dat de komende maand(en) ónwijs druk gaan worden en dat mijn blog dus op een iets lager pitje komt te staan: ik wil wat meer gaan schrijven op de momenten dat ik echt iets kwijt wil in plaats van volgens een vaste indeling, als daar enige logica in zit. Maar goed, ik verdwijn niet van de aardbodem!)