Oké. Er valt me de laatste tijd iets op als ik YA lees. Het is net als met die speech van Reese Witherspoon over het iconische en o zo seksistische ‘’what do we do now?!’’ dat vrouwen in films vaak uitspreken – alsof vrouwen zelf niet mans genoeg zijn om te beslissen wat er moet gebeuren. Ik denk dat mijn inzicht kwam toen ik Liberty van Andrea Portes ging lezen, want ik vond de relaties die de hoofdpersoon met mannen onderhoudt zó verfrissend dat ik dacht… waarom vind ik dit zo verfrissend? O wacht. Ik weet het al. Het boek breekt met wat ik spontaan het ‘’single-loversyndroom’’ doopte. Want denk er maar eens over na: in vet veel YA-boeken is er, de liefdesdriehoek even buiten beschouwing gelaten, maar één love interest die ook meteen helemaal het einde is. Een one and only. En ik vind dat we daarvan af moeten.
Twee opties
Als we het over YA-boeken hebben – maakt eigenlijk niet uit welk subgenre – zijn er eigenlijk maar twee mogelijkheden. Optie één: de hoofdpersoon wordt voor het allereerst hoteldebotel verliefd en die eerste liefde bombardeert ze – of hij, maar meestal is het een zij – meestal ook meteen tot De Grote Ware Liefde. Of twee… de hoofdpersoon heeft al een vriend(in) die ook al echt de Grote Ware Liefde is.
Single-loversyndroom dus. Eén love interest, gedurende het hele verhaal. Geen ex-vriendjes of break-ups en nieuwe relaties. Gewoon monogamie in de puurste zin van het woord. Iets waar ik me onbewust zo aan ben gaan storen – overigens ook in New Adult-boeken – dat ik er bij mijn eigen romans specifiek voor kies om een eerdere relatie op te voeren.
Romantisch, maar…
Wat is daar nu het probleem van? Kijk, op zich is het allemaal prima. Rozengeur en maneschijn en zo. Maar echt: ik snap dat het superromantisch is om voor het eerst verliefd te worden en daar allerlei dingen bij te voelen en er helemaal enthousiast over te zijn en door in beslag te worden genomen. En natúúrlijk is de middelbare school dé fase van je leven waarin je dat allemaal ervaart. En het is uiteraard nog veel romantischer als je het geluk hebt dat je eerste liefde ook je Grote Ware Liefde is.
… onrealistisch
Maar. De verwoording zegt het al: het geluk. Het is namelijk helemaal niet zo realistisch dat je middelbare schoolliefje ook je partner voor het leven wordt. Ik bedoel, mensen veranderen zo onwijs veel in hun leven, zeker zodra ze eenmaal van de middelbare school af zijn. Je komt tientallen nieuwe mensen tegen die je leven misschien veranderen, maar ook weer verlaten. Je wordt zelf mettertijd een compleet ander persoon en dat gebeurt deels door die mensen die je leven in en uit wandelen. En zo kom je ook verschillende love interests tegen, wat misschien wel tot verschillende liefdesrelaties leidt. En er zijn misschien wel meerdere wares. Liefde is allesbehalve eenduidig, en toch doen veel boeken anders vermoeden.
Niet het standaard scenario
En natuurlijk, eigenlijk is dat ook wel logisch. Want als je jong bent, zit je in een bubbel waarin de toekomst nog heel ver weg lijkt en het heden je hele wereld is, dus ‘’voor altijd’’ zijn dan woorden die je misschien wel heel makkelijk in de mond neemt. Maar dat is echt niet altijd het standaard scenario. Toen ik op mijn vijftiende mijn eerste vriendje had, was ik namelijk helemaal niet zo verliefd: ik was verliefd op de liefde, maar zo gauw hij over ‘’voor altijd’’ begon, kreeg ik de bibbers. En na hem is er nooit meer een jongen geweest en ben ik gewoon een happy vrijgezelle romantica. Maar ik heb mijn vriendinnen ook meerdere vriendjes zien krijgen, en mijn zus, en gaandeweg kwam ik erachter dat er zo vreselijk veel soorten liefde zijn. Zo vreselijk veel soorten relaties – goede en slechte.
Er kan nog zoveel meer
En misschien is dat wel iets waar het YA-genre meer aandacht aan zou moeten besteden. Boeken zoals Liberty en Allesbehalve oké en volgens mij ook Love, Hate and Other Filters laten juist zien dat het helemaal geen taboe is als meisjes op school ook gewoon lekker daten of het uitmaken of al meerdere vriendjes hebben gehad. Dat hoort bij het leven, bij je ontwikkeling, bij de levenservaring die je opdoet en bij jezelf leren kennen. Ik bedoel, hoe mooi zou het zijn als je kunt lezen over een meisje wiens hart wordt gebroken, waarna ze toch weer nieuwe liefde vindt – of een meisje dat juist het hart van een ander breekt en daarna verder gaat? Er kan nog zoveel meer.
Juist die verschillende soorten relaties kunnen een personage heel veel sterker maken en een verhaal heel veel meer lading geven. Het is realistischer, zorgt voor meer diepgang en spanning en voor oneindig veel plottwists. Waarom zou je een liefdesdriehoek niet eens goed benutten door het meisje (of de jongen) eerst met de een en daarna met de ander samen te laten zijn? Of waarom zou je het idee van To All the Boys I’ve Loved Before niet uitdiepen met échte verhalen over verschillende soorten gevoelens en relaties? Liefde is niet eenduidig. Het YA-genre is niet eenduidig. Dus waarom zou liefde in het YA-genre dan wél eenduidig moeten zijn?
Wat vind jij van het single-loversyndroom in YA-boeken?
Ik vind je opinie stukken altijd zo interessant om te lezen! Helemaal eens met dit stuk. Ik word ook wel moe van al die clichés – vooral de liefdesdriehoek maar ook meteen dé ware liefde vinden als je zestien bent. Het gebeurt ook bijna nooit in boeken dat een hoofdpersoon tussendoor op een ander verliefd wordt, of op iemand van het andere geslacht om het meteen lekker divers te houden. Meer soorten liefde in YA (of welk genre dan ook) lijkt me heel belangrijk. Maar ook dat gewoon lekker single zijn oké is en boeken niet voortdurend om romantische liefde alleen draaien, maar bijvoorbeeld ook over vriendschap. Dat is net zo goed liefde 🙂
Ik vind je opinie stukken altijd zo interessant om te lezen! Helemaal eens met dit stuk. Ik word ook wel moe van al die clichés – vooral de liefdesdriehoek maar ook meteen dé ware liefde vinden als je zestien bent. Het gebeurt ook bijna nooit in boeken dat een hoofdpersoon tussendoor op een ander verliefd wordt, of op iemand van het andere geslacht om het meteen lekker divers te houden. Meer soorten liefde in YA (of welk genre dan ook) lijkt me heel belangrijk. Maar ook dat gewoon lekker single zijn oké is en boeken niet voortdurend om romantische liefde alleen draaien, maar bijvoorbeeld ook over vriendschap. Dat is net zo goed liefde 🙂
Hoi, eventjes iets anders, jongens kunnen ook verliefd worden en zeker op een andere jongen..
Willen jullie eens iets verfrissends lezen?
Ik zoek proeflezers voor de young adult Tristan.
Hoop van jullie te mogen horen,
Petra van Engelenburcht
Hoi, eventjes iets anders, jongens kunnen ook verliefd worden en zeker op een andere jongen..
Willen jullie eens iets verfrissends lezen?
Ik zoek proeflezers voor de young adult Tristan.
Hoop van jullie te mogen horen,
Petra van Engelenburcht