Let it snow – John Green, Maureen Johnson & Lauren Myracle

Het was de dag voor Kerstmis. Nou ja, om precies te zijn was het de middag voor Kerstmis. Maar voordat we naar de plaats gaan waar dit verhaal zich afspeelt, moet ik alvast één ding kwijt. Als je dat later te horen krijgt, zo weet ik uit ervaring, ben je zo afgeleid dat je je niet meer kunt concentreren op wat ik verder nog te vertellen heb. Ik heet Jubilee Dougal. Neem even de tijd om dat tot je te laten doordringen. Want weet je, als je het nu al hoort, is het niet zo erg. Stel je voor dat ik halverwege een lang verhaal was (wat het verhaal dat ik je ga vertellen zeker is) en ik zou zeggen: ‘O ja, ik heet trouwens Jubilee,’ dan zou je stomverbaasd zijn.

Eerste indruk

Verhalenbundels zijn populair rond deze tijd van het jaar en ik begrijp precies waarom: in korte verhalen kun je de magie van kerst veel beter tot leven laten komen dan in een lang verhaal, want dan wordt het al snel uitgemolken. Populaire voorbeelden van deze kerstromans in het Young Adult-genre zijn My True Love Gave To Me, met korte verhalen van onder andere Stephanie Perkins en Gayle Forman, en Dash & Lily’s Book of Dares van Rachel Cohn & David Levithan. Helaas zijn beide titels (nog) niet vertaald en aangezien ik echt liever op de vertaling wacht, besloot ik voor een ander boek te gaan. Namelijk: Let it snow, een bundel van drie kerstverhalen geschreven door Maureen Johnson (13 enveloppen en een rugzak, Love street 13), John Green (Een weeffout in onze sterren, Paper Towns) en Lauren Myracle (Internet Girls, The Infinite Moment of Us). Johnson en Green ken ik uiteraard, van Myracle had ik nog nooit gehoord, maar mijn verwachtingen waren hoog. Misschien wel een beetje té hoog.

Waar het over gaat

In De Jubilee-expres van Maureen Johnson worden de ouders van Jubilee gearresteerd, waardoor ze geen kerst kan vieren met haar populaire vriendje en noodgedwongen de trein naar haar grootouders in Florida moet nemen – maar door de sneeuw strandt ze in Gracetown. Ze wordt opgevangen door Stuart, die nog altijd niet over zijn gebroken hart heen is. In Een cheer-tastisch kerstwonder, geschreven door John Green, proberen de drie vrienden Tobin, Duke en Keun op diezelfde avond naar het wafelhuis te komen, waar een troep cheerleaders zit – maar willen ze daar eigenlijk wel zijn? En dan is er nog Addie, die in De beschermheilige van varkens door Lauren Myracle wanhopig wacht op bericht van haar vriend (of ex-vriend?) Jeb, maar hij zat ook in de trein die niet verder kon door de sneeuw… als dat maar goed komt.

Wat ik ervan vond

Ik vind de boeken van John Green geweldig en ook van het werk van Maureen Johnson kan ik genieten, maar Lauren Myracle? Dat was een compleet onbekende naam voor mij, en ik was dan ook erg benieuwd hoe haar verhaal me zou bevallen. Het eerste verhaal vond ik meteen leuk: het las lekker vlot door, zat vol mooie details en sfeerbeschrijvingen en ik kon er lekker bij wegdromen. Die toon werd voortgezet: alle drie de verhalen hebben een soort tijdloos sfeertje, de setting is soms een beetje vaag en daardoor ben je des te meer gefocust op het verhaal, waardoor het iets van een superfijn, fantasierijk sprookje heeft. Of eigenlijk nog het meest van een mooie romantische komedie, zo eentje à la Love Actually met veel verschillende personages en verhaallijnen die allemaal weer op elkaar terugslaan.

Dat is eigenlijk wel een heel goeie manier om dit boek te beschrijven, want: de drie verhalen hebben met elkaar te maken! Ik vond het een hele leuke verrassing toen ik er bij het tweede verhaal achter kwam dat de minder belangrijke personages uit het eerste verhaal hier een grotere rol speelden. De verhalen kun je daardoor niet los van elkaar lezen (wat bijvoorbeeld bij Winter in New York en andere verhalen wel prima kan) omdat de verhaallijnen en personages op het eind heel mooi bij elkaar komen. Heel leuk, daar krijg je echt zo’n warm gevoel van! Het is ook een beetje zo’n sfeertje van meer weten dan de personages, en dat is erg leuk.

Toch was er iets waar ik mijn vinger niet goed op kon leggen tijdens het lezen, iets wat me een beetje tegenstond aan het boek. Het pakte me af en toe niet, het overtuigde me soms niet… er waren momenten dat het me gewoon niet zoveel deed. Jazeker, er waren ook momenten dat ik de personages, hun acties en hun relaties ontzettend aandoenlijk vond en er waren absoluut momenten dat ik hardop heb gelachen om de heerlijke humor die zo typisch is voor Green en Johnson, maar… het was soms een beetje too much. Nu ik erop terugkijk, weet ik wel wat me precies tegenstond: het is te Amerikaans. Nu heb ik helemaal geen probleem met Amerikaanse boeken, maar ik vind wel dat alles soms een beetje overdreven wordt, en in dit geval vond ik het ook erg commercieel en een beetje oppervlakkig overkomen. Ik werd soms gewoon nogal moe van de kerstachtige vrolijkheid in het boek, vrolijkheid die bij vlagen schattig was, maar ook een beetje te sterk aanwezig.

Eigenlijk is dat mijn enige echte kritiekpunt: het Amerikaanse maakt het boek leuk en vlot, maar het heeft geen *POP*-factor waardoor het me bij zal blijven. wel heb ik enorm genoten van de personages, hoe eigenzinnig en gedetailleerd en herkenbaar zij in elkaar zaten en hoe subtiel maar krachtig hun ontwikkelingen waren. Het zijn verhalen die ik absoluut met veel plezier gelezen heb.

Conclusie

De drie verhalen in Let it snow zijn hartverwarmend en amusant, maar het ligt er soms wel een beetje te dik bovenop. Daardoor is het een fijn boek, maar wel een eendagsvlieg.

Titel: Let it snow (Let it snow: Three Holiday Romances)
Auteurs: Maureen Johnson, John Green en Lauren Myracle
Uitgeverij: De Fontein
Verschenen: november 2011
Aantal bladzijden: 351
Genre: young adult roman
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |