Vivian 
Bron beeld
Wisten jullie dat ik niet altijd in een rolstoel heb gezeten? Of eigenlijk is dat niet waar: ik heb wel altijd een rolstoel gehad, maar ben er niet altijd helemaal afhankelijk van geweest. Een van de ‘’symptomen’’ van mijn ziekte is osteoporose, oftewel botontkalking: dat is ook de reden dat ik zo vaak mijn been heb gebroken vroeger. Maar mijn ouders hebben me wel leren lopen en ondanks dat ik een rollator en rolstoel nodig had en niet ver los kon lopen, kon ik het wel. Tot ik in 2004 onwijs ziek werd, drie maanden op bed lag en zo verzwakte dat ook mijn spieren en botten niet meer meewerkten. Daarna speelde het topzwaar zijn omdat de verhoudingen van mijn lijf niet kloppen, en tja… inmiddels kan ik lopen, maar niet zelfstandig. En eigenlijk zou ik daar wel graag verandering in willen brengen.
Natuurlijk ben ik eraan gewend om in een rolstoel te zitten en ik mis het lopen ook niet enorm, omdat ik weet dat ik het nu eenmaal niet kan en omdat het eigenlijk wel de minste van al mijn beperkingen is. Ik ben al onwijs blij dat ik dankzij fysiotherapie behoorlijk soepeltjes binnenshuis kan lopen en dat ik ook de zekerheid heb om dat te kunnen. Als je me op Instagram volgt, zie je zo af en toe een foto voorbij komen waarop ik achter mijn rollator sta en weet je dat ik die tegenwoordig ook meeneem als ik naar de manege of naar mijn oma ga. Het geeft een stukje extra zelfstandigheid en ook iets van volwassenheid. Want tja… in die rolstoel hebben mensen toch een ander beeld van je. Een jonger beeld voornamelijk: als ik sta, als ik loop, zien ze volgens mij sneller hoe oud ik echt ben. En hoe volwassen.
Ik heb altijd geweten dat het lopen iets is waar ik aan zou kunnen werken: mijn gehoor, zicht en darmproblemen kan ik niet verhelpen, maar heel simpel gezegd is het lopen iets wat ik kan trainen met conditieopbouw en therapie, en ook een stukje angst dat ik moet overwinnen – angst om te vallen, angst voor verkrampingen in mijn voeten, angst om door mijn knieën te gaan, gewoon angst. Is ook niet zo gek, met alle keren dat ik daadwerkelijk viel en me pijn deed. Toch heeft dat leren lopen ook altijd op een laag pitje gestaan: het had geen prioriteit, en eigenlijk heeft het dat nog steeds niet. We vonden en vinden het vooral belangrijk dat het goed gaat met mijn algehele gezondheid. Iets wat mij een beetje tegenhoudt, is de wetenschap dat het geen klusje van een dag is: er zal tijd overheen gaan als ik echt wil leren om los te lopen, tijd en energie. En ik wil niet dat het een te grote aanslag gaat plegen op mijn energie, want daar gaan dan andere dingen onder lijden. Als ik moet kiezen, vind ik het toch het belangrijkste om aandacht te kunnen geven aan dingen als studie en stage.
Maar ja, het verlangen om uit die rolstoel te komen is er wel. Kunnen traplopen, zodat ik ook af en toe boven in huis kan zijn en me niet hoef te laten tegenhouden door trappen bij musea en dergelijke. Makkelijker ergens heen kunnen, zelfstandiger zijn. Vrij kunnen rondlopen in winkels, in het park, bij openbare gelegenheden… Rennen, simpelweg lopen. Het zou het lesgeven makkelijker maken omdat ik dan dicht bij leerlingen kan komen om ze te helpen, en ik zou het gewoon in het algemeen heel waardevol vinden. Uiteraard weet ik ook dat het niet héél veel meer vrijheid zal geven: ik kan nog steeds niet zelfstandig ergens heen omdat ik daar fysiek te kwetsbaar voor ben en bovendien kan ik niet de tas van mijn sondevoeding dragen, dus daar heb ik toch nog een rollator voor nodig. Maar het zouden vooral de kleine dingetjes zijn.
Ik heb geen idee of het gaat lukken: als ik denk aan de toekomst, zie ik mezelf nog wel in een rolstoel zitten. Ook een beetje omdat dat veilig is: het is wat ik ken, het is gemakkelijk… tja, ik ben eraan gewend. Ik denk ook wel dat ik nooit echt van de rolstoel af zal kunnen komen omdat ik hem ook nodig zal hebben voor afstanden die gewoon te vermoeiend zijn om te lopen, en dat ik misschien toch nog wel de hulphond kan gebruiken waar ik stiekem van droom. Maar het is interessant om te bekijken wat er zoal kan, hoe ver ik zou kunnen komen. Dus gaan we kijken of ik weer fysiotherapie kan krijgen: aan huis en hopelijk met dezelfde therapeut(en) die me eerder hebben geholpen. Kijken of ik een beetje een conditie kan opbouwen, wat meer zelfvertrouwen kan krijgen… leren om minder op de rollator te steunen, misschien leren om aan één hand te lopen, aan de arm… o jee, mijn handen zweten al terwijl ik dit typ. Dat wordt wat. Maar ik ben heel benieuwd wat het me zou kunnen brengen!
Vinden jullie het leuk om hier updates over te lezen?
Dat zal vast een hele stap zijn als je eraan gewend bent om in een rolstoel te zitten, en ik kan me voorstellen dat vooral die angst lastig is… Maar zoals je zelf al zegt kan het ook heel fijn zijn en je erg helpen (en uiteindelijk misschien weer energie besparen doordat dingen makkelijker gaan?). In ieder geval succes ermee, het gaat vast allemaal goedkomen!
Linda onlangs geplaatst…Zo kom je uit een dip
Ik wist niet dat je in een rolstoel zit! Ik snap dat je verlangen naar geen rolstoel hebben er is, maar je raakt er inderdaad wel aan gewend. Goed dat je misschien fysiotherapie gaat volgen! Het zal vast wel goed gaan! Je moet je er niet te druk over maken. Als je het niet probeert, dan weet je het niet! Succes alvast. 🙂
Lizzy onlangs geplaatst…Waar ik van kan genieten #5: inspirerend boek & Pumpkin Spice Latte
Spannend Vivian! Ik kan me die zweethandjes helemaal voorstellen. Toch denk ik wel dat het zeker qua zelfvertrouwen wat voor je kan doen. Ik doe sinds kort hele simpele extra lichte yoga oefeningen, en merk nu ik twee weken verder ben dat ik al ietsje meer kan met mijn lijf, en dat is echt heerlijk!
isolde onlangs geplaatst…Happiness Project – concreet maken
Ik denk dat je als docent ook voordeel kunt halen uit je rolstoel. (Ik ben ervan overtuigd dat je van alles wat een ander een ‘nadeel’ zou kunnen vinden, een voordeel kan maken…) Scholieren, pubers, zijn bezig hun empathie te ontwikkelen, en hoewel ze daardoor soms bruut en ruw kunnen zijn, zijn ze tegelijkertijd ook gevoelig voor iemand’s ‘beperkingen’.
Maar ik snap ook je wens om gewoon eens te staan en lopen. En als die wens sterk genoeg is, overkom je je angst wel. En denk daarbij ook dat die strijd ook heel mooi is om aan pubers te laten zien. Dat je, ook als iets moeilijk is, je toch je best kunt doen om iets ‘onmogelijks’ te doen.
Iedereen wil zichzelf verbeteren, en als lopen iets is waar jij je sterker door voelt: doen! Voor jezelf, natuurlijk. Best spannend! Maar ja, je lijkt me wel iemand die van uitdagingen houdt 🙂 Anders wordt je geen docente.
Daenelia onlangs geplaatst…Foto’s van onze zelfgemaakte keuken
Het heeft zeker ook voordelen, omdat ik mede dankzij de rolstoel leerlingen hoop te kunnen inspireren. Sowieso zal ik nooit helemaal goed kunnen lopen, dus dat voordeel blijft min of meer wel aanwezig.
Het lijkt me raar, het vooruitzicht wel of geen rolstoel. Ik vind het bijzonder sterk en knap hoe je er over schrijft. Het komt, bij mij, zo luchtig over. Jezelf motiveren, stimuleren en ontwikkelen is iets wat je scherp houdt, dit kan mentaal en lichamelijk. Als je de drive en drang hebt om aan het lopen te werken, vooral doen, maar ga niet aan jezelf voorbij. Succes!
Bianca Schrijft onlangs geplaatst…Kasteel de Keverberg
Dankjewel voor je mooie reactie! Het idee van überhaupt weer kunnen lopen is ook heel raar hoor, daarom hou ik me ook vast aan het besef dat het nooit helemaal zelfstandig zal lukken en dat ik dus altijd wel in meer of mindere mate een rolstoel nodig zal hebben, om niet teveel hoop te krijgen.
Dapper van je dat je toch wil gaan proberen om beter te leren lopen met de fysio. Ik gun het je echt zo dat het lukt! En alle kleine beetjes helpen toch? Je mag echt trots op jezelf zijn!!
Zo simpel is dan geluk onlangs geplaatst…Even bijkletsen #3