Vivian
Mijn moeder denkt dat ik dood ben. Dat ben ik dus duidelijk niet, maar het is veiliger als zij denkt van wel. Minstens twee keer per maand zie ik mijn ‘gezocht’-poster langskomen op de JumboTrons die overal in het centrum van Los Angeles hangen. Die valt daar nogal uit de toon. Meestal zie je op die schermen allerlei vrolijke dingen: lachende kinderen onder een strakblauwe hemel, toeristen bij de Golden Gate Ruïnes, commercials van de Republiek in felle kleuren. ‘De Koloniën willen ons land’, wordt daarin beweerd. ‘Ze willen wat ze zelf niet hebben. laat uw huis niet veroveren! Steun de goede zaak!’
Eerste indruk
Ik heb niet meer zo heel veel met die dystopische young adults, ik weet niet waarom: uiteindelijk wordt het allemaal een beetje hetzelfde. Eigenlijk lees ik alleen nog de exemplaren die tot mijn favorieten behoren: De Hongerspelen, Inwijding, Vrees me. Eigenlijk had ik ook helemaal niet zoveel zin om aan Legend te beginnen, omdat ik niet echt zag wat de vernieuwende waarde zou zijn. het leek mij een typisch verhaal over verboden liefde: een meisje uit de elite en een gezochte crimineel, die elkaar vervolgens helpen het leven opnieuw te definiëren. Dat bleek wel een beetje anders in elkaar te zitten.
Waar het over gaat
Los Angeles, de niet zo nabije toekomst. Daniel ‘Day’ Wing is de meest gezochte crimineel van de Republiek omdat hij regelmatig inbreekt, steelt en mensen aanvalt. Hij zwerft door de stad met als belangrijkste missie om pestmedicijnen te vinden voor zijn moeder en twee broers, in wier huis de ziekte gesignaleerd is. Wanneer hij inbreekt in een ziekenhuis om een nieuwe poging te doen, komt een belangrijke legerofficier achter hem aan: Day ontsnapt, maar de officier sterft. Dat zorgt ervoor dat Days pad dat van June Iparis kruist: een jonge, maar ambitieuze en zeer veelbelovende militair agente die zo haar eigen redenen heeft om Day te willen oppakken. Maar het blijkt allemaal niet zo vanzelfsprekend te zijn als het lijkt en algauw ontstaat er een bijzonder soort band tussen Day en June, die zo verschillend zijn als maar kan, maar wel één heel belangrijk iets gemeenschappelijk hebben: hun intelligentie.
Wat ik ervan vond
Mijn eerste indruk bleek, zoals vaker het geval is – en gelukkig maar – niet te kloppen. Jazeker, dit boek gaat in zekere zin over verboden liefde, maar niet op de manier zoals ik had gedacht. Er speelt nog heel veel meer, en zoals et een goede dystopische roman betaamt, is het belangrijkste thema de opstand tegen de regering. Alleen is het jammer dat deze thematiek pas helemaal aan het einde van het verhaal echt opduikt: het grootste gedeelte van het boek gaat eigenlijk gewoon over de twee hoofdpersonen, het leven dat zij leiden en de opvattingen die ze hebben.
Legend leek aanvankelijk beter dan het uiteindelijk was. De eerste paar hoofdstukken sleepten me mee omdat ik heel graag wilde weten hoe de vork in de steel zat: mysterieuze pestepidemieën, een voortvluchtige crimineel die helemaal niet crimineel overkomt en een enigszins opstandig wonderkind? Dat moet toch tot een interessant verhaal leiden. Maar al snel werd het mij duidelijk dat die informatie over het hoe en wat van de Republiek en de Koloniën niet ging komen, terwijl ik daar juist heel erg behoefte aan had. Oké, ik snap dat de koloniën de staten zijn en dat daar nu een soort oorlog mee is. Maar zoals ik al zei, het hoe en wat wordt niet genoemd. Iets wat ik erg kwalijk vind bij een verhaal waarin een alternatieve realiteit de setting vormt. Meer dan dat het regime streng en het leger belangrijk is, kom je niet te weten.
Dit neemt echter niet weg dat het boek interessant is. Hoewel het verhaal in het begin erg lijkt op andere dystopische Young Adults, voornamelijk Inwijding (een Proef die je maatschappelijke succes bepaalt en complete isolatie van de wereld buiten de Republiek, klinkt bekend) en the Chemical Garden (het mysterieuze ziektevirus dat om zich heen grijpt) is Marie Lu erin geslaagd een bijzonder soort wereld te creëren. Het volgen van Day op zijn zwerftochten is interessant en vooral het minder belangrijke personage Tess boeit enorm. Ook hoofdpersonen Day en June zijn sterk neergezet, June net iets meer dan Day door de emotionele drive die goed uit de verf komt en haar sterk maakt. Jammer is dan wel weer dat de verliefdheid erg snel gaat: het ene moment is hij nog de gezochte crimineel en vijf tellen later zit ze met hem te zoenen. Maar goed, je zou kunnen zeggen dat verliefdheid nu eenmaal zo gaat. Het moet bovendien gezegd worden dat deze romance en de thematiek rondom de pest interessanter zijn dan wat er in het kader van de militaire dienst gebeurt: dit is wel een heel specifiek gekozen thema en valt zeker niet bij iedereen – en absoluut niet bij mij – in de smaak.
De schrijfstijl is niets bijzonders: Marie Lu schildert niet met woorden zoals auteurs in het rijtje van John Green en Rainbow Rowell dat wel kunnen. Wel springt Lu eruit door de thema’s rondom politieke perikelen, moord en controle die ze sterk uitwerkt. Het schijnt dat het epische Les Misèrables als inspiratie heeft gediend voor het verhaal en dat is vrij goed terug te zien in de thema’s. De spanning zit er ook goed in door het contrast tussen de twee hoofdpersonen en de milieus en de wending die het verhaal uiteindelijk krijgt is er niet eentje die je ziet aankomen.
Toch is het allemaal niet echt heel bijzonder. Het duurt veel te lang voor je informatie krijgt over de setting en dan nog moet je het maar beetje bij beetje bij elkaar zien te sprokkelen. Zelfs de betekenis van de titel en de titels van de tweedeling zijn letterlijk ver te zoeken (hoewel de betekenis, als je deze eenmaal door hebt, wel erg mooi symbolisch is). Een gemiste kans, omdat het bij dit genre juist zo belangrijk is dat je als lezer de setting kunt begrijpen. Daar komt nog bij dat de emotionele spanning ontbreekt: er vallen genoeg slachtoffers gedurende het verhaal, maar om geen daarvan rouw je als lezer echt. De focus ligt op de hoofdpersonen en daardoor leer je de anderen niet goed genoeg kennen om echt om ze te geven. Er zijn nog twee delen in de trilogie, maar het boek boeit over het algemeen niet genoeg om deze ook te willen lezen.
Conclusie
Legend is op diverse punten interessant, maar het is gewoon net niet genoeg: prima leesbaar en zeker geen slecht boek, maar het boeit niet voldoende en mist diepgang.
Titel: Legend (Legend)
Auteur: Marie Lu
Serie: Legend #1
Uitgeverij: Gottmer
Aantal bladzijden: 320
Verschenen: april 2012
Genre: young adult dystopisch
