Vivian 
De afgelopen week zijn er, zonder dat ik precies weet waarom, behoorlijk wat persoonlijke, écht persoonlijke blogs online gekomen. Over de basisprincipes van chronisch ziek zijn, over frustraties die ik heb om het in een rolstoel zitten en over dingen die best wel vervelend zijn aan het niet goed kunnen zien, horen en groeien. Ik heb gemerkt dat dit soort artikelen het erg goed doen bij mijn bezoekers, maar ik kom zelf wel in een soort tweestrijd te staan daardoor. Enerzijds vind ik het namelijk fijn om zo persoonlijk en open te schrijven, anderzijds vind ik het eng. Eng, omdat ik me toch wel heel kwetsbaar opstel.
Persoonlijk bloggen gaat toch voor een (groot?) deel over openheid en kwetsbaarheid. Patricia van BlogQueen zei het al: je kwetsbaar opstellen betekent laten zien wie je bent en dat wordt over het algemeen zeer gewaardeerd door je lezers. De reden dat ik persoonlijk ben gaan bloggen is ook precies dat: ik wil mezelf laten zien, zoals ik ben met alles wat erbij hoort: al mijn beperkingen, al mijn gedachten, al mijn gevoelens. Natuurlijk schrijf ik niet over elk wissewasje en sommige dingen zijn gewoon privé. Maar toch zijn er heel veel onderwerpen die mij persoonlijk aangaan waarover ik al heb geblogd. Zo schreef ik meerdere keren over dat ik mezelf vaak voorbij loop en over mijn onzekerheden. Maar ook over dingen als mijn geloof en de band met mijn ouders schrijf ik heel gemakkelijk. Bijzonder genoeg zijn het ook juist déze blogs waar ik veel reacties op en complimenten over krijg. Meer dan op artikelen waarin ik mijn mening geef of iets recenseer, want het zijn juist die persoonlijke stukken die goed laten zien wie ik ben en hoe ik leef – en blijkbaar is dat waarvoor mijn bezoekers komen. Een heel bijzondere les.
Vorige week was het de Week van de Teek om meer aandacht te vragen voor de ziekte van Lyme en Lisanne heeft die hele week gevlogd om te laten zien hoe haar leven met die ziekte er nu eigenlijk écht uitziet. Daarmee stelt ze zich heel kwetsbaar en open op en dat is behoorlijk heftig, maar ook heel dapper. Bij andere bloggers zie ik het ook vaak: Laura praat bijvoorbeeld heel open over haar depressie en Dina over haar leven met een burn-out. Ook geen gemakkelijke dingen. En ik denk dat ik, juist doordat al die bloggers zich zo openstelden, ertoe heb besloten om dat ook te doen – in de vorm van die blogs over chronisch ziek zijn.
Ik vind dat best eng. Het zijn namelijk geen superpositieve blogs, het zijn blogs die eerlijk zijn en vertellen hoe het is. Natuurlijk ben ik positief en natuurlijk ben ik dankbaar en gelukkig en aan het genieten, maar soms zijn de dingen gewoon stom. Soms baal ik gewoon, soms ben ik gewoon gefrustreerd, soms zit ik gewoon niet lekker in mijn vel. En dat is niet leuk, en daarom is het ook moeilijk om erover te schrijven: op mijn blog gaat het namelijk veelal over positieve dingen en dan is het net alsof negatieve posts er niet thuishoren. Maar het hoort wel bij mij, en mijn blog is een soort hoeder van mijn integriteit: door te bloggen word ik er vaak aan herinnerd wie ik ben en wat belangrijk is en hoe de dingen echt zitten, dus dan moet ik het ook gewoon over de negatieve dingen hebben.
Dus dat doe ik. Misschien ga ik het wel vaker doen, want het voelt in ieder geval goed. In ieder geval vind ik het heel fijn dat jullie zo massaal reageren op mijn echt persoonlijke stukjes, want dat helpt ook weer bij het behoeden van die integriteit. En o ja, sorry voor de overdaad aan links in deze post haha, die waren nodig om mijn punt te illustreren.
Ik vind het altijd erg prettig als bloggers het doen, en zelf doe ik het in zekere mate ook.. Maar aan de andere kant vind ik het best lastig om alles open en bloot online te gooien. Ik weet immers dat mijn leerlingen mijn blog soms ook bekijken.
Dan is het helemaal lastig inderdaad. De mijne doen dat niet, maar ik schrijf ook dingen over mijn stage dus dat zouden ze dan ook lezen. Wel iets om over na te denken.
Ik weet het omdat ze het soms komen vertellen. Er zijn overigens ook leerlingen bij die mijn blog echt volgen om zo nieuwe boeken te leren kennen, dat is wel echt heel tof.
Ik vind het zelf inderdaad altijd erg mooi om persoonlijke stukken te lezen en ik vind het vaak ook makkelijker om op te reageren dan op bijvoorbeeld een boekrecensie.
Je hebt het heel erg mooi verwoord! Ook je voorgaande artikelen vond ik erg mooi. (Ik lees alles, maar heb niet altijd de energie om te reageren. 😉 ) Juist goed om te laten zien wat het ziek zijn voor jou inhoudt en dat dat niet altijd even leuk is. Ik snap wel dat je het eng vindt hoor om je zo kwetsbaar op te stellen. Vergeet overigens niet dat het bespreken van dit soort (soms minder leuke) dingen jou een minder positief persoon maakt. Het is gewoon de realiteit en jij gaat er ondanks alles super goed mee op en dat is alleen maar heel erg knap!