Vivian 
Bron beeld: Picjumbo
Positiviteit is een heel krachtige karaktereigenschap, zeker wanneer je je in omstandigheden bevindt die je leven er niet makkelijker op maken. Ik ben al mijn hele leven een positieveling en ik omring me ook met positieve mensen, maar soms kom ik iets tegen in de media of op internet en dan denk ik… hm. Is positiviteit wel altijd zo positief? Bestaat er ook zoiets als te positief zijn?
Schijnvertoning
Iets wat ik van mijn ouders altijd heb geleerd: je schiet er niets mee op om bij de pakken te gaan neerzitten. Dat is absoluut zo en daarom probeer ik ook altijd zoveel mogelijk het zonnige ervan in te zien, probeer ik van elke moeilijke situatie te leren of er toch iets fijns uit te halen. Maar… mijn ouders hebben me ook altijd op het hart gedrukt dat het meer dan oke is om af en toe wel bij de pakken neer te zitten. Om af en toe te huilen, boos te zijn, zielig te zijn, zelfmedelijden te hebben, een dag geen zin te hebben in positiviteit. Soms zijn er dagen waarop het echt allemaal even heel erg flut is en dat mag dan ook best. Niemand verwacht van je dat je nog een lach op je gezicht hebt als je hefitge pijn moet doorstaan of zo uitgeput bent dat je je hoofd niet eens meer omhoog kunt houden. Echt, dat verwacht niemand van je.
Ik denk dat het heel erg te maken heeft met de situatie. De kracht van positiviteit is dat het je enorm kan helpen om te gaan met nare dingen, dat het je blik verruimt waardoor je meer kunt leren over jezelf en je leven en dat het ervoor zorgt dat je zelf niet altijd gefocust bent op alle vervelende dingen. Maar het gevaar van positiviteit is denk ik wel dat het een schijnvertoning kan worden. Dat klinkt misschien heel erg cru, maar mensen die positief zijn aangelegd, zijn snel geneigd om dingen als pijn of je ziek voelen goed te praten of weg te wuiven omdat je juist door die pijn beter naar je lichaam leert luisteren of omdat het ziek zijn een perfecte kans is om eindelijk eens een dagje te doen waar je zin in hebt. Dit zijn natuurlijk wel extreme gevallen, maar mensen die heel positief zijn ingesteld, hebben er wel een handje van om te verbloemen hoe erg het eigenlijk is. Voor de buitenwereld, maar uiteindelijk ook voor zichzelf. De pijn gaat dan schuil achter een lach en een vrolijke blik, want daar heb je meer aan dan aan tranen en boosheid. En zo kan de positiviteit eigenlijk een soort leugen worden.
Eerlijkheid
Ik denk dat eerlijkheid gewoon het allerbelangrijkste is. Het is super als je in staat bent om steeds iets te leren van nare ervaringen en er steeds een voordeeltje uit te kunnen trekken, maar soms valt er gewoon niets te leren of te profiteren en dat moet je dan ook gewoon kunnen en willen toegeven. Doe je dat niet, dan gaat het voor jezelf uiteindelijk ook voelen alsof je de boel voor de gek houdt en dan ben je niet authentiek meer: dan weet je op zeker moment niet meer echt hoe je je nou werkelijk voelt. Bovendien is het dan niet eerlijk tegenover jezelf, maar ook niet tegenover de mensen om je heen. Daarnaast… toegeven dat het niet gaat en dat er niets positiefs is heeft ook eigenlijk wel weer iets positiefs (heel dubbelzinnig, ik weet het) omdat je daarmee leert dat het ok is en eerlijk bent, en zoals ik al zei… zielig zijn heeft ook zijn voordeeltjes.
Wanneer ben je nu eigenlijk te positief? Ik denk, zoals ik al zei, wanneer je niet meer eerlijk bent over hoe je er nu eigenlijk echt aan toe bent. Ik heb wel eens iets gelezen over moeders van gehandicapte kinderen die hun kind enkel en alleen als wondertje beschouwden en van wie ze vooral heel veel wilden leren: dat lijkt me gewoon niet gezond, want juist als moeder moet je kunnen accepteren dat het soms gewoon rot is. Een ander voorbeeld: ik beschouw Laura Maaskant als een enorme inspiratiebron, maar voordat ik haar boek las, vond ik de manier waaropp ze in het leven staat een beetje erg overdreven omdat het leek alsof ze haar ziekte gewoon helemaal wegwuifde. Later begreep ik dat het heel anders in elkaar zit en dat ze juist veel van haar ziekte heeft geleerd. Maar het is wel zo dat ik soms mensen tegenkom die ziek of gehandicapt zijn en eigenlijk doen alsof dat helemaal niet zo is: ze zijn zo positief dat ze de ziekte heel erg naar de achtergrond laten verdwijnen. Ik kan me zeker voorstellen dat je dat wilt doen, maar in mijn optiek is het ziek zijn toch een deel van je en moet je er ook zo mee omgaan en accepteren dat ook de ziekte veel positiefs te bieden kan hebben.
Positiviteit gaat denk ik vooral om perspectief: een eerlijk perspectief. Eerlijk kijken naar wat je ervan kunt leren en wat het je kan geven, maar het ook eerlijk toegeven als er niets te leren of te profiteren valt. En dan weer leren en profiteren van die acceptatie!
Wat denk jij, bestaat er zoiets als te positief zijn?
Ik denk dat een positieve ingesteldheid het leven draaglijker en aangenamer maakt. Ik voel me gelukkiger wanneer ik stil sta bij de dingen die het leven mooi maken in plaats van de zaken die niet haalbaar zijn én me ongelukkig kunnen maken.
En dat mag uiteraard, al is het wel heel belangrijk dat je je problemen niet negeert, ze vormen nu eenmaal een onderdeel van je leven. Jezelf kunnen zijn op een mindere dag én je niet beter moeten voordoen dan je je voelt zijn minstens even belangrijk.
Eigenlijk kan ik me helemaal in jouw benadering vinden, positiviteit in de zin van een eerlijk perspectief. Ik denk dat sommige mensen inderdaad soms té positief in het leven staan en daarbij compleet voorbij gaan aan hun gevoelens. Iedereen maakt vervelende dingen mee in zijn leven en het is niet goed voor je om de negatieve emoties niet toe te laten, Je moet er alleen niet in blijven hangen natuurlijk.
Wat ik soms trouwens best vervelend vind is dat mensen net doen alsof ze ontzettend positief zijn, maar ondertussen wel het negatieve spuien. Tweets in de trant van: ‘Ik had vandaag echt een ontzettende rotdag want ik miste de trein en de kat is overleden, maar ik blijf natuurlijk lachen.’ Yeah right!