Vivian Ik kijk eigenlijk bijna nooit naar de publieke omroepen, simpelweg omdat ik weinig op heb met Nederlandse programma’s. De Nederlandse tv-persoonlijkheden vind ik niet zo geweldig en meestal boeien de programma’s me ook gewoon niet. Maar een documentaire is zo af en toe wél echt de moeite waard, vooral als het gaat over dramatische situaties – want ik hou nou eenmaal van drama. Onlangs wees mijn moeder me op de meest recente uitzending van Kruispunt, van afgelopen zondag. Het ging over een jongen in een rolstoel die een film had gemaakt over het zoeken naar liefde in Parijs, zei ze. En omdat ik zelf ook in een rolstoel zit en dol ben op Parijs, trok me dat wel. Dus ik ging kijken.
Al vanaf de intro was ik enorm onder de indruk. De aflevering vertelt in een notendop het verhaal van Mari Sanders, die door een zuurstofgebrek bij zijn geboorte niet kan lopen – zijn hersenen zijn aangetast in het gebied dat zorgt voor coördinatie, dus eigenlijk weet hij gewoon niet hoe hij moet lopen en dat kan hem ook niet geleerd worden. Maar ondanks zijn lichamelijke beperking, is hij groot van geest en ambities. Op school (ook een mytylschool, net als waar ik zit) dachten ze dat hij nooit verder zou komen dan administratief werk, maar zijn ouders en Mari zelf staken daar een stokje voor. Hij had grootse dromen en maakte die waar door aan de Filmacademie te gaan studeren. Zijn afstudeerproject? Een budgetloze film over een jongen in een rolstoel die naar Parijs gaat om liefde te zoeken, Rue des Invalides geheten. Waarom dat? Omdat het eigenlijk een film is die Mari’s eigen levensverhaal vertelt en omdat hij de slechte rolstoeltoegankelijkheid van Parijs graag in beeld wilde brengen. Het resultaat? Een film die het heeft geschopt tot het Filmfestival Leiden en Eindhoven.
Ik was zo vreselijk onder de indruk van de uitzending dat ik hem heel graag met jullie wilde delen.
Ik vind het heel bijzonder omdat deze documentaire (en de film ook) enerzijds gaan over een jongen met beperkingen die toch koste wat het kost zijn dromen waar wil maken en zich niet laat tegenhouden door drempels, maar er juist uitdagingen van maakt om nog zelfstandiger te worden. Anderzijds gaat het ook over hoe de wereld naar mensen in een rolstoel kijkt: het zijn buitenbeentjes waar niet altijd rekening mee wordt gehouden, maar die iedereen toch ook wel wil helpen. Mari laat in de docu zien dat hij eigenlijk zo min mogelijk hulp, zo min mogelijk afhankelijkheid en zoveel mogelijk zelfstandigheid wil. Dat begrijp ik wel, maar ik heb zelf iets meer gewenning ondervonden aan het accepteren van hulp. Wat ik wel ongelofelijk triest vind aan deze uitzending, is dat Parijs dus echt zo niet-toegankelijk is voor gehandicapten. Ik ben er al vaak geweest en het is wel zo dat er veel trappen zijn en dat er slechts een beperkt aantal metrolijnen met lift is, maar ik heb er nooit echt problemen mee gehad. In Londen is dat veel erger, vind ik. aar wat Mari doet, is zich gewoon niks aantrekken van ontoegankelijkheid. Een trap? Hij kruipt op handen en knieën naar boven en weer naar beneden, terwijl iemand anders de rolstoel tilt. Als ik een trap tegenkom en er is geen lift of opritje, dan denk ik ”jammer dan.” Maar hij denkt… ”oké, een trap, maar ik moet naar boven en ik ga naar boven, dus hoe doe ik dat?” Daar heb ik echt bewondering voor!
De film verschijnt helaas niet in de bioscopen, maar is al wel op dvd te bestellen voor slechts een tientje. Ik ben er erg benieuwd naar! Wil je meer weten over Rue des Invalides? Kijk dan eens op www.ruedesinvalides.nl
Dank je wel. Lijkt me aangrijpend.
Ik had er idd ook al over gehoord, lijkt me echt een heel bijzondere film! Ik heb zonet de ‘docu’ teruggekeken, ik heb echt bewondering voor de manier waarop Mari gewoon naar Parijs gaat!