Vivian 
Het lijkt wel alsof de hele avond een droom is, ik kan het maar niet geloven. Een heel onwaarschijnlijke, onwerkelijke en vooral vage droom. Het lijkt op een nachtmerrie waaruit ik maar niet wakker kan worden, maar helaas is het de werkelijkheid. Ik kom net uit de verhoorkamer, ik heb mijn mond niet opengedaan. Ik heb niet gehuild en geen enkele andere emotie getoond. Ik staarde anderhalf uur alleen maar voor me uit. Nu word ik meegenomen naar een gewone kamer. Het lijkt op de kantine van een supermarkt waar ik heb gewerkt. Ik ga zitten op een van de vijf stoelen die er staan. Ik had niet verwacht dat ik mijn verjaardag zo zou doorbrengen. Terwijl de agent voor mijn neus me een plastic bekertje met koffie en twee klontjes suiker aanreikt, haalt hij zijn vingers heel langzaam door zijn haar.
Eerste indruk
Kleermakerszit werd vrij groots aangekondigd door uitgeverij Clavis: het zou zijn geschreven door een inmiddels ingeburgerde dochter van vluchtelingen en dat deed mij vermoeden dat het ook over zulke thema’s zou gaan, wat me enorm aansprak – zeker in de huidige maatschappij. Toen ik de precieze samenvatting las, was het me een beetje onduidelijk wat het verhaal nu precies inhield, dus ik begon zonder echte verwachtingen aan het verhaal: het leek me mooi en interessant, maar ik wist niet echt wat voor boek het zou zijn. En eigenlijk weet ik dat nog steeds niet echt.
Waar het over gaat
Het is alweer enige tijd geleden dat de vader van Lucy is omgekomen bij een auto-ongeluk, maar ze mist hem nog elke dag en dat is goed zichtbaar in de relatie met haar moeder. Lucy probeert te genieten van het jong zijn en het feit dat de wereld aan haar voeten ligt, maar dat alles wordt overschaduwd door een enorm traumatische gebeurtenis uit haar verleden. Wanneer ze iemand tegenkomt die betrokken was bij die gebeurtenis, beginnen er dingen te gebeuren die ze helemaal niet wil, maar ook niet kan tegenhouden.
Wat ik ervan vond
Laat ik maar met de deur in huis vallen, hoe lastig dat ook is: ik vond dit geen goed boek. Echt gewoon niet: het is overduidelijk een boek waar nog flink aan geschaafd en gesleuteld had moeten worden door de uitgever, want nu is het eigenlijk vooral een schoolvoorbeeld van hoe het niet moet. Het is duidelijk dat de schrijfster echt wel iets in haar mars heeft en hier en daar biedt het verhaal flink wat kansen, maar daar wordt niets mee gedaan. Het is een boek dat letterlijk nog in de kinderschoenen staat, en daarom is het zo jammer dat het nu al uitgegeven is.
De schrijfstijl is niet prettig. Tijdens het lezen zit je constant te wachten tot er eindelijk iets gebeurt, want er wordt eigenlijk alleen maar geschreven over wat de hoofdpersoon van moment tot moment doet en daardoor ga je je afvragen waar dat naartoe moet bouwen, wanneer de climax komt en wanneer het ineens superspannend wordt, maar… dat gebeurt dus niet. Er is wel steeds een onheilspellend sfeertje, je weet gewoon dat er iets niet klopt, maar een spanningsboog ontbreekt volledig. Het verhaal is voorspelbaar en toch stuurloos: het gaat nergens naartoe, er is geen rode draad. Bij vlagen is het aangrijpend, maar dat komt vooral door de soms treffende gedachten van de hoofdpersoon over haar emoties en hoe alles voelt. Door de korte scènes is er een intense beleving, maar zoals ik al zei bouwt het nergens naartoe op.
Er zit absoluut geen diepte in de personages: de manier waarop de hoofdpersoon reageert gaat van het ene naar het andere ontzettend overdreven uiterste en dan weer van de hak op de tak, waardoor het allemaal echt niet geloofwaardig is terwijl het dat echt wel had kunnen zijn als Alizadah iets beter in de huid van haar hoofdpersoon was gekropen. Het einde komt dan ook compleet uit de lucht vallen en is in strijd met de voorgaande hoofdstukken: de hoofdpersoon was zich nog enigszins aan het ontwikkelen, maar dat wordt met het einde volledig op losse schroeven gezet zonder dat je het ziet aankomen, maar wel met een enorm cliché. Daarnaast blijven er flink wat plotpunten over die niet afgerond of zelfs maar opgepikt zijn.
Conclusie
Layla Alizadah is nog enorm jong en dat is te merken in de ontzettend vlakke schrijfstijl van Kleermakerszit. Het verhaal heeft potentie, maar de manier van schrijven herken ik maar al te goed als de manier waarop ik zelf schreef toen ik een jaar of dertien was. Jammer, maar dit boek is gewoon niet goed.
Titel: Kleermakerszit
Auteur: Layla Alizadah
Uitgeverij: Clavis
Aantal bladzijden: 106
Verschenen: november 2015
Genre: young adult roman
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |
Jammer dat het boek zo tegenviel. Ik heb hem ook al meerdere keren voorbij zien komen en was toch wel benieuwd, maar helaas.
Ik denk dat je als schrijver tijd nodig hebt om te groeien en dat geen enkele auteur dertien zou mogen zijn. Je hebt tijd nodig om te groeien en te oefenen.