Katy Perry - Witness the Tour in het Sportpaleis

Ik heb het altijd best ironisch gevonden dat ik, met mijn gehoorprobleem, zo’n intense liefde voor muziek koester. Ik hou van mooie songteksten, ik hou ervan om me te laten meevoeren door melodieën en, plain simple, ik hou van swingen en eenvoudigweg van muziek luisteren. Zeker in de afgelopen jaren heb ik een hele brede smaak ontwikkeld: ik vind Taylor Swift geweldig, maar luister daarnaast ook naar artiesten als Adele, Birdy, Christina Perri, Ellie Goulding, Hilary Duff, Ed Sheeran, Lea Michele, Miley Cyrus, Pink, Demi Lovato, Kelsea Ballerini, Teske, O’G3NE, Selena Gomez, Rachel Platten, Oh Honey, Kelly Clarkson, Charlie Puth, The Chainsmokers… en elk van die artiesten vind ik weer om andere redenen fantastisch. En één van mijn absolute favorieten is Katy Perry: ik ben fan van haar muziek sinds de PRISM-periode, dus ik was dolblij toen ik kaarten wist te bemachtigen voor haar concert op 24 mei in Antwerpen! En het was GEWELDIG!

Concertgroentje

Ik denk dat het niet ál te overdreven is om mij een beetje een concertgroentje te noemen. Ik ben in 2011 naar Taylor Swifts Speak Now-concert geweest en in 2016 naar de 25-tour van Adele, maar dat zijn dan ook de enige grote concerten die ik heb gezien en Katy Perry’s Witness-optreden was dus nummer drie. Hoe dit komt? Tja, nog afgezien van het feit dat de echte interesse in muziek er pas een krappe tien jaar is, is tickets kopen als mindervalide niet al te makkelijk, en de artiesten die ik tof vind komen ook niet zo vaak naar Nederland. Maar ik ben vast van plan om het niet bij deze drie te houden, want één ding is zeker: ik vind de concertambiance, het meeschreeuwen en pompende swingen en de magie ervan vind ik fantastisch, en dat was het ook nu weer.

Sportpaleis

Ik ging samen met mijn zus – het was ook een mooi excuus om weer even wat hoognodige sisterly qualitytime te pakken – en na vooraf een hapje te hebben gegeten in een leuk eetcafé gingen we naar het Sportpaleis. Ik wilde niet naar Ziggo Dome in Amsterdam, omdat de rolstoelplaatsen daar vet ver naar achteren zijn, en op de manege gaf iemand de tip van Antwerpen – en volkomen terecht, want de rolstoelplekken daar zijn echt heel erg goed! We zaten rechts van het podium, net boven de Drop Zone (het belangrijkste staanplaatsen-vak) en konden alles echt heel erg goed zien. Zo gaaf! Ik ben daar echt ontzettend blij mee, omdat het betekent dat dit dus een betrouwbare venue is als ik in de toekomst naar een concert wil en dat is zo fijn!

Support act: Tove Styrke

Een tijdje terug werd aangekondigd dat de Zweedse zangeres Tove Styrke de support act zou zijn voorafgaand aan het concert. Ik kende haar eigenlijk helemaal niet, maar het leek me wel zo leuk om ook daar een beetje voorpret voor e regelen. En dus beluisterde ik haar splinternieuwe album Sway… en ik werd verliefd. Ze heeft al eerder twee albums uitgebracht, maar die vind ik niet heel spectaculair: het was vooral deze nieuwe plaat die echt hele toffe nummers heeft. Het is sexy en soulful, romantisch en zwoel, maar ook echt heel erg lekkere swingmuziek. De nummers Sway, Mistakes en On the Low klinken enorm goed, haar stem was prachtig toen ze Lordes Liability coverde en haar track Say My Name was ontzettend leuk en catchy. Met wat lichteffecten werd het ook echt een show en het zette de stemming er goed in, echt heel leuk!

KATY PERRY!

En toen, na ruim een halfuur wachten, werd de zaal donker en begon het pas écht. Het podiumscherm had de vorm van een oog – net als bij het concert van Adele destijds – en daar werden tussendoor steeds geweldig mooie videobeelden op vertoond, die heel goed passen bij de deels retro, deels abstracte grafische stijl van Witness, en dat was al heel vet om te zien. En zodra Katy eenmaal opkwam… dat blijft echt altijd een ‘’o mijn god ze is er echt ze is het echt’’-moment! Het was een ontzettend gave show met keiharde muziek, geweldige kostuums en rekwisieten en één en al spektakel, een show die echt steeds beter werd. In de eerste akte was er iets met het geluid waardoor Katy’s zang niet gelijk ging met het geluid, maar daarna was het echt super.

Knallend begin

De show was verdeeld in vijf aktes plus een toegift, en de eerste akte was ook meteen het minst. Het openingsnummer Witness werd maar deels gezongen en daarna volgde Roulette: ik luister nooit echt naar dat nummer als het voorbij komt op het album, maar het heeft wel iets heel tofs en het opreden was ook wel heel spectaculair. Daarna kwam Dark Horse, een nummer dat ik niet zo leuk vind, en ze soort het eerste deel af met haar hit Chained to the Rhytm: dat was het eerste moment waarop ik echt losging omdat ik het echt herkende én omdat ze toen voor de eerste keer de catwalk op liep en ik dus echt kon zien hóe dichtbij ze was – zo gaaf!

Fout maar goud

Vanaf de tweede akte ging het dak er pas écht af: er was een inleiding met oude beelden van Katy en vervolgens zong ze vier hits van rond het begin van haar carrière, inclusief flamingo’s en gekleurde pakjes en heel veel vrolijkheid. Het begon met Teenage Dream en een héél hard meezingende Vivian, gevolgd door een mash-up van Hot ’n Cold (met een stukje vooraf waarbij ze aan het publiek vroeg hoe ze ‘’hot’’ en ‘’cold’’ moest zeggen in het Nederlands, dat was echt heel leuk) en Last Friday Night en daarna nog California Gurls en I Kissed A Girl. Het geluid werd ook beter, en het werd echt een feestje: deze nummers zijn zo onwijs fout maar zo onwijs leuk en dat was ook precies het gevoel dat ik had.

Katy extravaganza

Katy staat bekend als een artiest met een beetje excentrieke nummers, extravagante kostuums en nooit echt serieus of volwassen worden, maar tegelijkertijd heeft ze teksten die wel echt ergens op slaan en die Katy Perry-essentie werd goed duidelijk in dit derde stuk. Op het podium en het scherm grote bloemen, en ze zong eerst Déjà Vu en Tsunami: twee van mijn favoriete tracks van Witness die zo goed klinken maar ook echt een mooie tekst hebben. Bij Tsunami zat een stukje erg mooie acrobatiek en terwijl deze nummers wat rustiger zijn, ging ik daarna weer helemaal los toen ze E.T. zong, inclusief een danser op stelten. Ook een best wel fout nummer, maar vooral heel charmant omdat het zo extravagant was en het optreden was ook hierbij enorm spectaculair en cool. Zeker toen daarna Bon Appétit volgde, ook een persoonlijke favoriet met vette beats en een lekkere tekst.

Acoustic

O man, dit deel van de show was echt het allermooist. Een kostuumwissel, planeten aan het plafond en Katy die boven het publiek zweefde terwijl ze een akoestische versie van het toch al prachtige Wide Awake zong, waardoor iedereen in het publiek de telefoonlichtjes aandeed… ik werd hier echt enorm door geraakt. Je ziet de extravagante en stoere Katy, maar tijdens deze akte liet ze de meer gevoelige kant van zichzelf zien, ook omdat ze vervolgens Into Me You See zong, als ode aan de fans. Allebei nummers over haar kwetsbaarheid, haar gevoel, waarbij ze zichzelf écht liet zien. Ik krijg er gewoon weer een brok in mijn keel van nu ik dit schrijf. En het raakte ook echt toen ze de akte afsloot met het ijzersterke Power, als om te laten zien dat ze sterker wordt van de minder mooie dingen – iets wat heel herkenbaar is voor mij. Prachtig.

Girlpower!

De laatste echte akte was daarna ook wel echt heel gaaf, want dit was de girlpower-akte. Wat ik namelijk ook enorm tof vind aan Katy’s muziek, is dat ze nummers heeft die a) vrolijk en leuk zijn, b) echt iets gevoeligs of kritisch of romantisch hebben en c) heel erg sterk zijn en vol kracht en empowerment zitten. Ik denk dat de zaal tijdens deze akte ook het meeste tot leven kwam en het hardste heeft gezongen en gedanst – ik in elk geval wel, want Part of Me is een nummer dat elke keer weer zo wáár voor me klinkt dat ik het echt on the top of my lungs meezing. En dat gold eigenlijk ook wel een beetje voor het tof gechoreografeerde Swish Swish – het is fout, maar ook goud als het om girlpower gaat – en nog meer voor Roar, het ultieme powernummer waardoor ik fan werd van Katy.

Toegift

En Roar was het einde… tenminste, van de echte show. Want natuurlijk kwam er nog een toegift. Die begon met het nummer Pendelum, dat ik voorheen niet zo goed kende maar waar ik nu wel echt verliefd op ben geworden, want dat was zó mooi! Ze zweefde op een klokpendule in een gave jurk en het nummer klonk zo goed en eigenlijk ook best wel krachtig, en het hele plaatje was geweldig – zeker toen ze me zag zitten en, volgens mijn zus (want ik zag dat natuurlijk niet) naar me lachte en zwaaide! En na Pendelum volgde nog mijn meest favoriete nummer van allemaal: powertrack Firework. De zaal ging los, er viel confetti, ik juichte en zong zo hard ik maar kon en het was GEWELDIG.

Nagenieten

En toen was het ook echt afgelopen… maar wat was het fantastisch! Ik heb intens genoten en het was een avond om nog honderd keer te herbeleven, om nog duizend keer aan terug te denken, om eindeloos van na te genieten en om absoluut nooit meer te vergeten. Het was vrolijk en energiek en sterk en stoer en kwetsbaar en eerlijk en grappig en spectaculair en bijzonder en persoonlijk – al had de basketbalwedstrijd met iemand uit het publiek voor mij niet per se gehoeven – en gewoon echt super. This was a night that you are never gonna ever take away from me ♥ Een avond waardoor ik trots ben een Katycat te zijn en een geweldige ervaring!