Kapot – Carry Slee

Julia legt haar gitaar weg en kijkt op haar mobiel. Ze krijgt een appje van Emma. Kan ik nu langskomen? Yes, perfecte timing, appt Julia terug. Haar broer is er nog! ‘We hebben een tof liedje gemaakt, zus. Ik ga naar Eric’, zegt Thijs. ‘Nu al?’ vraagt Julia. ‘Onze gameavond begint eerder.’ Shit! Emma komt speciaal voor Thijs. Zelf moet Julia er nog aan wennen dat haar vriendin verliefd is op Thijs. Op de basisschool hadden ze altijd gedoe om haar broer. Volgens Emma was hij de lelijkste jongen ever. Alles vond ze stom aan hem. Zijn haar, zijn kleren, hij lachte te hard. Hij liep als een gorilla. Waarom praat je toch altijd zo onaardig over Thijs? dacht Julia vaak. Later heeft Emma bekend dat ze er niet tegen kon dat Julia zo close met haar broer was.

Eerste indruk

Ik schreef eerder al wat ik vond van de aankondiging dat Carry Slee een nieuwe 12+-roman ging schrijven: ik had liever gezien dat ze een nieuw boek à la de zestienplusser Joël schreef, want dat boek vond ik echt een pareltje. Ik las voor het laatst een 12+-boek van haar toen ik zelf nog ergens rond die leeftijd was, dus ik vermoedde wel dat ik er enigszins te oud voor zou zijn. Waar ik me op voorbereidde, was dat ik dit boek eigenlijk als twee personen moest lezen en dat is me goed af gegaan.

Waar het over gaat

Julia en Thijs zijn broer en zus en hebben eigenlijk niets te klagen. Het gaat goed met de band waar ze allebei in spelen, ze hebben het leuk met hun vrienden en zijn allebei stiekem en minder stiekem verliefd. Ze kunnen goed leren, hebben toekomstplannen en geen echte zorgen. Behalve dan de zorgen om hun ouders: steeds vaker horen ze hen heel stevig ruziën, compleet met heftige beledigingen en zelfs geweld. Het wordt steeds erger en al snel lijkt het erop dat het niet meer goed gaat komen. Maar aan wiens kant staan Julia en Thijs en wat doet dat met hun hechte relatie als broer en zus?

Wat ik ervan vond

Zoals ik al zei heb ik dit boek op twee verschillende manieren gelezen: enerzijds als de twaalfjarige die graag Carry Slee las en enerzijds als de eenentwintigjarige ervaren lezer die ik nu ben. Wat ik ontdekte, verraste me niet: vooral mijn twaalfjarige ik genoot van dit boek. De kritische lezer in mij heeft aardig wat aanmerkingen, want het zou zomaar goed kunnen dat Slee het schrijftalent een beetje kwijtraakt omdat ze alle formules nu wel heeft opgebruikt.

Laat ik beginnen met zeggen dat Kapot gebruikmaakt van andere, best wel vernieuwende thema’s en personageconstructies dan ik gewend was van titels als Kappen, Pijnstillers en Bikkels. In dit boek draait het veel minder om romantiek en vriendschap en veel meer over de thuissituatie en alles wat daarbij komt kijken. Ik herinner me niet heel veel meer van de boeken die ik heb gelezen, maar ik weet wel dat ik het heel interessant vond om te lezen over Julia en Thijs en hun ouders: de focus ligt duidelijk op de moraal in het thema van vechtscheidingen en dat maakt het verhaal erg sterk. Het is heftig, rauw en emotioneel en daardoor ook herkenbaar voor kinderen die zoiets moeten doormaken. De diepgang die de nogal simplistische schrijfstijl mist, is goed terug te vinden in deze thematiek. Dit wordt nog versterkt door de manier waarop het perspectief wisselt tussen Julia en Thijs: je krijgt daardoor een prachtig beeld van hoe alles in elkaar zit.

Ook de personages zitten goed in elkaar: Slee weet de hedendaagse jongere nog altijd goed neer te zetten, op zo’n manier dat het herkenbaar en realistisch is. Dat geldt tenminste voor de meeste personages: er zitten ook karakters tussen, zoals Emma en Astrid, bij wie het allemaal net wat te soaperig is. Daarnaast zijn ze soms net iets te overdreven: veel personages zitten elkaar op een behoorlijk irritante en onrealistische manier steeds dwars, zoals je zou verwachten bij een jeugdserie. Leest niet erg lekker.

De verhaallijn is boeiend, maar voorspelbaar: gebeurtenissen kun je van mijlenver zien aankomen en ook hier is het allemaal net een beetje te overtrokken, maar vanuit een bepaalde hoek toch wel weer realistisch. De schrijfstijl heeft minder kwaliteit: het taalgebruik zit vol onnodige Engelse woorden en het is heel erg eenvoudig, zonder echte diepgang of bijzondere zinsconstructies. Op het einde blijft er een gevoel van teleurstelling over: het was te verwachten, maar het is ook erg abrupt en onaf: er blijven vragen over waarop ik graag een antwoord had gezien en niet alles is even logisch. De wending waarmee het eindigt is zeker mooi, maar verder voelt het afgeraffeld.

Conclusie

Kapot is een boek dat je zeker kunt lezen als je vroeger een liefhebber was van Carry Slee, maar wil je het echt literair-kritisch beoordelen, dan is het geen hoogstandje. Prima voor het leesplezier, mooi verhaal, interessant, maar geen hoogstandje.

Titel: Kapot
Auteur: Carry Slee
Uitgeverij: Overamstel Uitgevers
Aantal bladzijden: 272
Verschenen: september 2015
Genre: jeugdroman
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |