Vivian 
Mensen zeggen vaak dat de puberteit de periode is waarin je jezelf leert kennen. Op de middelbare school, als je ontdekt wat voor leerling je bent, maar ook wat voor vriend of vriendin en wat voor persoon: wat je leuk vindt, wat je belangrijk vindt, wat je absoluut helemaal niks vindt enzovoorts. Andere mensen vinden het begrip zelfkennis onzin: je bent gewoon jezelf, je hoeft jezelf niet te creëren of te vinden want je bent gewoon zoals je bent. Daar ben ik het wel mee eens op zich, maar… je moet wel weten wie je bent, toch? En belangrijker: je moet houden van wie je bent. Als je niet houdt van wie je bent, dan zie ik geen reden waarom je jezelf niet zou kunnen verbeteren, opnieuw uitvinden. Aan jezelf werken is niet een excuus wat mensen gebruiken als ze denken dat iets te zwaar voor ze is, het is juist een stap naar een verbeterde versie van henzelf. Toch heb ikzelf nooit echt in zo’n identiteitsfase gezeten, want op de middelbare school wist ik al precies wie ik was. Dacht ik tenminste.
Ja, ik dacht dat ik het heel goed wist: introvert, boekenwurm, leergierig, serieus, zelfstandig, een beetje verlegen en eigenzinnig, dat waren wel de woorden om mij te omschrijven. Ik dacht ook precies te weten wat ik wilde: mijn vmbo halen, daarna mijn havo halen en dan nog naar het vwo om daarna door te kunnen naar de universiteit om Nederlands te studeren. Ja hoor, ik had het precies uitgekiend. Maar ja, voor het vmbo had je wel wiskunde nodig, en dat was niet bepaald mijn sterkste punt. Dus… dat vwo lieten we maar zitten. Nieuw plan: hbo-propedeuse halen en dan naar de universiteit. Lerarenopleiding Nederlands dan maar: niets voor mij, maar wel het enige wat aansluit op mijn interesses en wat ik op de universiteit wil gaan doen.
Tja. En toen… na een week of wat was ik verknocht. Helemaal verknocht. De vakken, de docenten, mijn medestudenten, alles was even super en leuk en gewoon perfect. Helemaal mijn ding, en de grote verrassing: ik voelde me meteen helemaal op mijn plek in die opleiding. Een verrassing omdat ik nooit de aspiratie had gehad om docent te worden en nu wel: nu wil ik niets liever dan voor de klas staan en het speciaal onderwijs eens even flink reorganiseren, plus het onderwijs in het Nederlands een upgrade geven. Sowieso weet ik nu veel meer over mezelf dan eerst: ik vind dat ik veel volwassener ben geworden en ook heel anders met dingen omga: ik ben niet meer zo verlegen en introvert, maar juist veel meer aanwezig en wat losser, misschien wel. Ik wil ook gewoon laten zien dat ik iets leuk vind in plaats van dat alleen te zeggen, ik wil laten zien wie ik ben. Heel apart dat ik mezelf dus veel meer heb gevonden op een plek waarvan ik dacht dat ik er helemaal niet hoorde, dat ik daar juist heb ontdekt wat ik echt wil en wat mijn droom is. Ik denk dat dat voor wel meer mensen geldt: dat je pas echt goed weet wie je bent en wat je wilt als je, misschien wel puur toevallig, hebt gevonden waar je hart ligt. Dat hoeft natuurlijk niet per se: sommige mensen weten dat gewoon op een bepaald moment, maar ik denk wel dat er altijd een bepaald soort iets achter zit, een bepaalde ontwikkeling. Dat je bijvoorbeeld een blog begint en dan ontdekt dat daar je passie ligt. Ik heb het in ieder geval gevonden!
Heel erg mooi om te lezen! Fijn dat je je zo op je plek voelt op je opleiding. Dat had ik dus totaal niet toen ik biomedische wetenschappen studeerde. Vervolgens bij HBO Verpleegkunde wel, maar dat ging fysiek niet. Nu ben ik eigenlijk nog steeds een beetje zoekende.