Je bent niet alleen

In 2012 maakte ik voor het eerst kennis met The Passion: het spirituele spektakel kwam toen naar Rotterdam en samen met mijn moeder ging ik mee met de processie achter het kruis dat naar het podium bij de Erasmusbrug werd gebracht. Het was bijzonder: met zo’n grote groep mensen in een bepaald soort saamhorigheid achter een geloofssymbool aanlopen. De volgende dag keek ik de uitzending – waarin onder andere Danny de Munk, Charly Luske en Berget Lewis met moderne Nederlandstalige popnummers het paasverhaal vertelden – en was ik volledig verkocht. In de jaren die volgden keek ik elke keer trouw en elke keer vond ik het prachtig en ging het meer voor me betekenen. Naar de editie van dit jaar keek ik dan ook weer enorm uit, en niet in het minst omdat ik samen met zus- en zwagerlief weer zou meedoen met de processie, dit keer in Dordrecht.

De processie

En het was echt ontzettend bijzonder. Nu ik, in tegenstelling tot toen in 2012, echt een liefhebber ben van The Passion en goed begrijp wat er gebeurt en waar het om gaat, heb ik het heel intens beleefd: het is geweldig om met ontzettend veel mensen, ongeacht hun beweegredenen of verhaal of achtergrond, deel te zijn van iets groters, iets spiritueels, iets waar je op je eigen manier jezelf in kunt herkennen. Het voelt sowieso al heel speciaal om je door een historisch stadscentrum te bewegen, maar er stonden ook nog eens tal van mensen te kijken: langs de straat, voor de ramen, op de daken… en dat geeft echt een gevoel van trots. Trots om daar te zijn, om te laten zien dat dit is wat het geloof voor mij betekent: veel meer dan alleen de Bijbelverhalen, maar juist het idee dat je er hoop, steun, troost en liefde uit kunt halen en dat daar heel veel kracht van uitgaat. Trots om er deel van uit te maken, van het uitdragen van die boodschap en van de themaboodschap ‘’je bent niet alleen’’ en tegelijkertijd trots om te laten zien dat ik het paasverhaal heel mooi en belangrijk vind. Het is een verbondenheid die moeilijk te beschrijven is, maar heel erg echt voelt.

Bij het podium

En hoe dichter we bij het grote podium kwamen, hoe gaver het werd… want op zeker moment zie je de spotlights in de lucht, en dan hoor je de muziek… en dan het befaamde instrumentale intermezzo wanneer het kruis naar het podium wordt gebracht… en dan komt er een soort gevoel van beladenheid, van ‘’dit is echt, we zijn echt híer’’ en als je vervolgens bij het podium komt, waar wordt uitgelegd hoe de kruisiging verliep en Maria haar meest droevige lied zingt voordat het finalenummer start, waarin al het nare en al het leed samenkomt in een boodschap van hoop en troost en liefde… ik werd er helemaal in meegesleept, in de sfeer en het gevoel en hoe alles me raakte, en ik vond het echt heel erg bijzonder en heel erg indrukwekkend. Een ervaring die niemand je meer afpakt en waar ik echt heel erg trots op ben en met volle teugen van nageniet.

De uitzending

En natuurlijk ging ik de dag erna de uitzending kijken – want daar kregen we dus alleen het laatste stukje een beetje van mee – en wauw. Ik vond het zó mooi. Heb tranen met tuiten gehuild, en waarschijnlijk is dat deels doordat ik erbij ben geweest en aan den lijve heb ondervonden hoe het binnenkomt, maar ik vind het ook echt één van de mooiste edities met heel erg goede artiesten. Tijd voor mijn favoriete momenten! Of eigenlijk gewoon alle momenten. Want ik vond alles prachtig.

Alles Overwinnen

Het eerste lied doet het ‘m meestal al meteen voor mij: ik hou echt van de dynamiek waarmee de groep dan binnenkomt en alles is dan nog zo vrolijk en goed. Ik vind het ook tof dat er dit jaar twee vrouwelijke discipelen in zaten die ook stukjes hebben gezongen.

Als Ik Je Laat Gaan

Ik heb heel weinig met Trijntje Oosterhuis, maar sinds ze in Dream School dit nummer zong met de studenten (een groep heel kwetsbare drop-outs, dat creëert dus echt prachtige momenten) ben ik er gek op. Edsilia zingt een wat rustiger versie, maar ik vind de boodschap van het meegeven van liefde en vertrouwen bij het loslaten van je kind echt heel mooi.

Zo Bijzonder

Ik vind Paul Sinha (die ik ken doordat hij nummers heeft gemaakt met MAAN en Teske en bij MAAN in het voorprogramma stond toen ik naar haar clubtourconcert ging) een verrassend goede Petrus: hij heeft iets heel sympathieks en opens en tegelijkertijd iets onzekers en kwetsbaars en dat werkt heel goed. Dit duet tussen hem in zijn rol van Petrus en Edwin Jonker als Jezus vind ik dan ook heel treffend.

Treur Niet

Jaaaaa, dit nummer! Ik ken het wel ergens van, maar ik vind het vooral heel erg mooi gekozen en ik hou van het contact tussen Jezus en zijn vrienden hier. Het is een ode aan het leven en aan alles waar hij voor staat en ahhh.

Recht Uit M’n Hart

Ik moest huilen. Edsilia geeft zich helemaal met hart en ziel en dat deed ze zó mooi.

Wen Er Maar Aan

Oké, ik geef het toe: ik vind Lucas Hamming een hele goede Judas en dat heeft maar een klein beetje te maken met dat-ie bijzonder knap is. Maar wat ik bij dit nummer vooral indrukwekkend vind, is de setting en cameratechnieken: heel intens, heel meeslepend en heel beladen en heel goed.

Vrienden

Heb ik al gezegd dat Edwin Jonker echt één van de beste artiesten is als het gaat om de vertolking van Jezus? Hier is hij zó kwetsbaar en zie je de tranen over zijn wangen lopen en volgens mij zijn dat gewoon echte tranen. Heel mooi lied ook. Prachtig.

Oef. Dit nummer. Het klinkt prachtig en jeetje, de tekst. Over tranen gesproken.

Werd De Tijd Maar Teruggedraaid

Weten jullie nog dat fantastische duet tussen Danny de Munk en Charly Luske met Wat Is Mijn Hart in 2012? Nou, dit is een goeie tweede. De chemie tussen deze twee, de gezichtsuitdrukkingen, poeh. En echt, ik weet niet hoe ze het gedaan hebben, misschien hebben ze sommige teksten herschreven of zelfs wel zelf geschreven, maar het is echt fantastisch gekozen.

Zwart-Wit

Niet per se een favoriet, maar stiekem nu wel omdat er een twist aan is gegeven: het wordt niet meer alleen gezongen door Jezus en Pilatus, maar ook voor een klein deel door de twee vrouwelijke discipelen (ik hou ervan dat ze dat hebben gedaan dit jaar).

De Weg Terug & Wat Is Dan Liefde

Toen ze het Jezus/Petrus/Judas-nummer twee jaar geleden voor het eerst deden, wist ik niet wat me overkwam: ik sprong zowat tegen het plafond omdat het zó nieuw was en bovendien zó goed. Het geeft weer een compleet nieuwe dimensie aan het verhaal en aan het echte livedeel van de show en ook hier was het weer fantastisch goed en zo emotioneel geladen dat het knetterde.

Breng Me Naar Het Water

Tranen. Met. Tuiten. Ze deden dit – een Jezus/Maria-duet – voor het eerst in de Groningse editie en Simone Kleinsma en Jan Dulles deden het toen zo verschrikkelijk goed dat ik hoopte dat ze het elk jaar zouden doen, maar nee hoor. Nu was het er weer en mijn hart brak. Het was zo mooi. Allermooiste moment. Zoveel emoties. Zo goed gedaan. Zo prachtig. Echt, tranen met tuiten.

Alleen

Ik moet zeggen dat ik me deze niet heel goed meer herinner, maar de tekst is wel echt heel erg mooi en hier was ik dus op het laatst nog bij. Echt, ze doet het zo mooi.

Je Bent Niet Alleen (finale)

Ja, jongens. Dit is toch prachtig. Vooral ook de stukjes waarin Jezus’ vrienden zijn boodschap uitdragen. Ik was echt weer een emotioneel wrak hier. Het is zo mooi hoe ze het thema hebben weten te vangen en het raakt zó. Zo intens mooi en bijzonder.

Ik denk dat het absoluut deels komt doordat ik er dit jaar bij ben geweest dat ik het nu zo intens mooi en ontroerend vind, maar het is ook absoluut één van de mooiste edities. Ik kijk nu alweer uit naar volgend jaar: mijn verlanglijstje van mogelijke artiesten bestaat inmiddels uit Kenny B, MAAN, Alain Clark, Trijntje Oosterhuis, Ilse DeLange… oh, en als de discipelen dan toch gaan zingen, dan misschien ook Davina Michelle en Teske? Ik weet het in ieder geval: als het in 2020 een beetje dichtbij is, dan ga ik naar het podium. Lijkt me ook een geweldige ervaring.