Bron beeld: Fanpop

 Vandaag is het de Dag van de Verpleging, en toen ik die dag zag staan in de kalender van bijzondere dagen in de Blogaholic-blogplanner, wist ik meteen dat ik er iets mee wilde doen. Ik ben de vele verpleegkundigen die een rol in mijn leven hebben gespeeld namelijk heel veel verschuldigd en vind dat deze bijzondere mensen wel eens in het zonnetje gezet mogen worden. Deze blog is dus voor alle zusters die ooit voor mij hebben gezorgd, of dat nou één dag is geweest of heel lang.

Wat ik vroeger wilde worden

Toen ik nog jong was, een jaar of acht of zo, wist ik precies wat ik wilde worden. Geen lerares, dat kwam pas in het eerste jaar van het hbo, en ook geen schrijfster want daar was ik toen nog niet zo heel erg mee bezig. Nee, wat ik wilde worden was kinderverpleegkundige. Of prikzuster, zoals ik de verpleegkundigen op het lab noemden die mij altijd mijn vingerprikjes gaven als de dokter bloed wilde hebben. Volgens mij was dat een soort projectie of zo, want het is natuurlijk best apart dat ik zelf het beroep wilde hebben waarin andere mensen mij pijn deden. Maar ik vond het reuze-interessant, al die naaldjes en handschoenen en buisjes en formuliertjes waarop de arts dan iets aankruiste voor wat ze wilde hebben. Dat wilde ik ook.

Maar in de eerste plaats wilde ik toch kinderverpleegkundige worden. Ik had al heel veel in het ziekenhuis gelegen en was er sowieso regelmatig te vinden, dus dat projecteerde zich ook weer op de persoon die ik aan het worden was denk ik. Ik heb het geluk gehad – misschien ook wel vanzelfsprekend – dat ik altijd ontzettend lieve zusters heb gehad, die altijd onwijs gezellig waren en zo ongeveer alles voor me deden, van Roosvicee halen tot bij me blijven zitten tot ik sliep. Dat vond ik gewoon zo fijn en – toen al – zo belangrijk dat ik dat ook wilde. Later ging ik natuurlijk wel beseffen dat dat niet echt zou kunnen – want een rolstoel is niet zo praktisch als je voor mensen moet zorgen, hoewel ik ook wel eens artsen in een rolstoel heb gezien) en dat ik het bovendien ook niet echt wilde, want ik ben niet bepaald gek op bloed en nare verwondingen en zo. Maar toen was het precies wat ik wilde.

Zusters

Tegenwoordig worden ze geloof ik geen zusters meer genoemd, maar echt verpleegkundigen. Toegegeven: het is ook al superlang geleden dat ik voor het laatst in het ziekenhuis opgenomen was, en de laatste keer was al in het volwassen ziekenhuis. Maar ik heb zo onwijs veel herinneringen aan de zusters in het kinderziekenhuis, die gewoon altijd zo lief en warm en vriendelijk en grappig en gezellig waren. Altijd. Gewoon net familie – ik heb volgens mij ook echt wel eens tegen mijn moeder gezegd dat ik die of die zuster miste als ik na een opname weer thuis was.

Er waren een paar zusters die voor me hebben gezorgd toen ik nog een baby was en later toen ik ouder was ook nog: zusters van wie ik Pongo-knuffels kreeg en die ijsjes voor mijn zus hadden en met haar badmintonden in de gang. Er was een mannelijke verpleegkundige – broeder, zoals hij toen nog genoemd werd – die elke ochtend nog voor mijn moeder er was me aankleedde en een staartje in mijn haar maakte. Er waren zusters met wie ik altijd speelde als ze voor me zorgden: dan pikte ik hun pennen en lampjes en haalde ik de elastiekjes uit hun paardenstaarten. Er was een zuster die ’s nachts bij me kwam met een klein baby’tje als ik niet kon slapen, er was een zuster die me tot laat Grease liet kijken omdat ik heimwee had. Er waren zusters die ik kende van de dagverpleging waar ik op controle kwam en zusters van de afdelingen waar ik was opgenomen. Zusters die, de keren dat ik mijn verjaardag in het ziekenhuis vierde, luid zingend mijn kamertje binnenkwamen en die er sowieso een gezellige boel van maakten met grapjes en kletspraatjes als ze voor me kwamen zorgen.

Er zijn zusters met wie ik nog altijd contact heb en die me van een heel klein en heel ziek hummeltje hebben zien opgroeien in een jongvolwassen meisje met wie het toch eigenlijk best wel goed gaat. Zusters die de nare dingen soms net iets makkelijker konden maken, die er altijd waren als er iets was, die het altijd lieten merken als ze iets moesten doen wat ze helemaal niet wilden doen. Zusters van wie ik dingen heb geleerd en die ik van mijn leven niet meer zal vergeten, omdat ze er gewoon een deel van zijn geweest. Ze zijn gewoon zó belangrijk en dat mogen we niet vergeten.