Intouchables & The Blind Side

Twee films die ik allebei al een keer gezien heb, allebei de eerste keer vlak na elkaar: allebei maakten ze een enorme indruk op mij: twee heel verschillende verhalen, maar toch ook een mooi soort gelijkenis en een echt heel mooie boodschap. Twee films die allebei hoog in mijn favorietenlijst staan en die ik dus dolgraag nog een keertje wilde zien om er even uitgebreid iets over te schrijven. Klinkt goed, hè?

Intouchables (2011)

Deze film is inmiddels een begrip geworden: er wordt gepraat over een Amerikaanse remake en hij bleef maanden in de bioscoop draaien. Gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Philippe Pozzo di Borgio: een succesvolle Parijse zakenman (François Cluzet) is volledig verlamd na een ongeluk bij het paragliden en heeft een verzorger nodig voor zijn dagelijkse activiteiten en voor gezelschap. Driss (Omar Sy) wordt die verzorger, ook al komt hij uit een achterstandswijk en is hij alles wat je niet zou verwachten van een medisch expert. Er ontstaat een bijzondere vriendschap tussen de twee mannen, die leidt tot een hele hoop bizarre escapades waar zowel Driss als Philippe verrassend veel aan hebben.

Deze film is gewoon geweldig. Ik heb ‘m nu een keer of drie gezien en hij heeft gewoon iets heel erg moois. De humor is fantastisch, lekker zwartgallig en fout maar ook echt heel erg leuk, zowel in opmerkingen als situaties. De acteurs zijn ontzettend goed, de soundtrack van Ludovico Einaudi is prachtig en het verhaal is zo onwijs mooi uitgewerkt, met echt krachtige scènes waarin je ziet hoe de band tussen Philippe en Driss iets heel speciaals wordt terwijl ze allebei veranderen maar toch ook weer niet. Het is een film die geen overduidelijke boodschap verspreidt, maar die gewoon laat zien hoe mooi en simpel en onvoorwaardelijk en krachtig een bijzondere vriendschap soms kan zijn. En het einde, hoe Driss uiteindelijk echt iets doet voor Philippe, is zo mooi. Een film die je tegelijkertijd kan laten lachen en huilen, die je doet glimlachen door je tranen heen en als je ‘m nog niet gezien hebt, moet je dat echt gaan doen. Want het is zo’n goede film. Echt waar.

The Blind Side (2009)

Een blonde Sandra Bullock, dat is even een ander gezicht! In deze film, ook gebaseerd op een waargebeurd verhaal, speelt ze de schatrijke makelaar Leigh-Anne, die samen met haar gezin het zwakbegaafde en verwaarloosde footballwonder Michael Oher (Quinton Aaron) in huis neemt. Dat leidt al snel tot een officiële adoptie en plannen voor de universiteit, maar Michael is, zoals gezegd, niet de slimste en heeft naast een hoop liefde en aandacht ook intensieve hulp nodig. Maar in hoeverre kun je een jongen die 99% scoort op beschermingsinstinct oprecht aan je binden?

Ik vind dit echt een hele mooie film. Toen ik ‘m voor de eerste keer zag, duurde het even voor ik snapte waar het nou precies om ging, maar als je er eenmaal in zit, is het verhaal echt heel mooi en bijzonder. Quinton Aaron acteert fantastisch als de laagintelligente, maar enorm liefdevolle Michael en ik vond het prachtig hoe iedereen, ook alle docenten op zijn school, er alles aan doen om hem zo ver mogelijk te laten komen. Je leeft enorm met hem mee terwijl hij zijn plek in het gezin van Leigh-Anne probeert te vinden, en zij is een fantastische moeder die langzaam maar zeker ontdekt dat rijk zijn en je zaakjes goed voor elkaar hebben ook niet alles is. Ik vond het echt mooi hoe er vraagtekens worden gezet bij Michael en Leigh-Annes familie, ik vond het onwijs mooi hoe hij zich ontplooit en hoe iedereen gek op hem wordt. Het is een heel gevoelige en echt mooie film met af en toe een luchtige en grappige noot, maar vooral is het een inspirerende film met heel veel diepere lagen. Absoluut een aanrader.

Beide films zijn op Netflix te vinden!

Wat vind jij een inspirerende film?