Vivian 
Al drie dagen jankte de wind om de bovenste verdiepingen van de villa. Emma Petrova stond in haar eentje bij het slaapkamerraam, waar de kou dwars door het glas drong en haar liet rillen. Het vuur in de haard was geslonken tot een onzekere gloed: nog een flinke tochtvlaag en de kamer zou volledig door het duister worden opgeslokt. Emma legde haar voorhoofd tegen het raam, waar regendruppels aan de andere kant naar beneden dropen. Precies een maand geleden had ze ook zo gestaan: bij het raam, haar armen om haar middel geslagen in een poging zichzelf tegen de kou te beschermen. Ze had met de gedachte gespeeld zich voorover te storten, achter Sophia aan.
Eerste indruk
Deze bundel van drie dystopische verhalen was één van de eerste boeken die werden uitgegeven door de frisse nieuwe uitgeverij Storm Publishers. De auteurs waren toen nog niet zo bekend, maar hebben inmiddels wel naam voor zichzelf gemaakt: Jen Minkman (Het laatste licht, Het boek van voorheen), Marieke Veringa (echte naam van Mara Li, De stem van de zee) en Lis Lucassen (pseudoniem van Olga Hoekstra, Hitte). Het boek sprak me eigenlijk steeds best wel aan, omdat ik best een fan ben van het dystopische genre – maar toch werd het zo’n boek dat je niet verkiest boven andere boeken. Tot ik het gewoon besloot te proberen.
Waar het over gaat
In De rode boodschapper, geschreven door Marieke Veringa, maken we kennis met Emma: ze leeft in een maatschappij die erg doet denken aan de Tweede Wereldoorlog en dat klopt ook, want in haar wereld heeft Hitler gewonnen. Alle niet-Arische mensen leven in getto’s én in het angstaanjagende Siberische Instituut voor Heropvoeding, en dat heeft Emma altijd als vanzelfsprekend beschouwd: maar nu haar tweelingzus Sophia is omgekomen, niet meer. In Het eiland van Jen Minkman wordt het verhaal verteld van Leia, die is opgegroeid met Het Boek maar begint te twijfelen aan de waarheid van die verhalen. En in Tribunaal staat Justa centraal, die in een rechtszaak moet beslissen over het lot van de moordenaar die haar beste vriendin vermoordde… maar dat blijkt ook allemaal niet zo zwart-wit te zijn als de Sector het doet voorkomen.
Wat ik ervan vond
Ik lees eigenlijk nooit korte verhalen: niet omdat ik er niet van hou, maar omdat ze me altijd met een soort leeg gevoel achterlaten. Het probleem ervan is namelijk dat ze naar mijn mening altijd te kort zijn: het voelt vaak enorm alsof de auteurs zich aan een maximumlengte moesten houden, alsof het verhaal slechts een opzetje is voor een groter boek, een lekkermakertje. Het gaat snel, er komt veel op je af en niet alles is altijd even duidelijk… en bij dystopische verhalen is dat een valkuil. Neemt overigens niet weg dat ik alvast een hele dikke chapeau over heb voor het boek, want alle drie de verhalen zijn echt goed geschreven en de dystopieën zijn echt goed uitgewerkt!
De rode boodschapper
De rillingen liepen nog net niet over mijn rug tijdens het lezen van dit verhaal. Ik vind het erg knap hoe Veringa een wereld heeft gecreëerd waarin de ideeën van Hitler nooit zijn weggestorven: het is een bijzondere en ook best wel gewaagde keuze die ontzettend goed werkt. Tijdens het lezen is het bijna alsof de geschiedenis van WO II zich opnieuw herhaalt en ik vond het zó mooi om te lezen over de onderdrukte mensen die alsnog in opstand komen. Sommige wendingen brachten me echt van mijn á propos en ik ging echt geven om de weinige, maar karakteristieke personages. Ook het oog voor detail waarmee het verhaal tot leven is gebracht, kan ik waarderen: het taalgebruik en de cultuur van de opstandelingen bijvoorbeeld, maar ook door hoe realistisch het verhaal is. Ik heb het in één ruk uitgelezen en hoop echt dat er nog een keer een uitgebreide versie van gaat komen!
Het eiland
Dit verhaal heb ik overgeslagen: het is namelijk een verkorte versie van Het boek van voorheen van Jen Minkman. Over dat boek heb ik al een uitgebreide recensie geschreven.
Het tribunaal
Ik weet niet wat het precies is met de schrijfstijl van Lis Lucassen – ik heb nog geen enkel boek van haar gelezen – maar net als het verhaal van Veringa is Het tribunaal ijzersterk geschreven. Beeldend, spannend, met veel lading waar je nekharen van overeind gaan staan. Dit verhaal heeft een heel intieme sfeer doordat het zich grotendeels afspeelt in een rechtszaal en dat werkt erg goed. Ook in dit boek is het idee van de dystopie erg interessant, maar er wordt maar weinig info gegeven, waardoor ik tijdens het lezen eigenlijk in het duister bleef tasten. Wel vond ik de spanning tussen hoofdpersonen Justa en Aron bijzonder en zag ik ook hier sommige dingen echt niet aankomen. De opbouw is intens, als een zandloper, waardoor je steeds brokjes krijgt aangereikt die ervoor zorgen dat je wilt blijven lezen. Goed doordacht verhaal dat van mij echt langer had mogen zijn!
Conclusie
De drie verhalen uit In opstand zijn alle drie gelaagd en erg goed geschreven, spannend en volwassen met ijzersterk uitgewerkte werelden. Het is jammer dat alles in sneltreinvaart gebeurt, waardoor sommige dingen – het moment waarop de hoofdpersoon anders gaat denken bijvoorbeeld – erg voorspelbaar zijn terwijl je de rest van de puzzelstukjes zelf in elkaar moet zien te passen en je maar weinig duidelijke informatie krijgt. Misschien is er hoop op een vervolg, In verzet getiteld wellicht?
Titel: In opstand: drie dystopische verhalen
Auteurs: Marieke Veringa, Jen Minkman, Lis Lucassen
Uitgeverij: Storm Publishers
Verschenen: september 2014
Aantal bladzijden: 236
Beschikbaar als: paperback, ebook
Genre: young adult dystopisch
ISBN13: 9789492098023
| Goodreads | Bol.com | Uitgeverssite |
