In het diepe – Estelle Maskame

Ik heb nooit begrepen waarom maandag de ergste dag van de week wordt genoemd. Daar ben ik het absoluut niet mee eens. Zondagen zijn het ergst. Die hebben iets rustigs en vredigs, waar ik echt een hekel aan heb gekregen. Misschien komt het doordat het halve dorp ’s morgens naar de kerk gaat, terwijl de andere helft een poging doet een stoofschotel te maken, het opgeeft en later een afhaalmaaltijd bestelt. Dat is bij mij thuis tenminste meestal het geval. Of misschien komt het doordat de helft van de kinderen van onze school thuiszit om op het laatste moment nog al hun huiswerk af te krijgen dat ze tot dan toe hebben uitgesteld, en de andere helft de hele dag in de Dairy Queen hangt omdat je hier nergens anders naartoe kunt. Wij horen bij die laatste helft.

Hoe ik bij dit boek kwam

Estelle Maskame bestormde in de afgelopen twee jaar de internationale bestsellerlijsten met haar spectaculaire en sensationele DIMILY-trilogie, die ook in Nederland een groot succes werd en waar mening YA-liefhebber – inclusief yours truly – aan verslingerd raakte. De verwachtingen waren dus hooggespannen voor haar volgende boek: zou ze, net als sommige andere jonge auteurs, een hele tijd niets van zich laten horen? Of zou ze direct met een nieuw boek komen? Het tweede, zo bleek toen Dare to Fall – in het Nederlands vertaal als In het diepe – werd aangekondigd. Maar dan rijst natuurlijk de vraag: kan ze het succes van het epos over Tyler en Eden evenaren? Daar bleek helaas nog niet meteen een volmondig ja op geantwoord te kunnen worden. De recensenten reageerden lauw en een bestseller is het nog niet geworden. Maar heeft het boek die potentie wel? Ja… en nee.

Waar het over gaat

Een jaar geleden had de zeventienjarige MacKenzie hele duidelijke gevoelens voor Jaden Hunter, gevoelens die absoluut dieper gingen dan intense vriendschap. Maar toen stortte Jadens leven en dat van zijn tweelingzus Danie in elkaar doordat hun ouders omkwamen bij een auto-ongeluk, en door het verlies in haar eigen familie een aantal jaar daarvoor ontbrak het Kenzie aan het lef om er voor hem te zijn. Hun contact verwaterde, maar nu – een jaar later – lijkt het beter te gaan met de Hunters en lukt het Kenzie niet meer zo goed om hen te ontwijken. De vraag is bovendien of ze dat nog wel wil: ook al is haar thuissituatie prut, is ze het misschien toch aan zichzelf verschuldigd om eerlijk te zijn over de gevoelens die ze nog steeds heeft?

Wat ik ervan vond

Van tevoren wist ik eigenlijk helemaal niet zo goed waar In het diepe precies over zou gaan. Maar de cover zag er mooi uit, de tagline klonk goed en ik was al overtuigd van Maskames talent voor het neerzetten van sterke personages, dus ik vond het algauw goed. Toch had ik in het eerste kwart van het verhaal al het gevoel dat ik er méér van had verwacht, en dan vooral meer diepgang. Als de ondertitel van een boek belooft dat de vrouwelijke hoofdpersoon bang is voor de dood terwijl de mannelijke hoofdpersoon eraan gewend is, dan verwacht je flink wat emotionele lading en spanning, toch? Dan verwacht je een plot die misschien wel over zelfmoord of bijna-doodervaringen of een depressie gaat. Dan verwacht je nogal wat. Maar dat kwam niet echt uit.

Houterig

Wat me vooral enorm opviel aan In het diepe, is dat Maskames schrijfstijl een stuk minder sterk is dan in de DIMILY-boeken. Het is houterig, soms zelfs kinderlijk: er zit herhaling in, er zitten overbodige beschrijvingen in en er zit zelfs inconsistentie in, van het soort dat je zou aantreffen bij een beginnend auteur maar zeker niet bij een bestsellerschrijver. Het is een schrijfstijl waardoor mijn gedachten al vrij snel afdwaalden tijdens het lezen, en hoewel het niet zo erg was dat het me irriteerde, toch begreep ik het niet zo goed. Zakt ze nou zo in, vroeg ik me af. Of is ze simpelweg nog een beetje aan het zoeken naar en experimenteren met wat nou precies haar schrijfstijl is? Want als je zo jong bent als zij en vooral al zo jong begonnen bent, snap ik dat best.

Rouw

Toch vergeef je het haar eigenlijk vrij snel, want zodra het verhaal op gang komt, overheerst de goed neergezette plot. Maskame schetst een beetje een Riverdale-achtig sfeertje: klein plaatsje, hechte vriendengroep, mysterieuze tweeling… ja, dat klinkt als Cheryl en Jason Blossom. Ik werd al heel snel meegetrokken in de vragen die MacKenzie zichzelf ook stelde: wat hebben ze doorgemaakt, hoe is het in hemelsnaam voor ze geweest om hun ouders te verliezen, hoe gáát het met ze? Dat komt heel realistisch uit de verf: ik denk dat het maar al te vaak gebeurt dat rouw een soort taboe wordt wanneer iemand het ervaart, terwijl het juist ook zo belangrijk is dat die mensen nog als zichzelf gezien en benaderd worden.

Bijblijven

Hoewel rouw een thema is dat vaker voorbij komt in YA-boeken, heeft Maskame er een erg mooie draai aan gegeven. Ook bij In het diepe laat ze namelijk weer zien hoe goed ze is in het tot leven wekken van personages en de echtheid van hun gedachten en gevoelens. Ik werd enorm geboeid door Kenzies thuissituatie, de issues met haar moeder en het verlies waar ze mee te maken hebben gehad. De loyaliteit tussen moeder en dochter wordt onwijs mooi en scherp beschreven, evenals de gezinsdynamiek: het is pijnlijk, heftig, maar het zijn juist daardoor scènes die je bijblijven en dat vind ik erg goed gedaan.

Niet te dramatisch

Wat ik leuk vind aan In het diepe, is dat het een klein maar toch groot verhaal is. Het is absoluut niet overdreven dramatisch of stereotiep: geen driehoeksverhouding, geen ‘’verliefd op mijn beste vriend’’-verhaal, geen ‘’we kunnen niet samen zijn’’-verhaal en geen overdreven highschooltypes en dat is eigenlijk wel eens fijn. In plaats daarvan is het een mooi, rustig verhaal dat fijn leest en dat goed is opgebouwd. Ik vond het mooi om te lezen over hoe Kenzie en Jaden hun weg terug zoeken naar elkaar, hoe wat ze samen hebben opnieuw opbloeit en verandert en sterker wordt: dat soort verhalen, over een relatie die zich op een realistische – enigszins makkelijke, maar toch – manier ontwikkelt, mogen er best vaker zijn. Zeker omdat het mooi gecombineerd wordt met een verhaallijn over Kenzies ex, zonder dat dat de spuigaten uitloopt qua dramatiek.

Conflicten

Tot driekwart van het verhaal kabbelt In het diepe rustig voort: het wordt niet saai, gaat vooral over gezinssituaties en relaties aftasten en oplappen… tot de belangrijke twist volgt. Helaas vond ik die behoorlijk voorspelbaar: ik las bij andere bloggers dat ze het totaal niet aan zagen komen, maar ik had al best vroeg door dat het waarschijnlijk zo zou gaan lopen en ik kreeg gelijk. Toch vind ik dat niet erg, want de wendingen die volgen laten goed zien waar het verhaal om draait en welke conflicten er spelen.

Conclusie

En zo verandert In het diepe van een mooi, maar relatief oppervlakkig en erg eenvoudig geschreven verhaal over rouw en het lijmen van scherven in een ijzersterk neergezet boek over de waarde van vriendschap en vergiffenis, over fouten maken en het vinden van de lef en liefde die nodig zijn om offers te brengen voor de mensen van wie je houdt, over het juiste doen en het aangaan van confrontaties zodat je de gevolgen van je daden onder ogen kunt zien. Het is bijna alsof Maskame tijdens het schrijven stukje bij beetje is meegegroeid met het verhaal en de personages, en dat zorgt ervoor dat het boek al met al toch een blijvende indruk achterlaat.

Titel: In het diepe (Dare to Fall)
Auteur: Estelle Maskame | bekend van: Did I mention I love you?
Vertaald door: Els van Son
Uitgeverij: Moon Young Adult
Verschenen: november 2017
Aantal bladzijden: 304
Genre: young adult contemporary
Beschikbaar als: paperback, ebook (Kobo Plus)
ISBN: 9789048842575
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |

Uitgeverij Moon, bedankt voor het recensie-exemplaar!