In de bloei van je leven, maar op weg naar de dood

Zoveel mogelijk genieten van al wat het leven je te bieden heeft, dat is altijd mijn voornaamste levensmotto geweest. Mijn ouders hebben mij dat geleerd, wat ook niet zo verwonderlijk is omdat ik een ernstige chronische ziekte heb. Er is een periode geweest dat mijn toekomst er relatief onzeker uitzag, Dat is acht jaar geleden, en op dit moment denk ik daar niet echt meer over na maar ik doe wel mijn best om zoveel mogelijk van mijn leven te maken. Want het kan zomaar voorbij zijn. Sommige mensen halen misschien de twintig niet eens.

Dat realiseerde ik mij pas echt toen ik het tv-programma Over Mijn Lijk ging terugkijken, waarin vijf jongeren met een ernstige vorm van (uitgezaaide) kanker gevolgd worden. Voor hen allemaal is de kans op genezing erg klein en moeten ze dus leven met de gedachte dat ze misschien wel spoedig dood zullen gaan. Wat voor leven heb je dan nog, vraag je je misschien af. Als je continu tegen de dood aankijkt, kun je toch niet meer genieten? Ik denk juist van wel. Als je weet dat het zomaar afgelopen kan zijn, dat je vanavond gaat slapen en misschien niet meer wakker wordt, dan heb je juist veel meer respect voor het leven en doe je veel meer je best om het te leven. Heel heftig als je bijvoorbeeld net een kindje hebt gekregen of je middelbare school nog niet eens hebt afgemaakt. Heel vreemd om dan ook al na te denken over je begrafenis en zaken te moeten afronden.

Voor mensen die kanker hebben, is het moeilijk omdat ze eigenlijk niets kunnen doen om te blijven leven. Maar er zijn ook mensen die dat wel kunnen, maar daar veel moeite mee hebben. Mensen met een eetstoornis die zo ernstig is dat hun organen misschien wel uitvallen als ze niet snel anders gaan eten. Mensen die zo gefixeerd zijn op dun zijn (terwijl ze überhaupt nog maar 30 kilo wegen en er helemaal niet lelijk uitzien)  dat ze absoluut niet door hebben wat ze zichzelf aandoen. Dat is heel triest – ze hoeven natuurlijk niet dood te gaan, er is alsnog een kans op goeie genezing, maar ik vind het wel triest dat ze zo denken, ook al willen ze veranderen. Voor mij, als iemand die wel van lekker eten houdt maar wier lichaam het meestal niet kan verdragen, is dat best lastig. Die personen zou ik juist heel graag willen helpen.

Maar ja, eigenlijk is dat ook weer niet eerlijk, want anorexia is ook een ziekte. Een psychische ziekte. Dus eigenlijk kunnen anorexiepatiënten er in principe ook niets aan doen. Maar er is één groot verschil met de mensen uit Over Mijn Lijk. Zelfs als mensen met anorexia weten dat ze doodgaan, dan zijn ze nog bezig met dunner worden. En niet met genieten van het laatste sprankje leven dat hen nog rest. En daarom vind ik het zo triest