I’m on my way | Een nieuw plan en een nieuw begin

In de eerste prille minuten van 2017, toen ik buiten naar het vuurwerk stond te kijken en stond te genieten van het gevoel van een nieuw jaar, had ik totaal niet verwacht dat ik nu zou staan waar ik sta, dat 2017 het jaar zou worden van de nieuwe koers. Misschien was er een deel van mij dat al vermoedde dat ik misschien niet voor de klas thuis hoorde, mar ik had niet kunnen voorspellen dat ik het docentendiploma achter me zou gaan laten. Want dat is wat er gaat gebeuren. En dat is een enorme emotionele rollercoaster.

Het nieuwe plan

Tijdens het gesprek dat ik afgelopen vrijdag met mijn begeleiders voerde – niet het makkelijkste gesprek, kan ik je vertellen – zijn we tot een nieuw plan gekomen. Ik ga stoppen met mijn stage. Dat vind ik ongelofelijk moeilijk en naar, want ik heb het er enorm naar mijn zin, maar het docent worden gaat niet lukken. Het stukje klassenmanagement zal ik nooit onder de knie krijgen en daardoor kan ik het diploma gewoon niet halen: dat is ontzettend rot, maar ik probeer me erbij neer te leggen dat het gewoon niet anders is, dat het gewoon niet gaat – hoe hard ik ook mijn best doe, en blijven vechten zou me opbreken.

Rust en tijd

In plaats van stage ga ik me de komende tijd richten op het afronden van zoveel mogelijk vakken waar ik geen stage voor nodig heb. Omdat ik het leuk vind, maar ook vanwege het sociale contact en omdat ik dan nog wat meer kennis en visie kan opdoen. Met al die vakken kan ik dan een soort certificaatdiploma halen dat ik kan meenemen naar een nieuwe studie. En deze nieuwe focus geeft me ook rust: rust die ik nodig heb om het allemaal een beetje te verwerken, om tot mezelf te komen, om me op mijn gemak te oriënteren op alle opties die ik heb. Ik heb tijd nodig om uit de emotionele rollercoaster te komen zonder dat ik het gevoel heb dat ik me meteen in een nieuwe attractie moet storten. Iets waar ik me echt fijn bij voel en waar ik enthousiast van word.

Confronterend

Vorige week was een blog schrijven het eerste wat ik wilde doen toen ik tot het besef was gekomen dat het diploma niet zou gaan lukken. Nu is het iets wat ik heb uitgesteld: ik wilde het wel graag doen, maar ik vond het moeilijk om eraan te beginnen. Want het is eigenlijk ontzettend confronterend: ik weet op dit moment nog niet zo heel goed hoe ik me precies voel. Gisteren, tijdens en na het gesprek, ging ik van een soort verdoofde toestand naar tranen en weer terug, en nu voel ik me nog steeds een beetje verdoofd. Ik zoek afleiding, maar tegelijkertijd ben ik er constant mee bezig, voel ik me constant een beetje verloren. Ik voel me alsof ik eerst precies wist waar ik naartoe wilde en nu op een tweesprong sta zonder te weten welke kant ik op moet. Ik weet het even niet meer.

Verwerking

En dat is ook niet zo gek: het hoort er allemaal bij en dat weet ik. De tranen, het besef dat af en toe heel intens tot me doordringt, de berusting, de confrontatie met alles wat ik graag wilde en nu niet meer kan, de frustratie… het is allemaal verwerking. Want ik wilde heel graag docent worden. Ik rekende erop dat dat ging lukken, ik geloofde dat ik dat kon, ik wilde ervoor gaan, ik zag het mezelf doen, ik had dromen, doelen… en ja, het alfabet heeft nog steeds 25 andere letters. Maar dat is eigenlijk nu nog even een schrale troost, want het feit dat ik geen docent zal worden is gewoon heel zwaar.

Plaatjes

De onzekerheid en verlorenheid die het oplevert is stom. Het feit dat ik iets wat ik dolgraag wil, niet kan, is nog veel stommer. Het zien vervagen van de plaatjes in mijn hoofd is misschien nog wel het stomste. Afstuderen als de eerste docent met een gehoor- en visusbeperking. Al die mooie lesideeën die ik heb en had voor mijn leerlingen. Het gewoon dóen. Het gewoon laten zíen. Natuurlijk zijn er nog opties om die dingen tóch te kunnen, alleen dan in een andere context. Maar er zijn nu ook gewoon hele nare dingen. Afscheid moeten nemen op stage. Geen echt diploma krijgen. Alle mensen die het net als ik zo intens jammer vinden. Het supergraag willen, maar het niet kunnen. Mijn medestudenten die straks afgestudeerd zullen zijn en dat ik dat niet zal kunnen.

Pijn

Ik vind het ontzettend rot. En ik probeer nu vooral manieren te zoeken om er een beetje mee om te kunnen gaan: nadenken, schrijven, me af en toe gewoon even rot voelen, praten, afleiding zoeken in de leuke dingen, ontspannen. Het is moeilijk en het is jammer, maar ik weet ook dat het goed is. Ik weet dat er een nieuw pad op mij wacht en ik weet ook dat ik ‘’er’’ wel zal komen, maar het frustreert enorm dat ik eerst precies wist wat ‘’er’’ was en nu niet meer zo goed. Ik voel een bepaald soort pijn en ik weet dat ik die nog wel een tijdje zal voelen, en een verslagenheid die weg zal ebben als ik weer iets vind. Ik vind het fijn dat ik me de komende tijd zal kunnen focussen op het studeren en op alle mogelijkheden en op leuke dingen.

Hoop

En ik heb hoop dat ik uiteindelijk wel dat nieuwe pad zal vinden, dat nieuwe begin, dat nieuwe avontuur… en dat het hoe dan ook goed komt. Ik kom er wel doorheen. Geen haast. Geen druk. En ja, het is lastig en frustrerend – maar dat mag het ook zijn. Maar het wordt beter. Het komt goed. En er zijn lichtpuntjes. Er zijn altijd lichtpuntjes.

Heb jij wel eens moeten kiezen voor een nieuw plan?