Vivian Een tijdje terug stelde ik jullie al voor aan Phoebe, mijn geliefde kat. Sinds 2005 is hij van mij – of nou ja, van ons, maar ik wilde hem en dankzij mij is hij bij ons gekomen. In het begin mochten we elkaar niet zo, maar tegenwoordig heb ik redenen om aan te nemen dat hij van me houdt. Niet zoveel als van mijn moeder, want zij geeft hem eten en laat hem naar buiten en doet alle smerige klusjes, zoals ontwormen en ontvlooien. Maar toch, hij is mijn maatje, mijn beste vriendje. Wij tweetjes, wij hebben iets speciaals.
Ik ben een knettergekke kattenvrouw. Ik praat namelijk met mijn kat, en hij praat terug. Soms tenminste, wanneer hij er zin in heeft. Dan zeg ik iets en hij miauwt terug, en ik zweer het je: meestal begrijp ik zowaar wat hij bedoelt. Knettergekke kattenvrouwtjes kunnen namelijk aan de hand van de toon waarop hun kat miauwt, afleiden hoe hij zich voelt. Phoebe is bijvoorbeeld steengoed in verongelijkt miauwen, om medelijden te wekken. En tja, ik ben gevoelig voor kattenkwesties, dus bij mij krijgt hij dat wel voor elkaar. Ik bescherm hem ook vaak: van papa mag hij bijvoorbeeld niet op mijn laptop zitten wanneer die dicht is, maar ik vind dat wel oké. Het ding werkt namelijk nog steeds prima en hij zit er al bijna vier jaar lang elke dag op. Niets aan de hand. Maar oh, ik kan wel en beetje boos worden wanneer hij niet lief voor me is. Als hij ineens besluit me te bijten of krabben, dan ben ik ook even niet lief meer. Dan negeer ik hem gewoon even, zodat ‘ie afkoelt en met hangende pootjes terugkomt. Of eerder met een hangend koppie, want dan gaat ie heel lief en berouwvol kopjes geven. En tja, dan smelt ik toch weer, hè.
Nee, zo erg als de vrouw hierboven ben ik natuurlijk niet. Ik beschouw mijn kat niet als een levend persoon. Mijn moeder wel, die ziet Phoebe als haar baby, haha. Maar ik heb eigenlijk een zwak voor alle katten. In mijn kast liggen een stuk of vier boekjes met citaten over katten en op WeHeartIt kan ik maar niet genoeg krijgen van cute cat pics. Wanneer mijn vader zegt dat hij géén nieuwe kat wil als Phoebe komt te overlijden – wat ongetwijfeld nog héél lang gaat duren! – dan word ik boos en onaanspreekbaar. En wanneer Phoebe een tijdje weg is, zoals wanner we op vakantie zijn en hij in het kattenhotel vertoeft, dan denk ik elke dag aan hem, mis ik hem vreselijk en ben ik doodsbang dat ie door andere katten vermoord wordt, ontsnapt door een slordigheid van de medewerkers of wegloopt naar huis – waar wij niet zijn om hem binnen te laten. Tja. Een beetje té gevoelig voor katten, I guess…
Ahw, Smokey en Lara zijn ook heel lief. Ik heb hele gesprekken met Lara en Smokey kruipt regelmatig tegen me aan voor flink wat aandacht.