Vivian 
Als ik heel eerlijk ben, besef ik nog steeds niet helemaal hoe mijn leven in de afgelopen weken veranderd is, of beter gezegd: hoe anders mijn tóekomst eruit is gaan zien. Van heel veel duidelijkheid ben ik naar bijna-complete verwarring gegaan, van een duidelijk einddoel naar een soort zevensprong. Dat is een heel gek gevoel, en ik zou ook echt niet willen beweren dat ik er blij mee ben. Maar mede dankzij jullie fantastisch lieve steunreacties, mede dankzij een hoop inspirerende liedjes, mede dankzij mijn ouders en vrienden en oké, ook dankzij mijn eigen relativeringsvermogen kan ik inmiddels wel zeggen dat ik weer oké ben. Dat het niet meer zoveel pijn doet. Dat ik weer met hoop naar de toekomst kan kijken. Dat ik een comeback kid ben.
Ik ben nog steeds dezelfde
Afgelopen week ging ik weer voor het eerst naar college: de dagen ervoor ben ik fanatiek bezig geweest met studeren, deels als afleiding en deels omdat ik mijn achterstand van twee gemiste lessen in wilde halen. Ik had gedacht dat het volgen van colleges raar zou voelen, maar eigenlijk… eigenlijk viel dat best wel mee. Ik vind het weer als vanouds fijn om lessen te volgen, met medestudenten te praten, opdrachten uit te voeren, huiswerk te maken… ik geniet van het leren van nieuwe dingen en ik ben nog net zo gemotiveerd als voorheen. Ik ben gewoon iemand die graag studeert, en dat besef heeft me ook doen inzien dat ik nog steeds dezelfde ben. Ik ben niet veranderd door deze tegenslag: wel gegroeid, en ik denk dat ik er ook van geleerd heb. Maar ik ben nog steeds dezelfde Vivian, optimistisch en levenslustig. Het heeft me niet klein gekregen.
Niet meer vanzelfsprekend
Toen ik net weer de boeken in was gedoken en allerlei informatie in me op begon te zuigen over differentiatie en argumentatie en onderwijspedagogiek en grammaticadidactiek, was dat wel even bijzonder. Het voelde namelijk nog heel gewoon, maar met een klein verschil: net als eerst had ik voortdurend ‘’oh dit past perfect bij mij als docent, dit ga ik gebruiken in mijn lessen’’-momenten. Fijne momenten vind ik dat, want daardoor besef je dat je echt iets kunt met wat je leert. Alleen werden die momenten nu dus gevolgd door ‘’ooohh… wacht… toch niet’’-momentjes. Want tja… ik kan die ideetjes niet meer uitvoeren, in ieder geval niet klassikaal en zo, en dat is toch wel even heel erg wennen. Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend meer en dat was wel even een omschakeling.
Andere positie
Het was ook iets wat ik moest laten bezinken en waar ik mijn mindset in moest veranderen, mijn focus. Want ik weet nu dat ik geen ‘’voor de klas’’-docent ga worden, maar misschien wel ‘’één op één’’-docent. En dat ik dan nog steeds veel van mijn visies en ideetjes kan toepassen voor de lessen die ik dan geef, alleen op een iets andere manier. Maar het maakt ook weer niet zo heel veel uit, want ik wil nog steeds het onderwijs in en jongeren begeleiden en helpen met leren. Er zijn nog steeds manieren om mijn kennis en visies in de praktijk te brengen. Het is niet meer pijnlijk: mijn positie is nu gewoon een beetje anders. En het is wel heel fijn dat ik dat heb kunnen beseffen en dat ik eigenlijk met een nieuwe focus het studentenleven weer in ben gestapt.
Op zoek naar iets nieuws
En terwijl ik lekker weer bezig ben met mijn studie, dompel ik me zoetjesaan onder in de zoektocht naar iets nieuws. Dat is toch nog best lastig: er zijn veel opties, maar ik vind het moeilijk om te kiezen wat ik nou eigenlijk graag wil. Ineens zijn er veel meer dingen om over na te denken: wil ik met Nederlands bezig blijven? Wil ik met jonge of juist oudere kinderen werken? Wil ik me richten op onderwijskunde of op begeleiding? Kan ik met die ene opleiding wel dat ene beroep uitoefenen, kom ik dan wel waar ik wil zijn? Moet ik niet gewoon gaan kijken naar werk dat ik zou kunnen doen? En ook praktisch: is het niet te ver? Ga ik daar niet tegen dezelfde problemen aan lopen? Wil ik Pedagogiek doen, MBO Onderwijsassistent, Nederlandse Taal & Cultuur, Literatuurwetenschap?
De tijd nemen
Met die zoektocht heb ik het dus nog wel een beetje moeilijk. Ik voel me af en toe een beetje verloren, weet niet zo goed waar ik naar moet kijken of wat ik nou precies wil. Ik voel me onzeker: is er wel een opleiding die volledig past bij wat ik wil en kan? Ik moet mezelf er af en toe aan herinneren dat het oké is om gewoon de tijd te nemen, om het allemaal rustig uit te zoeken en me te oriënteren en te bepalen of het wel of niet iets voor mij is. Het hoeft niet allemaal binnen een week besloten te zijn. Ik mag lekker de rust pakken die nodig is om het uit te zoeken.
Comeback kid
En ik ben al heel blij dat ik weer wat fijner in mijn vel zit: dat ik het allemaal een beetje los heb kunnen laten en een plekje heb kunnen geven. En voor de rest is het vooral een kwestie van vertrouwen. In wat ik kan, in wat ik wil, in wat ik waard ben en in wie ik ben. Vertrouwen dat er ergens een pad is dat erop wacht door mij bewandeld te worden, een baan die perfect voor mij is – misschien wel dichterbij dan ik dacht. Ik geef het niet op. Ik ben een stukje sterker geworden. Er zit nog meer dan genoeg vechtlust in mij en ik ga e gewoon voor. Voor die comeback. Want ooit… ooit zal ik echt begrijpen waarom dit is gebeurd en zal ik er met heel mijn hart dankbaar voor zijn.
I may not be there yet, but I’m closer than I was yesterday.
Wauw, wat is jouw positiviteit toch heerlijk aanstekelijk! En het is ook zo terecht, want jij hebt zoveel in je mars en wat je ook doet, ik weet zeker dat je er met jouw doorzettingsvermogen wel gaat komen. Je noemt een paar hele leuke studies. Doe het inderdaad rustig aan, geef jezelf de tijd om het te verwerken en goed na te denken en maak dan een keuze met je hart. Liefs!
Romy onlangs geplaatst…10 tips voor een zomergevoel op een druilerige dag
Dankjewel, superlief! ♥♥
Kiezen is al lastig, maar als je niet had verwacht het te moeten doen al helemaal! Je bent echt goed bezig, en uiteindelijk kom je steeds een stapje dichter bij een toekomst die bij jou past. Goed dat je tussendoor wel blijft ademen, de ruimte blijft nemen om stil te staan bij wat er gebeurt. Nog een dikke knuffel voor jou!
Jantine onlangs geplaatst…Armoede en creativiteit
Wat een mooie blogpost heb je geschreven, Vivian. Het is fijn om te horen dat je ondanks deze omstandigheden je vertrouwen niet bent kwijtgeraakt. En terecht, er zijn nog zoveel opties die wél zullen werken. Heb je er misschien al over nagedacht om naar de universiteit te gaan? Je nieuwsgierigheid en gedachtegang laat namelijk blijken dat je daar het type wel voor bent. Je kunt met een HBO propedeuse instromen, er is een mogelijkheid om alle cursussen op je eigen tempo af te ronden en je hoeft geen stage te lopen 🙂 You go girl!
Dat is inderdaad iets war ik over nadenk!
Wat ben jij goed bezig zeg!
Weet niet of je zit te wachten op tips, als ik zo lees dat je rondkijkt naar andere opleidingen, kan ik me toch niet inhouden…
Ik zou als ik jou was niet zo snel een stapje terug doen naar het mbo. Niets ten nadele van onderwijsassistenten, ik ben er zelf ook één geweest en leid ze nu op, maar er is gewoon weinig werk op dat niveau. Pedagogiek is een brede opleiding waar je veel kanten mee op kan. Ik vraag me af of je er bijvoorbeeld ook ambulant begeleider mee kan worden, lijkt me heel goed bij jou passen.
En misschien kun je overstappen naar een universitaire studie? Wat ik van mijn zus weet, is dat zij voor haar studie Nederlands maar heel kort stage hoefde te lopen om vervolgens een eerstegraads lesbevoegdheid te krijgen.
Jacqueline onlangs geplaatst…Gewichtige gesprekken
Dat is ook een beetje wat mij tegenhoudt inderdaad, dat er heel weinig werk in te vinden is. Ambulant begeleider of remedial teacher is mij op het lijf geschreven, maar het is lastig uitvinden wat voor opleiding je daarvoor moet hebben.
Fijn dat je weer wat beter in je vel zit meis! Neem inderdaad gewoon lekker de tijd om na te denken wat je nu wilt. Het is immers al lastig genoeg. Toch weet ik zeker dat jij met jouw instelling uiteindelijk iets heel moois zal gaan bereiken. Dat kan gewoon niet anders.
Zo simpel is dan geluk onlangs geplaatst…Zo simpel is dan geluk #37
Ik vind het heel knap dat jij het zo hebt kunnen omdraaien voor jezelf. Een heel goed relativiteitsvermogen inderdaad. Daar mag je trots op zijn. <3
Annemieke onlangs geplaatst…Book Review – Gilded Cage
Beste Vivian,
Ik wil vragen of ik jouw vorige blogpost over het stoppen mag delen op mijn Facebook
pagina. Mijn missie is het volgende:
Ik vind dat iedereen met een beperking recht heeft op hoger inclusief onderwijs. Hiermee bedoel ik maatwerk bieden in de praktijk.
Nu word er nauwelijks tot geen individuele begeleiding geboden wanneer iemand niet onder de leerplicht valt.
Ik wil dit bereiken door met verschillende hogescholen en universiteiten in gesprek te gaan en ook voorlichting te geven aan de decanen.
Tot slot zou ik aan de betreffende minister van Onderwijs willen uitleggen hoe groot dit probleem werkelijk is, want niet geschoten is altijd mis!
Ik ben ambassadeur voor de Lucille Werner Foundation en ik zou heel graag jouw casus willen gebruiken bij het bereiken van mijn doel.
Jij mag mij ook e-mailen liann.daalder@gmail.com
Groetjes,
Liann