‘Dit moet stoppen, Lauren.’ Het doosje met tissues dat tussen Loes en mij in stond, irriteerde me. Alsof ik hier ooit zou huilen. ‘De leraren hebben allemaal aangegeven dat je niet goed meedoet in de lessen.’ Allemaal. Ze werden allemaal gek van me. Ik wist dat het slecht ging, dat ik vaak met andere dingen bezig was dan met de lesstof, maar dat de docenten bij Loes kwamen klagen was nieuw. ‘Wat vind je daar zelf van?’ vroeg de schoolpsychologe. ‘Knap,’ zei ik om ervan af te zijn. Loes schreef iets op in haar map. De map waar ze de afgelopen keren mijn leven in had opgeschreven. Tenminste, het deel dat ik kwijt wilde.
Hoe ik bij dit boek kwam
Maren Stoffels is een auteur die ik al ken sinds mijn jaren op de middelbare school: haar boeken Dreadlocks en lippenstift, Je bent van mij! en Sproetenliefde waren echt begrippen onder mijn leeftijdsgenootjes. Ik las zelf liever andere titels: pas toen ik ouder werd, probeerde ik haar boeken uit en toen was het eigenlijk algauw te jeugdig naar mijn smaak. Toch ben ik wel fan van haar schrijfstijl en de manier waarop ze, een beetje à la Carry Slee, heftige thema’s toegankelijk maakt. Toen ik erachter kwam dat ze een 15+-boek zou gaan schrijven dat meer naar YA neigde, was ik dan ook heel enthousiast en mijn verwachtingen waren best hoog. Want een boek over kanker, depressie en homoseksualiteit is wel even andere koek dan verhalen over vriendschap en je eerste verliefdheid…
Waar het over gaat
Het gaat niet goed met Lauren. Thuis gaat alle aandacht naar haar broer en voetbalheld Dex, op school misdraagt ze zich omdat ze zich niet kan concentreren en zonder dat iemand het weet, snijdt ze zichzelf om te kunnen dealen met haar depressieve gedachten en gevoelens. In een poging haar weer op het goede spoor te krijgen, regelt schoolpsychologe Loes een stage voor Lauren in het ziekenhuis: ze wordt buddy voor Casper, een negenjarig kankerpatiëntje. Lauren weet niet goed wat ze ermee aan moet, zeker niet wanneer ze in het ziekenhuis ook de overbezorgde en irritante – maar ook aantrekkelijke – Jasmijn ontmoet. Langzaam maar zeker ontdekt ze een paar misschien wel flink beangstigende waarheden over zichzelf…
Wat ik ervan vond
Ik had best hoge verwachtingen van dit boek, maar tegelijkertijd wist ik ook niet helemaal wat ik me moest voorstellen bij zo’n eerste ‘’volwassen’’ roman van een schrijfster die ik echt alleen maar kende van jeugdboeken. Maar ik had me absoluut geen zorgen hoeven maken, want ik ben enorm onder de indruk van Ik zie je tussen de wolken. De kracht van Stoffels’ schrijfstijl, het toegankelijk maken van heftige thema’s, komt in dit boek heel erg mooi tot zijn recht en ik vind het waanzinnig knap hoe rauw ze het verhaal vertelt. Het is heel volwassen en serieus, bijna zwart – maar door de vlotte dialogen en het eenvoudige taalgebruik wordt het toch geen zwaar boek. Het is een boek waar je af en toe een naar gevoel van krijgt, maar waar je ook stil van bent na het lezen: een boek dat impact heeft.
Doordacht
Die impact heeft voor een groot deel te maken met het feit dat het verhaal zo goed doordacht is. De relatie tussen Lauren en haar broers, subtiele opmerkingen, korte momentjes: bijna alles heeft te maken met de struggles en moeilijkheden die Lauren doormaakt en daardoor komt het des te harder aan wanneer er grapjes worden gemaakt over lesbisch zijn of over kanker. Maar ook de compositie van het verhaal: het boek bestaat uit vijf delen die elk beginnen met een deel van Laurens naam. In elk deel wordt het duidelijker hoe moeilijk Lauren het heeft en hoe ver ze eigenlijk écht van zichzelf verwijderd is, terwijl ze tegelijkertijd ook in elk deel voorzichtige stapjes zet – alleen zijn het niet altijd de juiste stappen. Het maakt duidelijk dat je soms jezelf moet kwijtraken voor je jezelf kunt vinden, en dat komt flink binnen.
Tranen
Juist doordat alles zo mooi met elkaar in verhouding staat, vond ik allebei de kanten van het verhaal heel mooi. Aan de ene kant is er Lauren, die probeert weer beter in haar vel te komen en die worstelt met haar gevoelens en haar eerste relatie, wat heel levendig en eerlijk beschreven is. Aan de andere kant is het ook heel mooi om over Casper te lezen: Stoffels beschrijft met zoveel gevoel, warmte en oprechtheid de lichtpuntjes én de diepe dalen van kanker, maar ook van het ziekenhuisleven dat het me echt tot tranen toe heeft gebracht. Vooral de manier waarop Casper echt heel veel gaat betekenen voor Lauren en hoe haar band met Jasmijn verandert vond ik prachtig.
Gedurfd
Eigenlijk heb ik vooral heel veel bewondering voor Stoffels dat ze dit verhaal heeft durven schrijven, want makkelijk zal het vast niet geweest zijn. Er zijn de laatste tijd heel veel boeken over geestelijke gezondheidsproblemen, maar slechts weinig auteurs durven zo rauw en expliciet te schrijven als Stoffels heeft gedaan. En juist door de realistische heftigheid van Laurens onzekerheden, twijfels, haar vluchtgedrag en haar verlorenheid wordt Ik zie je tussen de wolken een heel aangrijpend boek met een verhaal dat – helaas – echt verteld moet worden omdat er nog zoveel taboes zijn, over kanker en homoseksualiteit, maar ook over depressie en automutilatie.
Conclusie
Ik vind Ik zie je tussen de wolken absoluut het beste boek van Maren Stoffels tot nu toe en ik hoop van harte dat ze meer gaat schrijven voor deze leeftijdsgroep. Het verhaal is rauw en oprecht en daardoor ijzersterk, alle elementen passen perfect in elkaar en de schrijfstijl maakt het op zo’n manier toegankelijk dat het boek je nog lang zal bijblijven. Oké: af en toe zijn de scènes een beetje té kort en lijkt er een beetje té veel te spelen, maar zelfs dat past bij de chaos in Laurens hoofd en leven. Een echt goed boek dat me flink heeft geraakt.
Titel: Ik zie je tussen de wolken
Auteur: Maren Stoffels
Uitgeverij: Leopold
Verschenen: augustus 2016
Aantal bladzijden: 234
Genre: young adult contemporary
ISBN: 9789025870621
Beschikbaar als: paperback, ebook
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |