Mijn zoektocht naar een sociaal leven

Het was een van mijn doelen annex voornemens voor dit jaar: socialer worden. Vrij vaag natuurlijk, want tja… Wanneer ben je sociaal en wat betekent het dan om nog socialer te worden? Ik heb al eens geschreven over het feit dat ik gewoon niet zo’n groepsmens ben: ik stel vooral prijs op mijn eigen gezelschap en ben toch wel het gelukkigst als ik in mijn eentje ben. Maar ik merkte op een gegeven moment dat dat gewoon niet meer genoeg was, dat het ging voelen alsof ik dingen miste, mezelf buitensloot, afzonderde. Alsof ik smoesjes verzon om maar niet sociaal te hoeven zijn en zelfs alsof ik mijn beperkingen qua horen, zien en mobiliteit ”gebruikte” om ergens niet heen te hoeven gaan. En dat is natuurlijk heel stom, want daarmee zat ik mezelf alleen maar in de weg. En op het moment dat ik dat besefte, besefte ik ook nog iets anders: als ik sociaal wilde zijn, moest ik mezelf daarvoor openstellen Echt openstellen.

Awkward

Ik dacht altijd dat ik me heel awkward zou voelen in sociale situaties. Ik bedoel, nog even los van het feit dat het lastig is om van punt a naar punt b te komen als je in een rolstoel zit, mis ik vaak meer dingen dan me lief is als ik ergens ben waar veel andere mensen zijn: rumoerig, veel stemmen tegelijk, zacht gepraat… En als ik dan iemand niet versta, voelt dat altijd heel stom, omdat het de communicatie zo bemoeilijkt terwijl deze voor andere mensen doodsimpel is. Maar Emmy zei een keer tegen me dat ik vooral niet mijn beperkingen moest gebruiken als reden om iets niet te doen, en eigenlijk was dat op een goede manier confronterend. Want waarom zou ik dat doen? Ik vind het juist altijd zo belangrijk om te doen wat ik leuk vind en wat ik kan, om me niet te laten tegenhouden door wat ik niet kan. En wat is nou helemaal het probleem? Wat is er zo eng, wat kan er gebeuren? Ja, ik versta ze misschien niet. Maar het is helemaal niet zo’n punt om daar even de aandacht op te richten, ze te vragen er rekening mee te houden, en dan is het ook klaar. Hoezo awkward? En trouwens, het gehoor hoeft helemaal geen probleem te zijn: ik heb onlangs ontdekt dat ik ook nog zoiets als een schrijftolk kan inzetten en echt, er is een wereld van mogelijkheden voor me opengegaan.

Anders denken

Mijn hele sociale queeste begon eigenlijk toen ik heel spontaan een blogdate had met Maaike en dat ontzettend leuk bleek te zijn. Volgens mij is het overigens al wel eerder begonnen, toen ik ergens vorig jaar naar een schrijfworkshop ging en me daar helemaal op mijn plek voelde. Maar na mijn meeting met Maaike wist ik het nog veel zekerder: ik wil dit vaker doen, want het voelt zo goed, het is zo leuk! En toen, als in een soort roes, begon ik anders te denken over sociale dingen. Masterclass columns/blogs schrijven van een NRC-columnist? Super! Auteursbezoek bij Donner? Count me in! Young Adult-avond met boekpresentatie, workshops en signeren in Alphen aan den Rijn? Hartstikke leuk! Inspiratiemiddag voor startende leraren? Yes please!

Ineens lijkt het allemaal niet zo eng meer. In plaats van te denken ‘o dat lijkt me leuk MAAR er zijn dan vast heel veel mensen dus dan is het druk en vermoeiend en ik ken er niemand en ik versta vast niets dus ik ga maar niet’ denk ik vooral aan wat er allemaal leuk aan is. Leuke mensen met wie ik op dezelfde golflengte zit, lol en gezelligheid, een toffe ervaring, er even uit zijn, focussen op wat ik wel kan en leuk vind in plaats van op wat lastig is… Waarom heb ik dat niet eerder gedaan? Ik merk gewoon dat ik steeds socialer word en ik vind het heerlijk.

Teveel willen

Het voelt een beetje alsof ik jarenlang iets gemist heb, alsof ik verloren tijd moet inhalen. Natuurlijk heb ik het nooit bewust gemist, want ik had er gewoon geen behoefte aan en dat was ook prima: af en toe wat gezelligheid met een goede vriendin was meer dan genoeg voor mij. Maar nu zie ik ineens overal toffe events opduiken die me enorm aanspreken en wil ik het liefst overal naartoe. Ik heb spijt dat ik geen kaartje heb gekocht voor het Young Adult-literatuurfestival met allerlei coole auteurs en workshops, ik wil naar het kamp van de Nederlandse Taylor Swift-fanclub, ik wil naar het Young Adult-zomerkamp, ik wil ambassadeur zijn voor toffe uitgeverijen, ik wil het gewoon allemaal, ik wil overal aan meedoen en overal van genieten en overal foto’s van maken en overal over bloggen en allerlei leuke mensen ontmoeten en nieuwe vrienden maken.

Toch is het natuurlijk nog steeds lastig. Als ik ergens naartoe wil, ben ik nog steeds afhankelijk van iemand anders om me daarheen te brengen en te begeleiden en als ik met iemand wil afspreken, gebeurt dat meestal thuis omdat ergens samen heen gaan niet zo vanzelfsprekend is. En natuurlijk kan ik gewoon iet alles: sommige dingen zijn te ver weg of te onpraktisch, te vermoeiend of te veel. Dat is lastig, maar het is ook gewoon zoals het is: dat ik nu meer waarde hecht aan een sociaal leven, betekent niet dat ik meteen een bruisend volle agenda moet hebben want ik moet ook nog steeds studeren en stagelopen en alles zien te balanceren met mijn gezondheid. Maar het voelt goed dat het sociaal zijn nu tot de mogelijkheden behoort. Ik vind het nog steeds spannend als ik ergens heen ga waar ik niemand ken, maar het is leuk spannend, spannend waar ik voor wil gaan. Ik heb genoten van mijn tijd alleen en dat doe ik nog steeds, maar nu is het moment ook aangebroken dat ik buiten mijn comfortzone treed om mijn wereldje te verkennen. Dat er maar veel blogdates, events en gezelligheid op mag volgen.

Hoe zou jij jouw sociale leven omschrijven?