Ik mag dan 18 zijn, ik zie eruit als 12.

Een onderdeel van mijn gekke, naamloze ziekte die uniek is op de hele wereld, is dat mijn lichaam geen groeihormoon aanmaakt. Je weet wel, dat stofje waar je eigenlijk niet over nadenkt, maar dat ervoor zorgt dat kleine kindjes groot worden, dat pubers een groeispurt krijgen en dat oude mensjes een beetje gaan krimpen. Dat spul heb ik dus niet, of in ieder geval heel weinig. En daardoor ben ik klein. Niet meer zo heel erg klein als ik vroeger was – toen liep ik als heel klein meisje tussen vriendinnen van normale lengte, haha – mar nog steeds heb ik niet de normale lengte van een achttienjarige. Gelukkig valt daar iets tegen te doen: groeihormooninjecties! Ben je bang voor alles wat met naalden te maken heeft? Lees dan maar niet verder… Toen ik nog veel jonger was, heb ik voor de eerste keer groeihormoon gehad: toen moesten mijn ouders me elke avond in mijn bovenbeen prikken en groeide ik het eerste jaar tien centimeter. Het tweede jaar moesten we er echter mee stoppen omdat ik in dat hele jaar maar 2 cm was gegroeid. Drie jaar geleden vroegen we opnieuw aan mijn endocrinoloog – arts voor groei en ontwikkeling – of ik niet weer groeihormoon zou kunnen krijgen. In die tijd was ik ongeveer 14 en 1.15 lang… daar mocht van mij dus wel wat bij komen. Sinds oktober 2010 – ongeveer – gebruik ik weer groeihormonen. Dat houdt in dat ik mezelf elke avond voor het slapengaan in mijn buik moet injecteren met een pen waar de hormoonvloeistof in zit. Ik weet nog dat ik me heel gewichtig voelde toen ik naar het ziekenhuis ging om dat te leren: mijn ouders hadden het in de eerste periode gedaan en nu wilde ik het graag zelf gaan doen. De naaldjes zijn heel dun en ik herinner me nog dat ik tegen de verpleegkundige zei ”wow, je ziet hem bijna niet!” Ze moet vast gedacht hebben: ”is het wel verantwoord om een meisje dat de naald niet ziet, zichzelf te laten prikken?” Gelukkig kan ik de naald prima zien hoor, ik weet wat ik doe. Door mijn hele geschiedenis aan ziekenhuisopnames heb ik ook wel wat geleerd over hoe een medische handeling verricht moet worden. En ik ben ook ontzettend blij dat ik het weer ben gaan gebruiken, want ik begon met 1.15 en ben in ongeveer tweeënhalf jaar tijd vijftien centimeter gegroeid! Bij de laatste controle in oktober was ik 1.32 komma nog wat, dus ik hoop dat ik bij de volgende controle over een paar weken toch wel 1.35 ben. Eerst maakte het ons niet zoveel uit waar het zou ophouden, alle kleine beetjes helpen immers. We zeiden steeds: als ik de 1.20 haal, dan zijn we blij. Toen ik de 1.20 had gehaald, zeiden we dat de 1.25 fijn zou zijn. En nu ben ik al over de 1.30 heen! Stiekem hoop ik dat ik misschien nog de 1.50 haal… dan ben ik gewoon een kleine volwassene en kan ik fatsoenlijke kleding kopen. Nu valt het wel mee, maar ik heb een periode gehad dat het heel lastig was om laarzen te vinden waar geen Dora of Mega Mindy op stond… en hoe langer ik word, hoe volwassener ook mijn gezicht wordt. Ik word namelijk altijd jonger ingeschat dan ik ben. Vroeger was dat erger dan nu, toen schatten ze me volgens mij 5 terwijl ik 12 was. Nu ben ik 18 en denk ik dat mensen me op ongeveer 12 schatten, lang niet zo erg als vroeger dus. E nik ben verlegen, dus ik vind het ook niet zo erg als mensen zich sneller wenden tot de persoon die me vergezelt dan rechtstreeks tot mij… maar ja, ik wil toch wel graag als een volwassene behandeld worden. Nog een erg leuk filmpje over mensen die het slechter getroffen hebben dan ik… in vergelijking tot hun lengte ben ik een reus!