Ik las De Kleine Prins en ik vond het prachtig

Toen ik op de middelbare school Le Petit Prince van Antoine de Saint-Exupéry las, was ik vooral, net als bij alles wat ik in het Frans en Duits las, bezig met technisch lezen en zo goed mogelijk begrijpen wat er stond. Van waar het verhaal nou eigenlijk precies over ging, begreep ik niet bijster  veel, maar dat het een bijzondere vertelling was, snapte ik wel. Toen ik het Nederlandse boekje tegenkwam tussen de oude kinderboeken van de familie van vaderskant, inclusief kindertekeningen en kriebelige hanenpoten tussen de illustraties en hoofdstukjes, besloot ik het te gaan lezen: de 77 bladzijden beloofden dat het een prima ‘’boek om in één avondje te lezen’’ zou zijn en ik was eigenlijk wel benieuwd of ik nu meer zou begrijpen van het verhaal en de boodschap. En wat was het inderdaad een prachtig en speciaal boek!

Mooie leeservaring

Nog afgezien van het feit dat ik het altijd leuk vind om boeken te lezen die belangrijk waren voor mijn ouders en hun broers en zussen toen ze klein waren, wat de leeservaring al een extra glinstering geeft, is dit boek een soort magische ontdekkingsreis. De verhaalwereld die e auteur heeft gecreëerd is op en top fantastisch en daardoor echt leuk om te ontdekken: zijn taalgebruik en schrijfstijl zijn eenvoudig, maar vertellen toch heel veel wijsheden en levenslessen, zeker door het contrast van het kinder- en het volwassen perspectief. De zachte illustraties bij het verhaal zouden zo uit een sprookjesboek kunnen komen en eigenlijk voelt het precies zo: als een sprookje waarvan je totaal niet weet welke verrassingen het gaat brengen en hoe het gaat aflopen.

Waar gaat het eigenlijk over?

De Kleine Prins is zo’n boek waarvan nauwelijks samen te vatten is waar het over gaat, omdat het hele verhaal min of meer open is ter interpretatie. En ook dat maakt het zo mooi, want al snel begon ik tijdens het lezen na te denken wat ik er precies van moest vinden. Is de kleine prins een buitenaards wezen? Een overleden zieltje dat nu zijn weg zoekt in het eeuwige leven? Is het een droombeeld of waanvoorstelling van de volwassen piloot? Is het misschien de kinderversie van de volwassen piloot zelf, het kind dat nog steeds in hem zit? Gebeurt het allemaal wel echt, dat de prins op de aarde rondloopt en in de nabijheid van de piloot verkeert? Is het een bovennatuurlijk verschijnsel of een luchtkasteel of is het gewoon een jongetje dat de boel een beetje voor de gek houdt?

Geloven

Het is natuurlijk wel een kinderboek, een verhaal dat voorgelezen kan worden aan kleine kinderen die nog die perfect onbegrensde verbeeldingskracht en rijke fantasie hebben, die nog kunnen geloven in prinsjes die van planeet naar planeet reizen, met bloemen en dieren kunnen praten en een piloot een schaap willen laten tekenen. Maar ik denk dat dat de kracht is van het boek wanneer je het als volwassene leest: het is een schitterende ervaring om voor eventjes óók in dat sprookje te geloven, óók te genieten van de verschillende, geweldig sfeerrijk geschetste planeten en universums en van de wijze woorden van de kleine prins.

Ode aan de kindergeest

Wat ik echter ook zo prachtig vind aan het verhaal van De Saint-Exupéry, is dat het vanuit volwassen oogpunt een zeer treffende ode is aan de kindergeest. Al op e eerste bladzijden komt het voorbij: de eenvoud waarmee kinderen alles bezien en de complexiteit die volwassenen juist aan de dingen toevoegen. En dat kom in het hele verdere boek terug: de oneindigheid van de ideeën en visies van kinderen en de manier waarop volwassenen dat nog wel eens in een gekaderd keurslijf willen persen. Misschien is het daarom ook wel een waarschuwing: word niet te snel volwassen, laat de volwassenheid je plezier en fantasie niet wegnemen, laat het leven de dingen niet moeilijker maken dan ze in hun pure essentie hoeven te zijn.

Zeven zonden

Dat komt terug in alle personages: allemaal zijn ze volwassen ten voeten uit, allemaal zijn ze gericht op haast maken en vooruitgang boeken en snel, snel, snel en geld verdienen en komen waar ze moeten zijn, terwijl de kleine prins daar niks van begrijpt. Ik moest bij de verschillende personages op de planeten denken aan de zeven hoofdzonden: sommigen willen alleen maar macht of aandacht, anderen willen geld en succes, weer anderen ontbreekt het aan lef en dan heb je ook nog de mensen die misbruik maken van anderen of zichzelf juist wegcijferen ten behoeve van hun plicht. Op die manier schetst de auteur een heel scherp en kritisch beeld van hoe complex en imperfect de menselijke persoonlijkheid is.

Volwassen worden

Juist daarom is De Kleine Prins volgens mij zo’n mooi kinderboek waar je ook als complexe en gefocuste volwassene nog iets van kunt leren. Het vertelt je heel veel over hoe de wereld in elkaar zit, maar net als de kleine prins kan het je ook leren wat het betekent om volwassen te worden, om voor iets of iemand verantwoordelijk te zijn, om de behoefte te hebben aan het verbreden van je horizon of het vinden van gezelschap, om iets achter te laten dat betekenis heeft of verder te kijken dan je neus lang is. Het zit er allemaal in, als je maar oog hebt voor alles wat het prinsje doet en leert en voor de andere figuren die ook elk zo hun lessen moeten leren. In combinatie met de fijne schrijfstijl, het geweldige fantastische element en de illustraties zorgt dat voor een leeservaring om te koesteren. Alleen maar liefde.

Heb jij De Kleine Prins wel eens gelezen?