Ik heb voor mezelf gekozen

Bron beeld: Unsplash

Al best een tijdje zat ik met mezelf in de knoop. Dat is voor jullie waarschijnlijk niets nieuws, want ik heb er inmiddels al vaak over geschreven: het perfectionistisch zijn, het zo graag zoveel willen, het moeten maken van keuze,s het onzeker zijn, het twijfelen aan mijn capaciteiten, het hoog leggen van de lat en het stellen van eisen… welcome to the process of adulting. Ik vond het best moeilijk, omdat ik altijd vrij zelfbewust ben geweest en het nooit moeilijk vond om te bepalen wat belangrijk was of waar ik behoefte aan had. Maar de laatste tijd stak mijn super-eigenzinnige en dito koppige zelf de kop op (haha) en was het einde een beetje zoek. Inmiddels ben ik achter het hoe en waarom en denk ik dat ik het heb kunnen oplossen, min of meer. Hoe? Door voor mezelf te kiezen, en nu eindelijk eens echt.

Ik denk dat het pas sinds het begin van mijn studie is dat ik echt weet wat ik wil en wie ik ben: het bloggen en schrijven is serieuzer geworden, het onderwijs bleek mijn lust en mijn leven te zijn en ik begon te merken dat mijn toekomst vastere vormen aan ging nemen. Maar onbewust ben ik daardoor ook hogere eisen aan mezelf gaan stellen. Ik heb er vanaf het begin bij mezelf op gehamerd dat ik echt iemand wilde zijn, dat ik echt Vivian wilde zijn en niet de studente in de rolstoel, niet iemand met wie je rekening moet houden en die niet alles kan. Nee, ik wilde juist laten zien wat ik wel allemaal kan en wat ik wel allemaal ben en heb. Dat bewijzen aan de buitenwereld lukte al snel, want inmiddels word ik door niemand meer behandeld als een studente in een rolstoel, maar gewoon als een studente met wat extra bagage. Maar voor mezelf heb ik al die tijd nog die drang gehad om me te bewijzen. De drang om gewoonweg het hoogste optimale uit mijzelf te halen, uit mijn capaciteiten en vaardigheden en ambities en interesses en talenten. De best mogelijke versie van Vivian, dat wilde ik zijn. Vivian 10.0.

Jullie zullen het de laatste tijd misschien wel gemerkt hebben: als ik een idee kreeg voor een nieuwe website, wilde ik dat echt direct uitwerken. Zo kwam ik op het idee van mijn boekenblog en mijn onderwijsblog, terwijl ik ook al een blog had over fictieonderwijs en een feelgoodblog en ook nog mijn persoonlijke blog. Maar maakt allemaal niet uit: ik wilde het per se, en ik was ervan overuigd dat het allemaal best zou lukken als ik het maar goed zou combineren, goed plannen en veel vooruit schrijven. Lees: de hele zomervakantie bezig zijn met bloggen.

Ik kwam erachter dat, hoewel ik het bloggen superleuk vind en het me blij en gelukkig maakt en me energie geeft, het niet alleen dat is. Het is ook werk: het kost tijd, het kost moeite, het kost energie. Vooral energie. Het is een soort werkhobby: eigenlijk vind ik dat niet erg, want ik geniet van het schrijven en ik ben er graag mee bezig, maar… het is niet mijn werk. Als de dingen anders zouden zijn en ik door mijn ziekte niet zou kunnen studeren en ook geen ander redactiewerk zou hebben, zou het anders liggen. Maar dat is niet zo: bloggen is mijn hobby, ik ben gaan bloggen om mijn ei kwijt te kunnen en vanwege mijn liefde voor schrijven en dat moet het blijven. Het mag best energie kosten, maar niet zoveel dat… nou ja, dat het echt alleen nog maar als werk gaat voelen. En dat is wat er gebeurde: ik was zo intensief met het bloggen bezig dat ik andere dingen vergat. Mezelf weer eens vergat.

Dankzij twee van mijn vriendinnen, die me kritisch hebben gevraagd of het echt niet teveel was en of ik het allemaal wel zou volhouden, ben ik gaan nadenken. Gaan beseffen dat het eigenlijk krankzinnig is wat ik allemaal doe: ik ben chronisch ziek, ik doe een behoorlijk zware opleiding, ik heb een handvol baantjes als freelance internetredacteur en dan wil ik ook nog eens vier blogs onderhouden (vijf als je mijn fictieonderwijs-blog meetelt, maar die ligt al een poos stil)? Dat is toch idioot. En toen realiseerde ik me: ik doe het omdat ik het leuk vind, maar ook omdat ik vind dat ik het moet. Schrijven, prima, maar wie zegt dat dat op vier of vijf verschillende sites moet? Ik. En ik heb geleerd dat ik niet altijd naar mezelf moet luisteren.

Inmiddels weet ik hoe de vork in de steel zit: ik heb mezelf ervan overtuigd dat alles uit mezelf halen door zoveel mogelijk te doen me gelukkig zou maken, maar dat is niet zo. Het geeft juist stress en het zorgt ervoor dat ik minder aandacht kan besteden aan wat echt belangrijk is: ikzelf. Mijn gezondheid, mijn conditie, de dingen die mijn lijf en hoofd nodig hebben om tot rust te komen, de dingen die echt energie geven en de dingen die ervoor zorgen dat het goed met me gaat. Mezelf gelukkig maken betekent niet dat ik zo verschrikkelijk veel moet doen dat ik mezelf uitput: het betekent dat ik voor mezelf kies. Voor de Vivian die van bloggen en schrijven houdt, maar ook voor de Vivian die ziek is en rust en relaxation nodig heeft. Het betekent dat ik moet doen wat me gelukkig maakt, maar ook wat mijn lijf gelukkig maakt.

Dus dat is het besluit dat ik gisteren heb genomen: ik kies voor mezelf. Puur voor mezelf zoals ik ben en voor de persoon die ik ben dankzij EN ondanks mijn ziekte. Ik kies voor het bloggen en schrijven, maar ook voor het rusten. Ik ga stoppen met mijn feelgoodblog Happiness in the Making (meer informatie lees je hier) en met mijn fictieonderwijsblog en de algemene onderwijsblog die ik op 1 september wilde  openen, gaat niet meer door. Ik ga weer terug naar de dingen die mij sinds het begin van mijn studie gelukkig hebben gemaakt: mijn eigen blog en de dingen die goed voor me zijn: boeken lezen, films en series kijken, spelletjes spelen, vroeg naar bed gaan, veel naar buiten en dingen ondernemen en aan mezelf werken. Het enige project waarmee ik heb besloten wel verder te gaan, is mijn boekenblog The Book Review, omdat ik dat naast Vivians Vocabulaire het leukste vind en daar ook echt voor wil gaan.

Weten jullie waar ik nu steeds aan moet denken? Aan de PowerPen die ik heb gekregen. Die kreeg ik niet omdat ik vier verschillende blogs onderhoud en van negen tot vijf (bij wijze van spreken dan) aan het bloggen ben. Die kreeg ik omdat ik met heel veel plezier en doorzettingsvermogen en initiatief en reflectievermogen en zelfbewustzijn en inventiviteit door mijn studie heen dans omdat ik het zo leuk vind en omdat het me goed doet, en omdat ik dat combineer met onwijs positief in het leven staan en daarover bloggen. Dat is de persoon die ik ben: ik heb al zoveel bereikt en ja, er is heel veel wat ik leuk vind, maar ik vind vooral het leven leuk en dat leven wil ik leiden op een manier die goed voelt. Ik wil gewoon mezelf zijn en mezelf gelukkig maken door mezelf te zijn.

Ik ben best wel trots op mezelf voor deze beslissing: ik vond het lastig omdat het ergens toch een heel klein beetje als falen voelt, maar ik weet dat dat niet zo is: ik weet dat dit juist een hele belangrijke en goede en sterke stap is en dat het waarschijnlijk een besluit is dat me heel veel gaat brengen. Sowieso voelt het heel erg goed dat ik deze keuze heb gemaakt en dat ik nu niet meer hoef te stressen over de andere blogs waar ik eigenlijk geen tijd voor heb, en sowieso bespaar ik me nu het minitrauma dat ik zou hebben opgelopen als na de zomervakantie alle vier mijn blogs op de klippen lopen omdat ik het gewoon niet aankan. Mijn studie is zwaar en intensief en tijd- en energierovend genoeg en daar wil ik ook gewoon mijn aandacht aan kunnen besteden. Dat is namelijk ook wie ik ben.

O ja, en nog even deze huishoudelijke mededeling: nu ik ben gestopt met mijn feelgood- en onderwijsblog ben ik van plan om over die thema’s op Vivians Vocabulaire te gaan schrijven: een mix van persoonlijk en lifestyle/selfhelp wordt het dan. Want het punt is… er is niets mis mee om over allerlei onderwerpen te willen schrijven, maar waarom dan niet gewoon op een enkele blog?

Ik wil jullie allemaal ook nog even vanuit de grond van mijn hart bedanken voor alle superlieve reacties die jullie altijd achterlaten op mijn persoonlijke blogs en de steun die daaruit spreekt: dat doet mij namelijk ook beseffen dat ik meer dan goed genoeg ben zoals ik ben en dat er niet ook nog eens drie andere sites bij hoeven. Ik denk dat het moeilijk zal blijven omdat ik toch altijd wel  een streber zal zijn, maar dit voelt in ieder geval als heel fijne persoonlijke groei!