Ik ga weer schrijven: het hoe en waarom!

Bron beeld

Al zolang ik me kan herinneren, heb ik graag geschreven. Van korte verhalen over Disney- en Saved by the Bell-personages tot de historische roman over de hofdames aan het hof van Henry VIII waar ik tot halverwege april aan werkte. Ik heb het altijd heerlijk gevonden, het altijd als een tweede natuur beschouwd: me onderdompelen in fascinerende werelden, andere levens leiden, gewoon mijn fantasie de vrije loop kunnen laten… ik genoot. En ik wilde er ook mee verder: ik wilde beter worden, echt goed worden, zodat mijn titels tussen toppers als Simone van der Vlugt en Arthur Japin  terecht zouden kunnen komen. Mijn historische roman moest het eerste deel van een reeks worden waarmee ik wellicht de Nobelprijs voor de Literatuur in de wacht zou slepen (lekker dromen). Tot ik halverwege april stopte met schrijven. De eerste tijd dacht ik ‘’het komt van de zomer wel weer’’ maar toen begon ik langzaam maar zeker de focus te verleggen naar het bloggen. En kwam het besef: ik schrijf liever over het hier en nu en wat mij daar gelukkig aan maakt dan over fictieve mensen en werelden. En dat vond ik wel oké, eigenlijk. Want ik ben hoe dan ook een schrijver, of dat nou van fictie is of niet. Maar nu heb ik toch besloten dat ik het weer wil oppakken: ik wil de magie van het fictie schrijven weer ervaren. Heel spannend, maar ook behoorlijk moeilijk…

De eerste tijd dat ik geen aandacht had voor mijn roman vond ik dat jammer en weet ik het aan te weinig tijd, later vond ik het niet zo erg meer. Al heel gauw ging ik me realiseren dat het helemaal niet erg is als het schrijven van verhalen of romans of hoe je ze ook wilt noemen even geen deel is van mijn dagelijks leven. Ik weet nu hoe ongelooflijk leuk en fijn ik het vind om te schrijven over alles wat me bezighoudt en gelukkig maakt, en het is net als dat stukje uit het liedje Be Okay van Oh Honey: I’m wide awake, so what’s the point of dreaming when your life is great? Ik ben gewoon gelukkig met hoe alles momenteel is in mijn leven en daardoor heb ik minder behoefte aan fictie.

Toch wil ik nog steeds heel graag schrijven: ik weet hoe fijn het voor mij voelt om een verhaal te vertellen dat ik waardevol vind en waar ik echt in geloof, met personages om wie ik geef en gebeurtenissen die iets voor me betekenen, die mij wellicht zouden kunnen overkomen. Mijn historische roman heb ik even in de koelkast gezet: ik wil hier zeker nog wel mee verder omdat ik ook dat verhaal heel krachtig vind en het oorspronkelijke idee nog steeds wil voortzetten, maar niet nu: ik zou dan ook weer veel tijd en energie moeten steken in het doen van research en dat is niet waar mijn hoofd momenteel naar staat. Mijn huidige plan is om daar in de zomer weer mee verder te gaan: ik ben er oorspronkelijk ook in de zomer mee begonnen, dus dat vind ik wel mooi.

De roman waar ik nu mee ga beginnen, is compleet nieuw. Het idee heeft iets weg van The fault in our stars en heel kort gezegd – ik wil het een beetje voor mezelf houden – gaat het over twee jonge mensen, rond de vijfentwintig, die halsoverkop verliefd op elkaar worden terwijl ze allebei niet lang meer te leven hebben. Klinkt erg als Hazel en Augustus, hè? Nou, het is wel anders. Vooral omdat het ook en vooral gaat over het leven zelf, over iets achterlaten en de betekenis van het leven dat je hebt geleefd. Het is best een complex verhaal met veel elementen uit mijn eigen leven en visies ook, dus ik heb wel wat afstand moeten creëren om te zorgen dat het niet te emotioneel zou worden om erover te schrijven – gevaar was dat ik de hoofdpersoon echt als mij zou gaan neerzetten en dat leek me niet zo’n goed idee aangezien mijn situatie natuurlijk totaal anders is. Maar juist ook omdat het wel een beetje te maken heeft met hoe ik zelf in het leven sta en mijn eigen toekomst, wil ik dit verhaal graag schrijven: juist daarom lijkt het me een heel krachtig en bijzonder iets om mee aan de slag te gaan. En lekker romantisch uiteraard.

Dus welke plaats heeft het schrijven van fictie nu in mijn leven? Daar ben ik nog niet helemaal uit. Ik weet dat ik kan schrijven en ik weet dat ik dat fijn vind, ik weet dat ik het graag wil doen. Ik weet ook dat ik hoe dan ook een schrijver ben, of dat nou is op het gebied van artikelen en blogs en columns of op het gebied van romans en verhalen. Ik ga de komende tijd in ieder geval kijken hoe het schrijven me bevalt: het uitwerken van alles vind ik in ieder geval al heerlijk, dus dat komt vast goed. Overigens ga ik wel meedoen aan Nanowrimo met dit verhaal, maar zonder woorddoel: ik wil  mezelf niet achter de broek zitten om een scène te schrijven terwijl ik andere dingen wil doen, het moet natuurlijk blijven.

Daarnaast ga ik een beetje experimenteren: een andere manier van personages uitwerken, maar ook een andere manier van schrijven, namelijk op basis van scènes in plaats van in lopende hoofdstukken: het geraamte van het verhaal heb ik namelijk nog niet echt duidelijk, maar mijn hoofd loopt wel over van de scènes die ik wil schrijven dus daar ga ik gewoon mee aan de gang. En verder ga ik het gewoon doen. Gewoon schrijven en rustig kijken hoe het voelt.  Kijken hoe het gaat, of het lukt zoals ik het wil. Kijken of ik het weer een deel van mijn leven kan maken, want dat wil ik graag. Gewoon schrijven. O ja, en regelmatig bloggen over het schrijven, want dat wil ik ook heel graag weer doen!

Ik ben heel benieuwd hoe het me zal vergaan: voor nu vind ik het nog een beetje spannend en ben ik nog een beetje zoekende naar waar de schrijver in mij zich ook alweer schuilhoudt en wat voor deel van mij dat ook alweer is. Maar ik ga gewoon lekker schrijven. Zonder druk, zonder verplichtingen, gewoon schrijven.

Vinden jullie het leuk als ik zo nu en dan schrijf over schrijven?