Vivian 
De eerste keer dat ik Maas zag, regende het. Ik had toen nog geen idee wie hij was en dat hij mijn leven voorgoed zou veranderen. Mijn vlecht was nat en zwaar van de regen, die steeds heviger werd. De school was net uit, maar het leek wel nacht. Ik slalomde om de plassen in een poging mijn nieuwe laarzen droog te houden. Thuis zou ik een grote kop thee zetten en in mijn vensterbank kruipen. Hopelijk was Vimmer er. De zwarte kater klom steeds vaker mijn kamer binnen. Ik had geen idee van wie hij was, maar hij voelde van mij.
Eerste indruk
Van Maren Stoffels las ik eerder al Dreadlocks & Lippenstift, voor het vak jeugdliteratuur van mijn studie. Volgens Goodreads vond ik het een slecht boek, aangezien ik het slechts twee sterren heb gegeven. Het feit dat ik me niets, maar dan ook absoluut niets meer herinner van de inhoud van het boek zegt volgens mij al genoeg. Toch heb ik Maren Stoffels altijd bewonderd: ik weet nog dat ik zelf een jaar of dertien was en erg naar haar opkeek dat ze als achttienjarige een boek had gepubliceerd en er ook in slaagde dat te blijven doen. Daar droomde ik zelf ook altijd van. Toch hebben haar andere boeken me nooit genoeg aangesproken om ze op te pakken, tot ik Ik denk dat dit het einde is voorbij zag komen en het verhaal me erg boeiend en vooral wat volwassener leek. Tijd om de proef op de som te nemen!
Waar het over gaat
Lotte is vijftien wanneer ze de iets oudere Maas ontmoet in een nieuwbouwpand waar ze uit pure nieuwsgierigheid een kijkje gaat nemen. Maas is dakloos, leeft op straat met zijn karige spullen en moet stelen om aan geld te komen, maar weigert zichzelf als zwerver te beschouwen. Tijdens hun ontmoeting weet hij de hand te leggen op Lottes kostbare medaillon, de enige herinnering aan haar vader. Wat volgt, is een draaikolk van gebeurtenissen. Lotte probeert Maas te helpen zijn leven op de rit te krijgen in ruil voor het medaillon, maar intussen is ze met heel andere dingen bezig: haar vriendje Thomas bijvoorbeeld. En ook Maas heeft zo zijn eigen agenda: hij is smoorverliefd op een voor hem onbereikbaar meisje en Lottes medaillon zou hem wel eens verder kunnen helpen dan hij ooit dacht te komen.
Wat ik ervan vond
Dit boek was behoorlijk wennen in het begin. Ik weet niet zo goed wat ik had verwacht qua schrijfstijl, maar ik dacht toch het meeste aan een verhaal over een gewoon meisje en een straatjongen die smoorverliefd op elkaar worden en alle obstakels overwinnen, heel romantisch en een beetje sprookjesachtig. In de eerste paar hoofdstukken moest ik daarom ook echt even wennen aan de rauwe, behoorlijk seksuele schrijfstijl en ook in het hele verdere boek bleef ik daar moeite mee hebben. Algauw merkte ik echter dat die schrijfstijl een belangrijk doel dient: in het begin is het choquerend, maar daarna zorgt het er vooral voor dat het boek meer diepgang en emotie krijgt. Want juist die rauwe stijl zorgt ervoor dat je wordt meegesleept en dat het wereldje, dat niet bepaald mooi is, tot leven komt.
De structuur in dit boek is iets waar ik meer moeite mee had. Vanaf de eerste bladzijde gebeurt er ontzettend veel: het boek telt niet heel veel pagina’s, maar er is wel een continue stroom van gebeurtenissen en ontwikkelingen. Niet alles is even relevant en soms gaat het zo snel dat het erg verwarrend wordt. De hoofdstukken, die elk het perspectief van Lotte of Maas dragen, zijn soms zo kort dat er nauwelijks iets in verteld wordt en dat ze makkelijk samengevoegd hadden kunnen worden: dit had de vaart van het verhaal goed gedaan. Toch blijft de leestrigger door dit hoge tempo wel sterk aanwezig.
Met Ik denk dat dit het einde is heeft Stoffels een erg interessante roman met een vleugje maatschappijkritiek geschreven. De thema’s zijn erg goed, en haar schrijfstijl heeft iets waardoor alles levensecht wordt en je je gewoon ongemakkelijk gaat voelen bij de rauwe taferelen. Het is een verhaal over hoe diep je kunt zinken als alles en iedereen je in de steek heeft gelaten, maar ook over de dingen die je doet terwijl je ze niet wil doen. twee uitersten die op een mooie manier bij elkaar komen in boeiende verhaallijnen en die je aan het denken zetten.
Toch mist het boek een stukje overtuiging. Eigenlijk is het gewoon allemaal te veel van het goede: te veel personages, teveel verhaallijnen. Alle verhoudingen grijpen in elkaar terug en dat is goed, maar er gebeurt zoveel dat je niet weet waar je de focus moet leggen. Het gaat regelmatig van de hak op de tak en soms is het allemaal een beetje teveel van het goede. Daar komt nog bij dat er maar weinig achtergrondinformatie wordt gegeven: het is een soort anticlimax wanneer eindelijk blijkt wat er met Maas gebeurd is door de weinige context waarin dit wordt aangeboden. Over Lotte kom je nog minder te weten en ook het einde laat vragen over. Stoffels heeft een sterk open einde neergezet waarbij veel te interpreteren valt, maar eigenlijk is het een beetje té vaag. Het voelt alsof Stoffels meerdere verhaalideeën in één roman heeft willen combineren en hier werkt dat simpelweg niet.
Conclusie
Ik denk dat dit het einde is is een goed boek, met sterke verhaallijnen en thema’s. De schrijfstijl sleurt je mee en is emotioneel, maar er zijn veel open gaten en het is simpelweg geen boek dat lang blijft hangen.
Titel: Ik denk dat dit het einde is
Auteur: Maren Stoffels
Uitgeverij: Leopold
Aantal bladzijden: 240
Verschenen: mei 2015
Genre: young adult roman
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |
