Ik ben niet asociaal, maar wel b-sociaal

Een paar dagen geleden verscheen al een post over vriendschap en dat dat niet altijd makkelijk is. Ik zei daarin al een beetje half dat ik zelf een introvert persoon ben die het prima in haar eentje redt. Vandaag wil ik daar wat dieper op ingaan: ik ben namelijk altijd al nogal een eenling geweest, maar nooit eenzaam. En ook ik vind het fijn om vrienden te hebben. Maar nog fijner om alleen te zijn.

Ik weet niet precies hoe het komt, maar ook vroeger al was ik liever op mezelf. Ik speelde niet vaak buiten, maar was liever op mijn kamer met Barbies of poppen bezig, en later met boeken. Dat geldt overigens ook voor mijn zus: zij kon het altijd goed met andere kinderen vinden en maakte snel vrienden, maar alleen zijn en haar eigen dingen doen vond ze ook nooit erg. Voor mij is het ook weer ietsjes anders omdat ik door mijn gehoorprobleem op sociaal gebied wel eens belemmerd word in contacten en omdat het vanwege mijn afhankelijkheid van anderen ook niet zo makkelijk is om met mensen af te spreken. Daarom ben ik ook zo blij dat ik het altijd prima in mijn eentje heb kunnen redden, maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik ontdekte dat het toch wel erg prettig is om mensen om je heen te hebben. In de eerste twee klassen van het vmbo was ik echt behoorlijk op mezelf: ik had twee of drie mensen met wie ik af en toe omging en daarbuiten zat ik meestal in een hoekje te lezen. Later veranderde dat, kreeg ik een vrij hecht groepje en merkte ik hoe gezellig dat eigenlijk is. Maar ik ontdekte toen ook hoe gemakkelijk het was om via internet vrienden te maken: ik was vaak op fora te vinden en vond daar ook snel mensen met wie het goed klikte, waar ik nu nog een goede vriendin aan over heb gehouden. Via MSN (god, die goeie ouwe tijd) praten was gewoon veel makkelijker, ongebonden, ongedwongen. Relaxed.

Nu ik op het hbo zit, weet ik veel beter hoe het zit. Ik vond het vroeger best jammer dat ik geen beste vriendin had zoals veel meisjes wel leken te hebben en ook ik wilde heel graag het Blair & Serena-verhaal van Gossip Girl. Maar later kreeg ik door dat ik dat helemaal niet nodig had: ik had een groepje mensen met wie ik het heel goed kon vinden om verschillende redenen en dat daar geen beste vriend tussen zat maakte niet uit, want in een bepaald opzicht waren ze allemaal mijn beste vriend. Inmiddels kan ik mijn echt goede vrienden op één hand tellen: ik heb nog twee mensen van de middelbare school die ik heel regelmatig spreek, een heel goede vriendin die ik via de manege heb leren kennen, een internetvriendin en de mensen van school met wie ik het allemaal heel goed kan vinden en met wie ik allemaal een band heb, op de een of andere manier. En dat vind ik prima. Ik vind het nog steeds wel lastig om sociaal te zijn: als ik bij andere mensen ben vind ik dat gezellig, maar verlang ik er ook naar om weer mijn eigen ding te kunnen doen en ik vind het wel fijn om in pauzes of tussenuren bij een clubje klasgenoten te gaan zitten, maar ik vind het net zo fijn om ergens alleen te lezen of te studeren. Ik doe graag moeite voor iemand met wie ik een goede band heb en ik vind het ook heel fijn als iemand moeite doet voor mij, en ik doe zeker al vanaf het begin mijn best om het contact met mijn klasgenoten zo goed mogelijk te houden.  Maar het is heel simpel: ik ben mijn eigen beste vriend en dat vind ik prima. Ik ben misschien wel eens alleen, maar nooit eenzaam want ik heb altijd mezelf als gezelschap. En dat voelt net zo fijn als bij andere mensen zijn.