Vandaag, 15 oktober, is het de verjaardag van mijn lieve moedertje. En aangezien papa op zijn verjaardag (11 september) ook een blog-ode als cadeau kreeg, moet dat voor mama natuurlijk ook gebeuren. Van mijn zus heb ik namelijk geleerd dat ik maar het beste nooit (maar dan ook nooit) partij moet kiezen als het om mijn ouders gaat n dus wil ik natuurlijk ook niet de indruk wekken dat de ene ouder wel een blog waardig is en de ander niet. Wat natuurlijk ook niet zo is, want ik hou van beide ouders evenveel (HOREN JULLIE DAT, PAP EN MAM?). Dus… vandaag een ode aan mijn moeder. Omdat ze… nou ja, omdat ze gewoon de beste moeder is die er bestaat.
Bij een moeder/dochterrelatie lijkt het tegenwoordig zo te zijn dat die band maar op twee manieren gevormd kan zijn. Ofwel zijn moeder en dochter beste vriendinnen (of kunnen ze in ieder geval heel goed met elkaar overweg) ofwel zitten ze absoluut niet op één lijn. In het eerste geval zijn er meestal geen andere kinderen en ook geen broers of zussen, en dit zie je vooral in films en series: Rory en Lorelai in Gilmore Girls, Daphne en Regina in Switched at Birth, Susan en Julie in Desperate Housewives en Emma en Mary-Margaret in Once Upon a Time. Ik ben heel trots om te kunnen zeggen dat de band met mijn moeder in de eerste categorie valt. Daar ben ik ook heel blij om, want mijn moeder is een van de belangrijkste personen in mijn leven en degene die de meeste tijd met me doorbrengt omdat ze me ook met vrijwel alles helpt. Ze werkt niet om voor mij te zorgen – en toen ze eens zou gaan werken, kreeg ze een fietsongeluk dus dat eh, leek een duidelijk teken te zijn – en ze is altijd iemand geweest die me door en door kent en begrijpt, net als mijn vader. Natuurlijk hebben we wel eeens meningsverschilletjes, maar het zou ook… eng zijn als we het altijd overal maar over eens waren, toch?
We maken grapjes die andere mensen niet zouden snappen of raar zouden vinden, we kunnen over alles praten – ik vertel haar ook vaak de meest onbenullige dingen – en ze weet me vaak op goede ideeën te brengen. Echt ruzie hebben we nog nooit gehad en ze is ook maar heel zelden boos op me. Ze kent me vaak beter dan ik mezelf ken; ze heeft door dat ik me niet goed voel voordat ik dat zelf heb erkend, ze weet wat ik moet doen om een bepaald dipje in mijn gezondheid te boven te komen, ze weet wat ze moet doen om me te laten inzien dat ik even moet doorzetten, ze weet wat ik wel en niet leuk vind en wel en niet wil. Oh, en wat ik ook geweldig vind: ze kan wonderen verrichten met naaiwerk. Menigmaal heeft ze kleren voor mij versteld omdat ze te klein of te groot waren, heeft ze rokjes en vestjes en kussenslopen en een sprei voor me genaaid. Ze kent mijn smaak qua kleding en neemt dan dingen voor me mee als ze gaat winkelen, ze leest mijn blog en is niet bang om er kritiek op te leveren en me daarmee te helpen om beter te gaan schrijven.
Ze is gewoon de beste moeder die er bestaat en die ik me kan wensen!
This touches me. Wat een prachtige woorden voor je moeder. Ik denk daardoor dat ze een mooi mens is. Gefelicicteerd!
Een lieve blog over je moeder Vivian.
Het is allemaal waar wat je schreef.
Ik ben ook heel trots op haar, ze cijfert haar zelf altijd weg.
Liefs Oma
Fijn dat je zo denkt over je moeder 🙂 Fijn dat je zo’n moeder hebt!