Ik ben een eenzelvige boekenblogger

Ik ben nooit echt heel erg sociaal geweest: natuurlijk vind ik het leuk om bij familie te zijn of het gezellig te hebben met vrienden, maar uiteindelijk ben ik het meeste in mijn element als ik gewoon alleen ben en mijn eigen dingen kan doen. Mijn gehoorprobleem en het feit dat ik voor vervoer ergens naartoe altijd van anderen afhankelijk ben, versterken dat gevoel alleen maar. Ook op het gebied van mijn blog ben ik eigenlijk heel anoniem en eenzelvig: ik ga niet zo snel – eigenlijk nooit – naar events. Toch begin ik me steeds meer af te vragen: eenzelvig en een boekenblogger, gaat dat wel samen?

Steeds meer uitgevers en boekwinkels bieden bloggers allerlei mogelijkheden om in contact te komen met elkaar, met uitgevers en natuurlijk met auteurs. Auteursbezoeken, signeersessies, panels, ruilavonden, markten en beurzen, workshops, sleepovers, brainstormsessies en noem het allemaal maar op. En dan heb ik het nog niet eens over de uitgevers die dingen organiseren als leesclubs en ambassadeurschap. Allemaal echt hartstikke leuk en bij vrijwel elk event betrap ik mezelf erop dat ik denk: oh, wat leuk, daar wil ik eigenlijk wel heel graag heen! En dan ben ik in mijn hoofd al helemaal bezig met wat het voor mijn blog zou kunnen betekenen.

Vervolgens realiseer ik me echter dat ik er helemaal niet zo graag naartoe wil. Ik ben best wel awkward met sociaal zijn en mijn slechthorendheid maakt het lastig om contact te leggen, zeker als er veel mensen tegelijk aanwezig zijn. Plus: ik heb dan wel een studentenkaart en dus gratis OV, maar ik kan niet zelfstandig reizen. Er zou dus altijd iemand met mij mee moeten en laat ik nou niet echt veel andere YA-fans of boekenbloggers in mijn omgeving hebben. En eigenlijk, eigenlijk… eigenlijk vind ik het niet echt heel erg. Natuurlijk, het zou superleuk zijn om te kletsen met andere bloggers, om samen te fangirlen en om auteurs te ontmoeten, laten we dat vooral niet vergeten. Maar uiteindelijk vind ik boeken lezen en erover schrijven toch nog het leukste. Leuker dan sociaal zijn over boeken.

Toch knaagt er iets. Kun je in de huidige blogwereld nog wel een populaire blog opbouwen zonder in de openbaarheid te treden, om het zo maar te noemen? Ik blog niet anoniem en ik hoef ook niet per se een grote en populaire boekenblog, maar ik krijg er wél een enorme kick van als andere boekenbloggers direct – via reacties – of indirect – via sociale media of hun eigen blog – iets positiefs zeggen over mijn blog. Is het dan niet een soort van halfslachtige verplichting om ook mijn best te doen om niet anoniem te blijven?

Ik denk het misschien wel een beetje te ver door: bloggen moet je op je eigen manier doen en het is wat je er zelf van maakt. Ik weet best dat ik niet echt iets verlies als ik nooit naar events ga, maar ik vraag me wel eens af of het stiekem niet toch iets voor mij zou zijn. Veel geld betalen voor een toegangskaartje voor iets als YALFEST zou ik niet doen, want dat geld besteed ik echt liever aan boeken en aan mijn blog. Maar toch is er een deel van mij dat ook graag mijn boekenblog aan de wereld wil laten zien: het is wat ik tof vind, waar ik achter sta en voor een deel wie ik ben. Waarom dan eigenlijk niet?

Begin dit jaar ben ik naar een schrijfworkshop van uitgeverij Xander gegaan en dat vond ik ontzettend leuk. Met dat in mijn achterhoofd houd ik de agenda’s van boekwinkels en uitgevers in de gaten, in de hoop dat er eens een keertje iets tussen zal zitten waar ik echt naartoe wil gaan. Al is het maar om te proeven hoe dat is. Want hoe eenzelvig ik ook ben als boekenblogger en hoe dik prima dat ook is, er is ook nog een kant van mij die wél graag sociaal wil zijn. De kant die het heerlijk vindt om te praten en te fangirlen over boeken en auteurs en bloggen.

Ga jij graag naar events of heb je daar juist geen behoefte aan?