If the only other option is letting go, I'll stay vulnerable

Een knipperende cursor op een stormachtige zondagmiddag, vijf weken na die dag, begin januari, dat ik afscheid moest nemen van mijn allerliefste poezenvriendje. Bijna vijf weken nadat ik op de uitvaart was van iemand die ik helemaal niet zo goed, maar toch ook wel weer op een bijzondere manier goed heb gekend. 2020 is niet bepaald rooskleurig begonnen, maar inmiddels… inmiddels heeft de tijd die wonden van januari wel aardig geheeld en weggewassen en spoelt het gevoel van ”gewoon gelukkig zijn” voorzichtig weer aan. Af en toe moeten de tranen er nog steeds uit, vooral als er opeens een veel te emotioneel liedje voorbij komt of als ik foto’s aan het bekijken ben, en elke keer als ik een nieuwe post-it met daarop iets leuks over dit jaar tot nu toe in mijn memory jar van 2020 stop, word ik herinnerd aan dat ene, wat grotere stukje papier met daarop de naam van het poezenbeest. Maar inmiddels zijn de lichtpuntjes en hoogtepunten weer in beeld en voel ik me weer mezelf. En ik denk dat daar een veerkrachtig soort kwetsbaarheid in zit. Of misschien een soort kwetsbare veerkracht.

Kwetsbaarheid heeft voor mij altijd vooral te maken gehad met eerlijk durven zijn. Aan mezelf durven toegeven hoe ik me voel, en dan proberen daar geen oordeel over te vellen maar het gewoon te accepteren – want je hoeft niet altijd overal iets aan te doen en je hoeft er niet altijd een conclusie aan te verbinden, hoe analytisch en reflectief ik ook ben aangelegd. Het is er gewoon, en het mag er ook zijn, en vaak merk ik dat dat eigenlijk al genoeg is: het kan zo enorm opluchten om je te realiseren wat je eigenlijk denkt en voelt, wat er door je heen gaat, wat je eng of moeilijk vindt en wat je uit je slaap houdt. En hoe hard we ook kunnen oordelen en onszelf de grond in kunnen stampen, vaak zijn het juist die momenten dat ik besef of uitspreek, deel, wat ik denk en voel, waarop ik me oprecht oké voel, puur omdat ik mezelf op dat moment zo goed begrijp en met dat begrip een soort warme deken om me heen kan slaan.

‘’If the only other option is letting go… I’ll stay vulnerable’’, zingt Selena Gomez in haar track Vulnerable van haar nieuwe album Rare. Een nummer dat ik ontzettend mooi vind, omdat het gaat over je bewust kwetsbaar opstellen, bewust jezelf en je pijn, je angsten en worstelingen laten zien – aan jezelf, aan anderen, aan de wereld – ook al ben je bang voor wat het betekent, voor hoe mensen zullen reageren. Bewust het verdriet opzoeken om jezelf erdoorheen te kunnen helpen, bewust verwerken. Ik denk dat dat iets is wat altijd belangrijk voor mij is geweest: niet alleen eerlijk zijn tegen mezelf, maar ook delen. Van me afschrijven, als manier van verwerken maar ook om anderen deelgenoot te maken van dat proces van groeien en sterker worden en terugveren. Dat proces van pleisters plakken, één wondje per keer, en ook van pleisters afrukken, één litteken per keer. Je kracht, je véérkracht delen, maar ook je tranen en pijn en hindernissen.

Online krijgen we wel eens de indruk dat kwetsbaarheid vooral gaat om open en eerlijk en oprecht zijn, transparant zijn, écht zijn, authentiek zijn, delen wat gedeeld moet worden, de waarheid delen, ook al zouden mensen daar negatief op kunnen reageren. En ik denk dat daar best een kern van waarheid in zit: op Instagram volg ik veel mensen van de disability community die enorm open zijn over bijvoorbeeld stoma’s, sondevoeding, hun geestelijke gezondheid en waar ze fysiek mee worstelen en ik vind dat absoluut bewonderenswaardig: dat is namelijk een ontzettend mooie manier om taboes te doorbreken en een groep zichtbaar te maken die normaal gesproken maar weinig aandacht krijgt. En je ziet het ook op andere manieren: ondernemers die eerlijk zijn over financiële tegenslagen, mensen die laten zien hoe het is om depressief te zijn, en mensen die, zoals ik zelf ook deed toen ik vanwege mijn beperkingen ontdekte dat lesgeven niet ging lukken, delen dat – in tegenstelling tot wat vooral jonge mensen vaak te horen krijgen – hard werken en graag willen soms gewoon niet genoeg zijn. Kwetsbaarheid delen wordt vaak geassocieerd met de harde realiteit van het echte leven delen, ook als dat eigenlijk helemaal niet Instagram-waardig is.

En begrijp me niet verkeerd: dat is ook onwijs belangrijk, zeker nu de idealen, hoge eisen en luchtkastelen ons anno 2020 om de oren vliegen. Maar kwetsbaarheid heeft, althans voor mij, vooral, en misschien nog wel veel meer, te maken met eerlijk zijn tegen jezelf. Aan jezelf toegeven dat je iets niet weet of iets moeilijk vindt is lastig. Tot het besef komen en niet verdoezelen dat je iets eng vindt is nog veel lastiger. Je realiseren dat hoe jij je voelt of wat jij wilt afwijkt van ‘’de norm’’ is bijna niet te doen. En nog het allerlastigste is om vervolgens tegen jezelf te zeggen dat je wilt leren en groeien om de gaten van wat je niet weet te vullen, dat niet klaar zijn om je angst onder ogen te komen nog niet betekent dat je laf bent, en dat jouw eigen waarheid van wie je bent, wat je wilt en waar je voor staat veel zwaarder weegt dan wie ‘’zij’’ vinden dat je moet zijn. Kwetsbaarheid is in het daglicht stappen en je schaduwen laten zien.

En het is nog meer: kwetsbaarheid is ook het besef dat alles wat je overwint, alles wat je leert, alles waar je doorheen komt, al je schaduwen en littekens en alle gedachten en gevoelens uit je diepste krochten, al je daglicht én alles wat je daglicht eigenlijk niet kan verdragen… dat alles maakt jou tot wie je bent, en bovenal maakt dat alles jou sterker. En dat besef dat je hebt wanneer je terugkijkt op een rotperiode, of dat nou het verlies van een huisdier is of een tegenslag in je carrière, dat besef dat je het hebt overwonnen, dat je erdoorheen bent gekomen en dat je trots bent op hóe je erdoorheen bent gekomen, dat het goed is… dat is ook een soort geluk.

If the only other option is letting go, I’ll stay vulnerable. ‘’Letting go’’ als in: dan maar geen dingen doen die je eng vindt. ‘’Letting go’’ als in: dan maar geen sprongen wagen. Als in: dan maar blijven hangen in verdriet en pijn, dan maar niet delen, dan maar niet kwetsbaar opstellen. Dan maar laten zitten. En heel eerlijk? Voor mij is dat nooit een optie geweest. Hoe eng ook, kwetsbaarheid is altijd mijn kracht geweest, omdat ik er kracht uithaal te zien waar ik sta, waar ik vandaan gekomen ben en hoe ik me begeef naar waar het dan ook maar is waar ik naartoe ga. Ik voel me sterk als ik laat zien wie ik ben. Voel me sterk als ik mezelf een beetje beter leer kennen door toe te geven wat er in me omgaat, aan mezelf maar ook aan de wereld. Voel me gelukkig als ik zie hoe ik ben gegroeid en nog steeds aan het groeien ben. En ik voel me vrij wanneer ik kwetsbaar ben, omdat dat me sterk maakt – op mijn manier en mijn voorwaarden.

En dus kies ik voor kwetsbaarheid. Ik zoek naar nieuwe hoogtepunten en lichtpuntjes terwijl ik tegelijkertijd nog regelmatig mijn tranen laat komen om het allerliefste poezenvriendje dat nooit ‘’maar een kat’’ was. Ik denk nog regelmatig dat ik ‘m hoor miauwen en doe af en toe nog alsof ik tegen ‘m praat, en op de moeilijkste momenten druk ik het kleine kattenknuffeltje dat op hem lijkt tegen me aan. Kwetsbaar is wanneer ik huil omdat ik eigenlijk niet meer níet verdrietig wil zijn, omdat ik niet wil dat het gaat vervagen. Kwetsbaar is wanneer ik naar zijn foto kijk en hem nog bij me zie zitten op mijn bureau. Kwetsbaar is wanneer het langzaam naar de achtergrond verdwijnt en dat oké is. Kwetsbaar is wanneer de focus verschuift naar andere dingen, omdat het tegelijkertijd altijd een beetje op de voorgrond zal blijven.

Kwetsbaar is ook wanneer ik aan mijn scriptie werk en af en toe de frustratie voel vanwege die gestreefde einddatum die al een paar keer verschoven is… gevolgd door het besef dat ik in de tijd tussen nu en mijn vorige streefdatum wel echt veel stappen heb gezet en sprongen heb gemaakt. Kwetsbaar is wanneer ik af en toe echt even niet meer weet wat ik moet of wanneer ik moet toegeven dat het even niet lukt. Kwetsbaar is wanneer ik mezelf moet oprapen omdat ik weer eens ben vergeten op de rem te trappen. Kwetsbaar is wanneer ik het, nu mijn afstuderen dichterbij komt, af en toe moeilijk vind dat ik geen diploma of lesbevoegdheid krijg, waarna ik mezelf troost met de wetenschap dat ik in de afgelopen jaren wel ontzettend veel heb gedaan, geleerd en bereikt en enorm veel ben gegroeid, en dat ik ook nu nog heel veel leer van mijn scriptie – ook al verandert die er niets aan dat ik straks geen diploma krijg. Kwetsbaar is wanneer ik al die gevoelens en gedachten, over het poezenbeest en school en de toekomst en het nu en alles en niets, ’s avonds laat in poëzie giet en mezelf op die manier confronteer op de best mogelijke manier. Kwetsbaar is wanneer ik dolgraag weer blogideeën wil uitwerken en verhalen wil schrijven en honderd dingen tegelijk wil doen, terwijl ik ook weet dat ik op mezelf moet blijven passen.

Kwetsbaar is wanneer ik trots ben op mezelf, ondanks alles wat ik moeilijk en eng en onzeker vind, ondanks het struikelen over dagen zonder energie en ondanks het piekeren over hoe het straks na mijn afstuderen zal gaan… want kwetsbaar is ook weten dat ik er hoe dan ook wel uitkom, omdat ik dat altijd heb gedaan, en weten dat ik nu eigenlijk al twee sprongen verder ben door al een beetje aan mijn carrière te werken. Kwetsbaar is al die dingen, mijn lachen en huilen en mijn vraagtekens en puntkomma’s en al mijn hartsnaren. Kwetsbaar is wanneer ik gelukkig ben, ondanks én dankzij alles. Kwetsbaar is deze blog, waarvan ik eerst geen idee had wat ik ermee wilde maar waar ik nu best trots op ben. Kwetsbaar is mooi. ♥