Vivian Uren later verandert zelfs Yms troostende aanwezigheid niets aan het feit dat ik om drie uur ’s nachts alsnog alleen met Mia Miauwsikowska opgekruld aan mijn voeten, mijn tranen afdroog aan Dekentje. De enige twee constanten in mijn leven zijn deze lap stof en voortdurende afwijzing. Je hoeft inderdaad geen Einstein te heten om die twee met elkaar te verbinden.
Van de hemel naar het circus
Een paar jaar geleden maakte ik kennis met de Vleugels Trilogie van de Vlaamse Vanessa Gerrits: een geweldige wereld van engelen, halve engelen, vleugeldieven en verboden liefdes waar ik net zo verliefd op werd als hoofdpersonen Max en Lucy op elkaar. Vanessa publiceerde de boeken eerst in eigen beheer voordat ze hemel zij dank – see what I did there? – werden opgepikt door Dutch Venture Publishing. Vorig jaar verscheen jammer genoeg het slotstuk, maar gelukkig hoefde ik niet lang te wachten op nieuw leesvoer van deze toffe schrijfster: begin 2019 was ze namelijk op zoek naar proeflezers voor haar eveneens in eigen beheer uitgegeven chicklit. Die kans wilde ik bepaald niet laten schieten, en dus begon ik vol enthousiasme in Op het slappe koord. En ik werd niet teleurgesteld… of misschien een klein beetje?
Dit is het einde van de lijn. Ik stap af van de ‘probeer gewoon normaal te doen’-trein en neem de geen-weg-terug-bus naar het bipolaire evenbeeld van Wonderland. We’re all mad here.
Girlpower, mét een dekentje
Marie voelt zich met haar zevenentwintig jaar, eigen woning (inclusief kat) vaste baan én vaste vriend best volwassen. Maar dat alles valt in duigen wanneer ze na een catastrofe op haar werk ontslagen én gedumpt wordt: dan is haar troostrijke Dekentje, die ze overal mee naartoe neemt maar angstvallig voor iedereen verbergt, nog haar enige houvast. Tot ze door een gek toeval – of een speling van het lot? – terecht komt bij het knalroze en excentrieke Cirque Du Girl Power en daar kaartjes gaat verkopen. En de circuswereld, compleet met bijzondere artiesten en een knappe klusjesman, is misschien wel precies wat Marie nodig heeft…
Lekker luchtig, maar soms iets té
Op het slappe koord is eigenlijk een beetje van alles wat en daardoor is het niet echt één ding terwijl het nog zoveel meer had kunnen zijn – klinkt dat logisch? Ik weet niet of dat logisch klinkt. Het idee is onwijs leuk en origineel: ik ben nog niet veel vaker een circusverhaal tegengekomen, maar het is een setting die me wel heel erg intrigeert. Het Cirque du Girl Power is ook nog eens een circus dat net even anders is, en in combinatie met de andere thema’s zorgt dat voor een heel verfrissend verhaal dat echt iets unieks heeft.
Een nieuw soort vlinders. Alsof je op het punt staat iets te verwezenlijken wat je zal hervormen van een homp vormloze klei naar een sculptuur waarvan je oprecht kunt zeggen: ja, dat lijkt op mij.
Circuswereld
Tegelijkertijd had ik zoveel meer over die circuswereld willen weten dan ik te weten kwam: de artiesten waren lekker kleurrijk, maar ik had zo graag nog meer willen weten over hun verhalen. Ook zat er in de schrijfstijl behoorlijk wat anticipatie op de verschillende acts, maar deze kregen uiteindelijk maar weinig aandacht: jammer, want juist daar was ik heel benieuwd naar… misschien dat er in deel twee meer komt, maar ik heb nu het gevoel dat ik het circus nog niet echt heb leren kennen. Daarnaast wordt er ook gehint op LGBTQ-thema’s en dat vond ik tof, maar ik had zo graag gezien dat dat meer aandacht had gekregen, of alleen maar wat meer hints. Het heeft ook wel wat om te denken ‘’heb ik het nou bij het rechte eind dat deze vibes krijg?’’ maar ik had graag wat meer gewild. Een paar strohalmpjes meer.
Ik teken het contract. Het voelt niet alsof ik mijn ziel verkocht heb met die handtekening, maar net alsof ik door de schikgodinnen de kans aangeboden krijg om een stukje extra ziel te bemachtigen. Misschien wel het stukje ziel dat kan oplappen wat er mis met me is. Het stukje dat ik nodig heb om compleet te zijn.
Marie
Oké, even inzoomen, want Op het slappe koord gaat natuurlijk niet alleen over het circus: het gaat ook over Marie. En Marie heeft het niet makkelijk: ze heeft een soort dwangneurose, maar vooral angstproblemen… en daar komt Dekentje om de hoek kijken. En dat vond ik echt het beste aan het boek: de manier waarop Gerrits Maries worstelingen, haar paniek en angst en afhankelijkheid van Dekentje beschreven heeft: het komt heel sterk binnen, op zo’n manier dat je enerzijds begrip hebt voor hoe Marie zich voelt en met haar meeleeft, maar aan de andere kant gefrustreerd raakt en haar door elkaar zou willen schudden. Ik vind het ook best gewaagd, maar vooral heel sterk neergezet.
In het circus bestaan er geen geheimen. Hun woorden klinken scherp, gevaarlijk, en ik omklem mijn handtas. Ik dacht dat mijn geheimen hier juist veiliger waren dan ergens anders, maar misschien is dat niet waar. Misschien is het omgekeerde waar.
Een beetje te veel
En toch… tegelijkertijd krijg ik het gevoel dat Gerrits een beetje te veel wilde met dit boek. De verhaallijn rond het circus en Maries anxiety-struggles passen heel mooi in elkaar, daar niet van, maar het probleem is een beetje de schrijfstijl. Die is lekker vlot en geestig en luchtig, maar soms gaat dat iets te ver. Dan wordt het iets té luchtig, voelen de grapjes ietwat geforceerd of lag het er allemaal een beetje te dik bovenop, en dat vond ik dan weer niet zo passen bij de zware thema’s. Bijna alsof ze het wilde verlichten, terwijl het volgens mij juist meer impact had gemaakt als ze nog wat dieper in juist die lastige dingen had durven duiken en nog wat meer de randjes had durven opzoeken – niet alleen van Maries hoofd, maar ook van het circus en haar performers. Of misschien ben ik gewoon te ongeduldig en krijg ik dat alles wel in deel twee…
Maakt niet uit dat ik inmiddels zevenentwintig ben, het leven is nog steeds een speelplaats en ik ben nog steeds Marieke Pipike. De ongewenste dochter. De asociale freak. Het meisje met het dekentje.
Conclusie
Op het slappe koord is fris, geestig, luchthartig en leuk: een boek dat fijn wegleest en goeie thema’s bespreekt, maar nog wat wankelt tussen geforceerde humor en gebrekkige uitwerking van de circuswereld en de bijbehorende thematiek. Petje af voor de auteur dat ze erin is geslaagd het zware met het vermakelijke te mixen, maar op sommige plekken had ze mijns inziens juist voor diepgang moeten kiezen in plaats van voor luchtigheid om het geheel wat sterker te maken. Hoe dan ook maakt het absoluut nieuwsgierig naar het vervolg.
Titel: Op het slappe koord
Auteur: Vanessa Gerrits | bekend van: Tweedehands Vleugels & Zilveren Vleugels & Verstrengelde Vleugels
Uitgeverij: Brave New Books (eigen beheer)
Verschenen: februari 2019
Aantal bladzijden: 251
Genre: feelgood
Beschikbaar als: paperback, ebook (Kobo Plus)
Voor liefhebbers van: Jackie van Laren
Recensie-exemplaar: ja
ISBN: 9789402185553
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |
