Vivian 
Weet je wat ik zo mooi vind aan inspirerende quotes? Hoe cheesy ze soms ook zijn, er zit waarheid in. Mensen hebben ze bedacht, zijn erop gekomen, hebben ze de wereld in gebracht toen ze het moeilijk hadden, toen het leven hen flink liet uitglijden. Het zijn inzichten die mensen echt hebben gehad, inzichten die hen verder hebben geholpen en waar ze iets aan hebben gehad. En als je de juiste quote op het juiste moment hoort, of de juiste songtekst, dan kan het de grootste waarheid zijn die je op dat moment kunt horen en de beste troost die er maar mogelijk is voor jouw situatie op dat moment. Deze quote schoot vanmiddag door mijn hoofd, geheel zonder aanleiding. En het is een quote die ontzettend goed past bij alles wat er op moment van schrijven door me heen gaat.
Bottom line
Maandagmiddag kwam ik terug van stage en vertelde ik vol tevredenheid aan mama dat het lesgeven best wel lekker was gegaan en dat gevoel van tevredenheid had ik ook weer na mijn lessen van gisteren. Tot ik voor een feedbackgesprekje ging zitten met mijn vakcoach en het allemaal niet zo rooskleurig bleek te zijn. Eigenlijk is de bottom line van het gesprek niets nieuws: ik mis veel qua horen en zien. Dat weet ik. Dat weet ik al heel lang. Maar nu weet ik ook hoe de vork precies in de steel zit. Wat ik dan precies niet meekrijg: onderlinge grapjes en plagerijtjes die escaleren omdat ik ze niet opmerk, die vervelend en storend worden voor de leerlingen. Geintjes en kletspraatjes die me ontgaan omdat de leerlingen inmiddels precies weten wat ik wel en niet hoor en wel en niet zie – en daar, ja, gebruik van maken. Dingetjes die ik écht niet opmerk. Waar ik écht niets aan kan doen. Die ik niet kan oplossen met klassenmanagementtrucjes en -foefjes.
Pijn
En dat doet pijn. Het doet pijn dat ik niet voor een veilig leerklimaat kan zorgen omdat ik niet kan ingrijpen als het in gevaar dreigt te komen. Het doet pijn dat er toch – ook al is het niet kwaadschiks en neem ik het ze niet kwalijk – misbruik van mijn beperkingen wordt gemaakt. Het doet pijn dat dit problemen zijn die ik al sinds mijn eerste stage heb en dat ik ze gewoon niet kan oplossen. Dat ik niet meer weet wat ik moet doen om eraan te werken. Dat dit echt een moeilijkheid is in het docentschap, dat dit wel eens het grote onoverkomelijke probleem zou kunnen zijn dat me mijn diploma gaat kosten. Het doet pijn dat het mijn competenties als docent beïnvloedt. Het doet pijn dat ik me wil bewijzen en ontwikkelen en ver wil komen, maar er nu mee geconfronteerd word dat dat misschien gewoon niet gaat lukken.
Koste wat het kost
Ik zal niet gauw meer vergeten dat ik tijdens een open dag van de Hogeschool Rotterdam al vrijwel meteen wist dat de docentenopleiding niets zou worden met mijn gehoor en juist die opleiding toch ging doen. Ik startte mijn eerstejaarsstage met een ‘’we zien wel waar het schip strandt’’-gevoel en ontdekte al heel snel mijn passie, mijn geestdrift, mijn missie: dit wil ik, dit kan ik, hier ga ik voor. Ik ontdekte dat het niet onmogelijk was om les te geven met een auditieve én visuele beperking. Ik ontdekte dat ik een voorbeeld kan zijn. Dat er best mogelijkheden en manieren zijn. Dat ik het wilde. Het absoluut wilde: het onderwijs in, een verschil maken, misschien wel als de eerste succesvolle docent met een gehoorbeperking. Koste wat het kost.
Sterke punten
Sinds die eerste stage heb ik meer dan eens gehoord hoe lastig het is dat ik veel dingen niet zie en hoor. Informatie waar ik al lang over beschik, maar waarvan ik altijd heb gedacht: het is niet anders, ik doe eraan wat ik kan en ik vertrouw op mijn sterke punten, vertrouw erop dat die genoeg zijn. En daar vertrouw ik nog steeds op. Ik weet dat mijn lessen goed in elkaar zitten, dat ik kennis en visie heb en dat mijn contact met leerlingen goed zit. En sinds deze stage heb ik ontdekt dat er manieren zijn om eraan te werken, om te compenseren en te zorgen dat ik zoveel mogelijk kan meekrijgen.
Ik weet het even niet meer
Maar nu weet ik het even niet zo goed meer. Ik weet even geen oplossing. Ik wil het niet opgeven, ik wil mezelf nog steeds bewijzen en ik weet absoluut zeker dat ik het onderwijs in wil. Maar met al die begeleiders die het hebben gezegd, met alle keren dat ik heb gemerkt hoe moeilijk het is, en nu met deze openbaring… ik heb altijd geroepen dat ik er wil komen, er ga komen, en ik geloof nog steeds dat ik er kan komen. Alleen… misschien is ‘’er’’ we een andere plaats dan ik voor ogen had. Misschien is mijn plaats niet per se voor de klas. Misschien moet ik dat accepteren. Als ik heel eerlijk ben, ben ik me er al langer van bewust dat er tal van mogelijkheden zijn, als ik dat diploma eenmaal heb – en dat daar misschien wel een mogelijkheid tussen zit die minder te maken heeft met lesgeven, maar nog wel met onderwijs.
Veldslag en strijd
Daarom vind ik de quote ook zo mooi. Hij popte mijn hoofd in na een spontaan gesprekje met een leerling, waarin zijn uitspraak ‘’Als je er voor de volle honderd procent voor gaat, dan lukt het wel’’ (in een totaal andere context, overigens) op precíes het juiste moment kwam. I may have lost this battle, but I will win the war. Dit is moeilijk. Misschien lukt het niet. Misschien verlies ik deze slag, de slag om de docentenopleiding, de slag om het lesgeven zoals ik dat graag wil. Maar de strijd, de strijd om een onderwijscarrière, een carrière waar ik gelukkig van word, een toekomst waar ik gelukkig van word, zal ik winnen. I will win the war, however the outcome.
Flut
Hoe het nu verder gaat? Geen idee. Ik heb gepraat, gehuild, gebaald, nog meer gehuild en gebaald. Want ja, tranen mogen vloeien. Pijn doet het nog steeds. Maar er is nog niets verloren. Het is een tegenslag, en op dit moment weet ik gewoon even niet waar het naartoe gaat. Daarover heb ik advies gevraagd bij mijn studiebegeleiders. Nu moet het vooral even bezinken en moet ik me de quote nog een paar keer inprenten. Het komt wel goed – het komt altijd goed. Het is ook geen ramp. Niet het einde van de wereld. Niet het ergste wat er kan gebeuren. Maar het is flut. En dat mag ook best. Wordt vervolgd.
I may have lost this battle, but I will win the war – however the outcome.
Je verhaal raakt me! Ik probeer met je mee te denken. Zou het misschien een optie zijn om niet het regulier onderwijs, maar in het speciaal voortgezet onderwijs iets te gaan doen? Bijvoorbeeld een VSO school met kinderen met fysieke beperking. De klassen zijn er een stuk kleiner, je staat er niet alleen voor, want je hebt een onderwijsassistent die ondersteunt bij het lesgeven. Daarbij denk ik ook dat je een pracht van een voorbeeld kunt zijn voor deze leerlingen… Je kan ze laat zien dat je dromen uit kunnen komen, jouw droom is lesgeven en zie daar: hun docent is beperkt, maar geeft les! Ook denk dat een VSO school goed meedenkt qua mogelijkheden. Daarbij heb je het voordeel dat het hele gebouw ook goed is aangepast, tot aan de wc’s en de keuken toe. Op die manier kun je voor het lesgeven alle lokalen en leraarkamers benutten. Als je graag hier eens dieper over wilt praten, of vragen hebt mag je me altijd mailen hoor! Ik ben werkzaam geweest in het onderwijs, vandaar. 🙂
Dankjewel voor je superlieve reactie <3 het punt is juist dat ik al in het speciaal onderwijs stage loop, al sinds mijn eerste jaar. Dat vind ik superfijn en daar ligt mijn hart ook, om precies alle redenen die je noemt, maar ook daar lijk ik vast te lopen helaas.
Lieve Vief. Ik heb het er even heel moeilijk mee, na het lezen van je blog. Dat het misschien niet gaat, waar jij steeds zo hard aan werkt, en wat je zo graag wilt, Je bent altijd zo positief over alles en nu zie je ook wel weer lichtpuntjes. Ik hoop dat er mensen zijn, en dat zijn in iedergeval je ouders en zus, en ook de school , dat die je er bij helpen. Ik ka alleen aan je denken en dat doe ik altijd. Liefs Oma.❤️
Toch denk ik dat je niet moet opgeven. <3
Er zijn zoveel vormen van lesgeven. Niet alles is in een klas. Bijvoorbeeld in het ziekenhuis jongeren begeleiden met leren die langdurig worden opgenomen. Dan werk je op 1 op 1 zeg maar. Of je gaat op een school bijlessen geven aan leerlingen die wat meer lesstof en aandacht nodig hebben. Ook dan werk je 1 op 1, maar geef je wel les.
En misschien doet wisselen van school en vakcoach ook wonderen. Uiteindelijk is dit alles gebaseerd op je huidige werkplek en is het de mening van één persoon. De wereld bestaat uit meer werkplekken en nog veel meer mensen hé 🙂 En laatste tip: think out of the box 😉 I believe in you!
Dankjewel voor je lieve woorden en je meedenken! Ik ga het zeker niet opgeven, wat je beschrijft is ook precies waar ik over aan het nadenken ben, dus meer richting de remedial teaching. Overigens zou wisselen van school niet heel veel uitmaken, vorig jaar werd het probleem namelijk ook al geconstateerd en het is juist mede dankzij de goede feedback dat ik het nu zelf ook inzie. De schoolervaring is nu dus juist heel goed, daar heeft het probleem niets mee te maken.
He, wat balen zeg dat je hierop vastloopt. Zelf loop ik ook een beetje vast met het voor de klas staan. Ik kan niet zo lang staan of lopen, maar de studenten waar ik les aan geef (met name mbo niveau 3), hebben het juist nodig dat je als docent rondloopt in de klas. Alleen vanachter je bureau lesgeven werkt niet, dan raak je ze kwijt. Waar ik nu aan denk, is om te switchen van soort onderwijs, ben ook aan het kijken naar vacatures in het hbo, o.a. deeltijdopleidingen. Dan heb je een heel andere doelgroep, die hopelijk wat meer ingesteld is op bijvoorbeeld hoorcolleges.
Maar voor jou is het nu belangrijk om eerst je opleiding af te ronden en daarbij ontkom je niet aan die doelgroep die uitprobeert en snel de concentratie kwijt is. 😉
Lastig hoor…
Jacqueline onlangs geplaatst…Hoedje van vilt
Ik begrijp jouw probleem ook absoluut! Hopelijk vind jij ook een weg die wel bewandelbaar is. Dank je voor je lieve woorden: het is inderdaad even behoorlijk lastig, maar we zijn volop aan het nadenken over oplossingen en opties.
Wat beschrijf je dit allemaal weer mooi en vooral krachtig! Daarom vind ik je ook zo’n ontzettend mooi persoon. Heel vervelend voor je dat je telkens ergens tegenaan loopt. Maar je hebt gelijk: het is niet het einde van de wereld en als je wilt kom je er echt wel! Zo ging ik onderwijsassistente doen. Mét rekenen. Mét mijn dyscalculie. Onmogelijk, maar uiteindelijk met veel tranen, strijd en hulpmiddelen ben ik toch maar mooi voor die diploma gelaagd en ben er zeker trots op dat ik heb doorgezet ondanks dat het best een op stakel was.
Succes lieve Vivian! En succes met het vinden van de juiste vorm van lesgeven voor jezelf (en voor de kids die je iets wilt leren) *knuffel*
Dankjewel Sas, zo lief <3 Je slaat trouwens de spijker op zijn kop: de voor mij juiste manier van lesgeven, dat is waar ik voor wil gaan 🙂
Ah jeetje, ik weet even niet wat ik moet zeggen. Flut is nog een understatement als je lichaam je even in de steek laat bij wat je zou willen bereiken. Ik kan alleen maar zeggen dat ik ontzettend veel bewondering heb voor hoe jij vecht, nooit opgeeft en altijd volledig voor je doelen gaat. En ik weet zeker dat je met die kracht gaat komen waar je wilt komen! Misschien moet je ergens je doelen een beetje bijstellen, maar die mooie toekomst komt er zeker 🙂 Hele dikke knuffel!
Romy onlangs geplaatst…Vaker Vrolijk tag: 10 vrolijke vragen aan jezelf
Dankjewel, zo onwijs lief <3
Ach meissie, wat vind ik dit verdrietig voor je, maar tegelijkertijd vind ik het ook heel mooi en dapper van jou. Hoe jij in het leven staat is echt heel inspirerend voor mij. Ik kan me voorstellen dat je het even niet meer weet en dat de mogelijkheid dat je misschien een andere weg in moet slaan zeer doet, en die pijn mag er ook gewoon zijn. Wat ik ook zeker weet is dat er een goede oplossing gaat komen en je door gaat met doen wat jou gelukkig maakt. Misschien op een andere manier, maar als je eenmaal op die nieuwe weg zit, zal je je weer fijn voelen. Sterkte!
EmilyLotus onlangs geplaatst…Lyme behandeling – maand 3
Die nieuwe weg is precies waar we nu naar aan het zoeken zijn, en op dit moment is het heel lastig en pijnlijk, maar ik blijf in ieder geval hoop houden!
Wat ben je toch een ongelooflijk inspirerend persoon. dat wist ik natuurlijk al haha, maar ook met dit artikel doe je mij weer verwonderen.Ik weet dat het cliché en rot klinkt op dit moment, maar ik weet zeker dat er een mooie toekomst voor jou in het onderwijs ligt. Iets in mij zegt dat dit je sterker en krachtiger gaat maken en het pad beetje bij beetje zal worden uitgestippeld. Daar heb ik echt alle vertrouwen in lieverd. En prachtig dat je al weet dat het oké is om je zo te voelen: het zegt uiteindelijk niets over jou en jouw kracht. Jij komt er wel: one way or the other <3
Deisy onlangs geplaatst…Boss Babe Biz | Alle ins en outs van een zelfstandig ondernemer na zes maanden
Heel veel hartjes voor jou en je reactie ♥♥♥
Lieve Vivian,
Wat balen dat het zo loopt. Je bent een voorbeeld voor mij hoe je met alles omgaat en ik herken veel in je blogs. Ook hier kom jij weer uit.
Verdriet en frustratie hoort er jammer genoeg bij. Behalve dat het pijn doet laat tegenslag ook juist zien hoe graag je wilt.
Daarmee bewijs je al heel veel. Wij doorzetters willen alleen dat het slaagt en willen eigenlijk geen genoegen nemen met alternatieven.
Ik wens je veel kracht om uiteindelijk te komen waar je wilt zijn. Al wordt het misschien een beetje anders dan wat je voor ogen had.
Liefs, Kim
Kimberley onlangs geplaatst…Alleen naar bed
Dankjewel Kim, superlief van je <3