I don’t know about you, but I’m feeling 22!

HOERA IK BEN JARIG! De dag dat ik onbeschaamd non-stop 22 van Taylor Swift mag draaien, is eindelijk aangebroken en ik ben niet langer ‘’net volwassen’’ maar nu officieel een twenty-something. En dat voelt goed! Het hele weekend is al supertof geweest, met een onwijs gezellige barbecue en een musical, maar vandaag – de 27^ste – ben ik officieel écht jarig. Jarig met heel veel macarons en andere lekkernijen (dit keer eens geen appeltaart) en een feestelijk gevoel. Vandaag – oké, ik schrijf dit stukje een dag eerder maar dat maakt niet uit – is gewoon lekker bijzonder en speciaal. En dagen die op zo’n fijne manier bijzonder en speciaal zijn, verdienen een blogje!

Bang voor mijn verjaardag

Ik geloof niet dat ik dit ooit eerder heb verteld, dus het moet er nu maar eens van komen: vroeger, toen ik echt nog klein was, vond ik mijn verjaardag angstaanjagend. En dan vooral het zingen en de slingers, daarmee kon je mij echt enórm aan het huilen maken dus op een gegeven moment zijn mijn ouders daar ook maar mee gestopt, wat vast heel raar voor ze is geweest. Inmiddels vind ik het leuk hoor, krijg ik er fijne kriebels van als mensen me toezingen, maar toen vond ik het echt heel naar. Ik had het daar over met een tante op de verjaardag van mijn achterneefje en bij hem gebeurde hetzelfde: hij werd één en werd heel erg huilerig en bozig van alle versieringen en het zingen en alle aandacht – gewoon overweldigend, zo stelde zij. En ja, dat is het denk ik ook: ik was wel gewend aan aandacht vanwege mijn ziekte, maar dat was natuurlijk een compléét andere aandacht. Ik heb het echt tot mijn tiende volgens mij allemaal heel vervelend gevonden. Behalve de cadeautjes natuurlijk, die vond ik helemáál niet erg!

Hoe verjaardagen veranderen

Ik heb cadeautjes altijd superleuk gevonden: de zinderende spanning, de verwachting, de aandacht, het speciaal voelen… ik denk dat iedereen dat gewoon wel fijn vindt. Maar ik heb de afgelopen jaren ook wel echt gemerkt dat ik veranderd ben in hoe ik mijn verjaardag zie. De jaren van echt grote cadeaus liggen achter me: ik heb voor diverse verjaardagen een digitale camera, een ereader en meer van dat soort dingen gekregen die ik echt wilde hebben. Maar het eindigde ongeveer toen ik 18 werd: toen kreeg ik van mijn ouders de voor ons traditionele gouden ring. Dat was ook het jaar dat ik voor het eerst een high tea van L en J (zus en bijna-zwager) cadeau kreeg, en het gezellig samen zitten met thee en lekkernijen en goede gesprekken deed mijn ogen schitteren en het werd een gouden herinnering. En ook dit jaar heb ik eigenlijk geen materiële cadeaus gekregen: de musical was het cadeau van mijn ouders en van L en J heb ik nog een high wine tegoed als cadeau. Verder heb ik wel een verjaardagsverlanglijstje, maar die gebruik ik dus eigenlijk niet. Want dat is de ontdekking die ik heb gedaan: ervaringen en cadeautjes met échte betekenis worden steeds meer waard naarmate je ouder wordt en dat voelt ontzettend bijzonder. En dat geldt precies hetzelfde voor bijzondere verjaardagen, zoals vorig jaar toen ik op mijn verjaardag bij de opnames van Pointless was en Lucille Werner mocht ontmoeten.

Twenty-something life

Oké, ik kom natuurlijk eigenlijk nog maar pas kijken in het twentysomething-wereldje, maar er zijn dingen die ik de afgelopen tijd wel echt heb opgemerkt – lang leve een goed zelfinzicht! Deisy zei het ook een keertje en pas nu realiseer ik me hoe goed ik me daarin kan vinden: hoe ouder je wordt, hoe minder je gaat geven om wat andere mensen doen of vinden. Ik ontdekte het bij mezelf toen ik aan het nadenken was over Taylor Swift en haar relatie met Tom Hiddleston: iedereen is alleen aan zichzelf verantwoording schuldig voor wat je wel of niet doet. Er zijn maar weinig dingen die er echt toe doen als je gewoon zoveel mogelijk uitgaat van wat jij wilt en van wat voor jou goed voelt: wat andere mensen doen, is hun zaak en het is zó waardevol om gewoon blij met jezelf te kunnen zijn zonder daarbij uit te gaan van wat anderen zullen denken.

Maar weet je wat ik ook heel erg heb ontdekt? Dat er sowieso heel veel dingen zijn waar je achter komt in je twenties. Je maakt fouten, je probeert dingen uit, je doet dingen die minder geslaagd zijn en je hebt je onzekerheden en frustraties en dat is allemaal p r i m a. Het is menselijk, het is oké, het is gewoon normaal en het hoeft je niet eens per se sterker te maken: het mag er gewoon zijn. Je ontdekt steeds meer wat je wilt en wat goed voelt, het wordt steeds makkelijker om eerlijk tegen jezelf te zijn en alles in het juiste perspectief – of in verschillende perspectieven – te zien en je wordt gewoon volwassener. Dat is iets wat ik niet kan uitleggen, het is een gevoel: van meer zelfbewustzijn misschien, van meer zekerheid over wie jij bent en dat jij oké bent zoals je bent. Het wordt makkelijker om minder streng voor jezelf te zijn en meer te nemen zoals het komt. Of zo is het tenminste voor mij. En dat voelt gewoon heel fijn, want het betekent dat happy free confused and lonely at the same time gewoon echt waar is en dat het er gewoon echt bij hoort en dat het niet goed hoeft te komen, dat het gewoon goed is zoals het is. Steeds minder dingen doen ertoe… en wat er wél toe doet, wordt steeds belangrijker. Lang leve 22 zijn!

Zo, en nu ga ik lekker genieten van het jarig zijn, want jarig zijn is bijzonder! Dus ik ga heel veel 22 luisteren, en Birthday van Katy Perry.

Wat vind jij het fijnste aan jarig zijn?