I did it! Mijn haar afgeknipt voor Haarwensen

Jaaa, ik heb het gedaan! Hoewel ik het er een hele tijd niet over heb gehad, heeft het me nooit losgelaten: steeds als ik in de spiegel keek herinnerde ik mezelf eraan: ”als het lang genoeg is, ga ik het afknippen en doneren aan Haarwensen.” Een paar keer heb ik het gemeten en een paar keer besloot ik: ik laat het nog iets langer groeien, want dan hou ik zelf meer over. Ik wil ook geen bloempotkapsel namelijk. Maar laatst bleek het wel heel erg lang te zijn en nu met alle veranderingen met mijn kamer en nu ik zelf ook achter een aantal dingen ben gekomen, leek het me een goed moment om het gewoon te doen. Dusss ben ik vanmiddag naar de kapper gegaan om het af te knippen!

Ik moet eerlijk zeggen dat ik tegelijkertijd wel en niet zenuwachtig was: wel omdat het toch wel lang haar is, omdat ik altijd heel erg gek ben geweest op mijn haar en omdat, nou ja, omdat het LANG was. En niet omdat… omdat ik het het gewoon waard vind! Hoe cool is het om je haar eraf te knippen en te weten dat het niet in de vuilnisbak van de kapsalon terechtkomt, maar op het hoofd van een meisje dat droomt van lang haar? Daar wilde ik het voor doen. Ik ben kaal geweest door mijn ziekte, ik was heel erg ijdel en ik weet hoe het is om zonder haar door het leven te gaan, om te worden geassocieerd met kanker terwijl dat niet zo is. Ik weet dat er ziektes zijn waarbij je je haar kwijtraakt die niets met kanker te maken hebben en ik weet hoe heerlijk het is om lang haar te hebben, dus ik wilde dit gewoon heel graag doen. En tenslotte is het maar haar… het groeit weer aan!

Toch was het stiekem nog best even slikken. Mijn haar werd eerst gewassen en ondertussen moest ik vertellen waarom ik het wilde doneren – ik kreeg de kapster er zelfs mee aan het huilen, haha. Vervolgens werd het gedroogd, netjes gekamd en geborsteld en gevlochten. De vraag of ik het zeker wist kwam, de voor-foto’s werden gemaakt… en toen kwam de schaar. Jeetje, ik kneep ‘m toch wel even toen ik voelde dat-ie door het stugge haar heen ging en even later, toen de vlecht voor me lag en het van achteren wel HEEL ERG KORT voelde… toen moest ik even slikken. Echt wel. Ik had echt even een oh my god wat heb ik gedaan dat is mijn haar en nu is het er niet meer en heb ik een jongenshoofd-paniekmoment. Maar… toen ging ze het stylen, bleek het toch ook weer niet zó kort te zijn en kwam er een leuke bob in, zoals ik had gevraagd. Er kwamen krullen en volume in, en toen ineens… was het een heel andere Vivian daar in de spiegel. Ik wist eerst helemaal niet of ik het wel leuk vond – want KORT! – maar dat gevoel verdween al heel snel. Want het staat wel heel erg fris en vlot, en het voelt zo lekker anders en nieuw… en hoe meer ik ermee speel en eraan voel en ernaar kijk, hoe leuker ik het vind!

Ik ben ook gewoon heel erg blij met het effect dat het schijnbaar op mij heeft: mijn oude haar was zo lang dat het gewoon niet echt mooi meer was en me ook nog erg jong maakte. Nu krijg ik met dit nieuwe kapsel van heel veel mensen te horen dat het me ouder doet lijken, dat ik nu meer een jonge vrouw ben dan een meisje – en dat is wel heel erg fijn! Het zal nog wel even duren voor ik er echt aan gewend ben – telkens als ik in de spiegel kijk verwacht ik nog mijn lange haar te zien – maar ik ben wel heel blij met het resultaat!